ne kader ne de tercih olan bir durum benim için. sanırsam böyle olmayı hakettim.

yalnızlık tabii ki kader değil bir tercih, ne demiş şair;
“yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz."
özdemir asaf

hem kader hem de tercihtir. bir yerde birbirini destekler kader olarak gelir daha sonrasında tercihle devam ettirilir. tercihle başlar kadere olarak devam eder.

tercihtir.
eger istersen bircok ortama ayak uydurabilir bircok arkadas edinebilirsin.belki bi anda olmaz ama elbet basarirsin.ama istemedigin icin yapmiyor ve yalnızlığı tercih ediyorsun.

her şey birbiriyle bağlantılı kaderi şekillendiren tercihlerimiz var

"seçilmiş yalnızlık olgunlaştırır..
içine düşülmüş yalnızlık çürütür.."

(bkz: cemal şakar)

%80'lik kesim için kader, diğer %20