son bir ayında da bir mucize yaşanmayacaktır diyerek erkenden yazmakta sakınca görmüyorum. 2022, her konuda büyük bir disiplinle çalıştığım ancak karşılığında babayı aldığım bir sene oldu.^* umarım bütün o emekler derlenip toplanıp bir sike dönüşür 2023'te.

şimdi aslında çok da siksik edesim yok.^* iyi şeyler de oldu. ilk kez yaptığım bir iyilik (üstelik de günün sonunda iyilik yapmaya çalıştığım kişinin hiçbir işine yaramamasına rağmen) bu kişi tarafından bana iyi bir gelir kaynağı olarak döndürüldü. bakın bu benim kişisel tarihimde bir ilk. dünya tarihinde de çok sık yaşanmamıştır. yapılan iyiliklerin hiç sebepsiz götte patlaması herkes için esas olandır. düşündükçe şaşırıyorum. arada bir yapıp denize atmak lazım zaar. kıymet bilen çıkabiliyormuş.

bu yıl annemle kardeşimle iyi zaman geçirdim. bu da epeydir olmuyordu. hep mesafeler. bu yıl süper denk geldi.

en iyi spor performanslarım da hep bu yıla ait. hayat sıktıkça baydıkça içkiye mi kaçsaydım, spora kaçtım. açıldıkça da açıldım. 10 km koşuda 4.50 pace'i tutabilir oldum.^* şimdi diyorum, 4.30 pace neden olmasın. bi şımarıklık, bi gaz. yüzmem de daha iyi. 1 km'yi 20-25 dakikada yüzebilir oldum. 15 dakika neden olmasın.^* gibi.

dalış bile bi keyifsizdi bu yaz. dalış nasıl keyifsiz olabilir arkadaş, aklım almıyor. ne tatsız yıldın be 2022. sade yulafa su döküp yemişim gibi.

keyfini falan geçtim de beni bi hortumla aşağı salsalar, günde çok fazla değil 4-5 saat denizin dibinde gelen geçen balıkları izlesem olmaz mı? evrim ayağına karaya çıkan atalarım, size çok pis laflar hazırladım.

spotify'da en çok dinlediğim şarkı da bu yılı tam anlamıyla yansıtıyor. try to keep on keeping on

valla bu yıldan bu kadar oluyordu. i just keep on keeping on.

edit: galiba erken yazmışım :/ dalış hocam, "gel seni dalış eğitmeni olarak yetiştireyim, belge paralarını ödesen yeter, dalışları bedava yaptırırım" teklifinde bulundu. böylece disiplinim ile bir adet yeteneğim bir kişi tarafından takdir edilmiş oldu.

acaba hangi meslekten emekli olacağım, büyük merak içindeyim.

benim canımı her açıdan çok yakan bir yıla, hayatımın en zor yılına not bırakma çabasıdır...

çabası, diyorum; zira yaşanılanları hatırlamak bile beni geriyor...

ilk 3-4 ayı güzel geçen 2022, mayıs ayı itibariyle benim açımdan trajediler silsilesine dönüştü. aynı zamanda bana pek çok şeyi de öğretti...

önce, mayıs ayının başında annemi odasında, yerde yatarken buldum. kim bilir kaç saattir oradaydı. aynı gün hastaneye yatırdık. idrar yolları geçiren annemi az daha kaybediyorduk. doktorların bile ümidi yoktu. kendinizi en kötüye hazırlayın, diyorlardı devamlı olarak.

neyse ki, güçlü bir kadın olan annem hayatta kaldı. bir ay sonra taburcu oldu. ilk günlerimiz çok zordu. ablam ve ben anneme bakıyorduk. kadıncağız yataktan kalkamıyordu. yatağını düzelt, genel temizliğini yap, vs. çok zordu.

bakıcı kadın tutmak zorunda kaldık. bize gelen kişi, ilk başlarda şirin gözükse de, gerçek yüzünü sonradan gösterdi. sinirli, haftalığını biraz geç alınca gözü dönen, yalancı ve son derece şirret bir insandı. bu arada, haftalığını geç alınca, dememden bir iki günlük gecikmeyi değil, saatleri anlayın. perşembe günü 10:00'a kadar haftalığının ödenmesini ister, on kere sorardı. çok anlayış gösterdik. o gitti, yerine gelen gideni de arattı...

öncesinde, iki şirkete destek veriyordum. mali durumum iyiydi. önce, annemin hastalığından dolayı "focus olamamı" bahane eden firma sözleşmesini fes etti, ardından da diğer firma ile sorunlar yaşamaya başladım. bir yandan annemin hastalığı, diğer yandan bitip tükenmeyen mobbing, her saat başı yönetici tarafından darlanmak falan derken çok bunaldım...

tabii ki, işlerden birini kaybetmem, benim finansal anlamda da zorlanmam anlamına geldi. annemin özel hastaneye yatırılması, bakıcı kadın, ilaçlar vs. derken tüm kaynaklarımı tüketmiştim. kredi çektim. kredi kartlarımın limitlerini zorladım...

tam her şey iyi giderken, annemi yeniden hastaneye yatırmak zorunda kaldık. bu sefer de deri altı enfeksiyonu olmuştu. tam o dönemde eniştem açık kalp ameliyatı olduğu için ablam da bana destek veremiyordu. tek başıma kaldım. bir de, küçük kızımın sorumluluğu eklenmişti üzerime...

annemin ikinci kez özel hastaneye yatması, beni finansal açıdan iyice bitirdi. yine kredi çektim. yine kartlarıma yüklendim.

... derken ağustos ayının başında, rusya'da, büyük kızımın da içinde olduğu araç kaza yaptı. sarhoş bir sürücü çarpmış. kazada, büyük kızımın dedesine bir şey olmazken, yaralanan anneannesi komaya girdi. bir hafta sonra da vefat etti -- ışıklar içerisinde yatsın. kızım için gerçekten çok büyük kayıptı. üzülmesin, diye anneme söylemedim. çok üzüldüm. gerçekten çok üzüldüm. vize çıkmasına rağmen annemi bırakıp da rusya'ya gidemediğim için kızım tek başına anneannesinin her şeyi ile uğraştı. dedesine destek verdi... anneannesinin cenazesini kaldırdı. türkiye'den rusya'ya para göndermek, şu ambargodan dolayı, imkansız. hiçbir şeyide mümkün değil. yanımda olan miktarı dolar'a çevirip rusya'ya giden bir arkadaşımız aracılığı ile kızıma ilettim.

ağustos ve eylül ayları böyle geçti. aynı evin içinde, aynı odada, dört kişi... annem iyi olsun da her şey geçerdi... öyle düşünüyordum. eniştem daha iyi olunca ablam da destek vermeye başlamıştı hem...

ve tüm bunlar olurken eşimden ayrıydım. sağ olsun o da çok destek verdi bana. benimle beraber çok üzüldü, gayret etti. hakkını ödeyemem onun.

annem için fizyoterapi seansları başladı. annem, iyileşiyordu. yavaş yürümeye, mutfakta, bizimle birlikte yiyip içmeye başladı. hatta bize yemek bile yaptı. kasım ayında, doktorunun tavsiyesi ile annemin dizine operasyon yapılması gündeme geldi. tüm finansal imkanlarımı zorlayarak ve kalan son kredimi çekerek annemi hastaneye yatırdık. ameliyatı güzel geçti. doktor, bir ay sonra hanımefendi rahatça yürümeye başlar. haydi gözünüz aydın! dedi.

ayağındaki ağrı dışında annem gerçekten de iyiydi. fizik tedavisi çok güzel gidiyordu. hazır annem iyiyken ben de izmir'e, eşimin yanına geldim. tam her şey güzel gidiyor, derken annem vefat etti. (şimdi düşünüyorum da; izmir'e doğru yola çıkmadan önce annemin ellerimi öpmesi ve bana sarılması, bir tür vedalaşma gibiydi... canım benim).

dünyalar başıma yıkıldı. yaşasın, diye gözünün içine baktığım canım annemi kaybetmiştim...

kelimelere sığdırılamayacak bir acı. tarifi yok. eşimin, minik kızımın ve diğer insanların yanında mutlu gözüksem de, içim yanıyor. uyuyamıyorum. sözde bu yıla annemle girecektik. baston ile de olsa yürüyecekti. izmir'e gelip, yılbaşını orada, hep beraber kutlayacaktık... olmadı.

annemim işleri ile uğraşıyorum. veraset ilamını aldım. içimden mal mülk ile ilgili hiçbir şeyi yapmak gelmiyor ama ablam --sanırım çocuklar ve eniştemin bastırması ile--- "annemin terekesini nasıl paylaşalım?" diye tutturmaya başladı. o canımı sıkıyor. bana kalsa hiçbir şeyi satmam. dokunmam, aynen öyle durur. ama insanların gözü paradan başka bir şey görmüyor...

annemin tek derdi, izmir'e, evine dönmekti. cenazesi geldi. defnettik. annemin karşıyaka'daki evinde kalmaya başladım. evde hiçbir şeye dokunmadım. daha doğrusu, ev, iki yıl önce annemin bıraktığı gibiydi. her yerde fotoğraflar, annemin küçük notları, eski okuma gözlüğü, kartvizitler, ilaçları vs. var... annem orada yaşıyormuş, salonun köşesindeki o koltukta oturuyormuş gibi hissettim hep. içim huzur ile doldu. eve gelmedim, annemde kaldım... ablamlar o evi satıncaya kadar orada, anılar ile birlikte olmaya devam edeceğim...

eşim zorlamasa evden bile adım atmak içimden gelmiyordu. öyle bir his vardı ki, evden dışarıya adım attığım anda nefesim kesiliyordu, yürüyemiyordum... tamamen psikolojik (istanbul ve ankara'da öyle bir durum olmadı. her yere de gidiyorum). hemen eve dönmek istiyordum... sanki, annem beni orada bekliyormuş gibi...

yine gideceğim. yine, o evde, annem ile birlikte, baş başa olacağım. tabii ki, fiziksel olarak orada değil; ama o kadar çok anımız var ki... her yere, her köşeye sinmiş durumda... oradan kopmak istemiyorum. annemin koyu yeşil hırkasını buldum. çıkarken aceleyle divanın üzerine koymuş. üzerinde annemin kokusu vardı. hırkayı aldım, o kokuyu içime çeke çeke tek başıma oturdum...

böyle işte... giden para geliyor ama... giden sevdikleriniz bir daha geri dönmüyorlar.

2022 yılı, bana pek çok şeyi öğretti. hayata bakışımı değiştirdi. 51 yaşındayım. babam 56, ağabeyim de 54 yaşında vefat ettiler. genetik açıdan benim de zamanım çok kısıtlıymış gibi hissediyorum. küba'daki doktor, sen genlerini annenden almışsın daha çok. uzun bir ömrünün olması ihtimali yüksek, demişti. umarım haklıdır. ama, ne olursa olsun, isterseniz 100 küsür yıl yaşayın, hayat yine de kısa ve... çok güzel. benim derdim; sağlıklı bir şekilde, kimselere muhtaç kalmadan, yatalak olmadan, altımı kimselere temizletmeden ve evlatlarımı da zor sokmadan şu dünyadaki ömrümü tamamlamak. bu süre içinde güzel şeyler yapmak, çocuklarıma, eşime ve dostlarıma binlerce güzel anı bırakmak ve paylaşmak... para pul derdinde değilim. hayatımı bir yere bağlı geçirmek, posam çıktıktan sonra da yatakta ölmek istemiyorum. inandığı şeyler için mücadele eden ve hayatını kaybeden metin ağabey geliyor aklıma. hayallerimi kaybetmek değil, onları zenginleştirmek istiyorum. dediğim gibi; 80-90 yaşlarını değil, kısa da olsa yaşamaktan zevk alacağım ve üretken olacağım bir dönemi hedefliyorum...

yaşamak, ama bildiğin gibi, özgürce, kendi doğruların ile yaşamak her şeye rağmen güzel. şu son nefesimi vermeden önce, doğruda durup doğru olanı yapmaya devam etmek, elimden geliyorsa dünyayı biraz daha güzel bir yer haline getirmek istiyorum. iki çocuğumun da geleceği önemli. şu kısa zaman içinde onlara da sağlam bir gelecek verebilmeliyim...

çok konuştum... çok mızmızlandım...

özet geçecek olursak...

2022; siktir git! bir daha da gelme, yavşak!

kusma ile başlayıp kızımın emeklemesiyle biten bir yıl

-kendime haksızlık yaptığım bir yıldı.
-insanlarla sevgimi sorgusuz sualsiz paylaştığım bir yıldı.
-başka başka fedakarlıklar yüzünden kendime bencil davrandığım bir yıldı.
-yine bir çok şeyi erteledim, güzel erteledim.
-iyi niyetimin hunharca harcandığı bir yıldı.
hepsine kocaman bir özür, söz seneye daha iyisi için yine deneyeceğim.

zamanın sonunda herkesten vazgeçip kendinize kalıyorsunuz. hesap çıktığında ekside kaldığınızı görmek üzüyor. pozitfliğiniz, iyi niyetiniz ya da olaylara bakış açınız bu durumu değiştirmiyor. her şeyden vazgeçebilir her şeye alışabilirsiniz. alışmayın.

yeni yılda parlayın, içinizdeki canavarlardan özgürleşin, her mücadeleden güçlenerek çıkın. çünkü ne demiş şair; “çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı…”
ve bitirmiş
“çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır.
ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana…”

hayatımın tartışmasız en kötü yılıydı ama son dakika yaptı şovunu. çok istediğim bir şey oldu bugün. o kadar çok istedim, o kadar çok dua ettim ki.. affettim seni 2022. sanırım 2023 benim yılım olacak. allah herkesin gönlüne göre versin. tüm dilekleriniz gerçekleşsin. şunu bir kez daha anladım ki gerçekten de her gecenin bir sabahı var.

not bırakmak demeyelim de uzun bir mektup yazasım var aslında ama neyse...incecik bir ipin üzerinde adeta cambaz gibi yürüdüğüm bir yıldı, dengede kalma çabasının yorgunluğu hala ruhumda ve bedenimde. hazla acıyı birarada hissedip, "asla" dediğimi deneyimlemek de cabası. hala anlam veremediğim bir sürü şey varken ve unutamayacaklarımla kuşatılmışken, yeni bir yıla başlangıç yapmak zor olacak.

yaşadıklarımı düşündüğümde, “oha! ne zor şeylerdi, ben nasıl altından kalktım ki onca zorluğun?” dediğim bir yıldın 2022… ama aynı zamanda da uzun yıllar sonra ilk defa kendime dair şeyler umut edebiliyor olarak arkamda bırakabildiğim de bir yılsın benim için.

hiç duymadığım, başkalarında denk gelmediğim ölçüde çirkinliklere maruz kalmış, çok üzülmüş, çokça ağlamış ve fazlasıyla utanmış olarak da olsa adeta cehennemim olan evliliğimi bitirebildiğim yılsın ve tam da bu nedenle benim için çok çok özelsin.

yaşadığım bir olay sonrasında gittiğim karakoldaki polis memuru, “çokça olaya tanık oldum, bi o kadar çok da insan gördüm ama sizin kadar ağlayanına hiç tanık olmadım.” demişti. haklıydı da çok ağladım tıpkı o gün gibi bütün bir yıl; akşamdan sabaha, cumartesiden pazartesiye, 2023'e tekbir gözyaşı damlası kalmayacak, bir daha hiç ağlayamayacak kadar çok ağladım.

eskiden ayaklarımı sürüyerek gittiğim işim, tüm bunlardan kaçabildiğim tek şey olarak benim sığınağım oldu adeta, hiç sevmediğim kadar sevdim işimi. zaman zaman hayatımdaki tüm bu çalkantıların yansımasından deli gibi korksam da tüm bu süreci iş hayatımla birlikte yürütebildiğim için kendimle çokça gurur duyduğum bi yıl oldun.

15 yıllık dostum var benden aldığın… boşanmış bir kadın olunca ilişkisi olan diğer kadınlar için potansiyel risk olduğumu, bana çok sevgili dostum, sonrasında daha acı bir tecrübe deneyimlemeyeyim diye deneyimletti sağ olsun henüz taze boşanmış bir kadınken. biraz geç de olsa arkadaşlık, dostluk kavramları ile ilgili sınırlarımı yeniden gözden geçirdiğim, hayatımdaki herkesle sınırları yeni baştan çizdiğim de bi yıl oldun.

kendimi homofobik bir insan olarak tanımlamazdım asla ama yüzleştiğim şeyler, homofobik bir insanmışım meğer ben, oysa dışardan konuşmak ne kolaydı dedirtti. bu konuda bakış açımı değiştirmek için gayret ettiğim ama çok sevdiğim için yaşayabileceği ihtimalleri düşünüp yaşadığım kaygılardan dolayı en çok da böyle davrandığımı gördüğüm ve maalesef bu sebeple yaşadıkları acıları da birlikte göğüslediğimiz, bu konuda çokça yaralar alarak nihayetinde de birbirimize kenetlenerek çıkmayı başardığız yıl da sen oldun.

çokça hüzün, acı, arada da hakkını yemeyeyim mutlu anlar, en çok da sancılı ama inanılmaz sancılı arınma, dönüşme, hep ihmal ettiğim görmezden geldiğim kendimi çok gecikmiş de olsam bulmak için kafa patlatmalarla geçen, senden sonra gelecek yıllar için en çok kendimi sevip kendimi önemsemek üzerine kararlar aldığım bir yıl oldun benim için.

inanılmaz yorgun ama bi o kadar da umutla çıkıyorum senden 2022.

son yıllarda, gelen gideni arattığı için hakkında yorum yapamayacağım yıldır. 2023 bu seneden kötü olmasın yeter.

dibi gördüğüm bir yıldı teşekkür etmeyeceğim.
daha iyileri gelecek mi onu da bilmiyorum.

hayatımın en yorucu yılı sen oldun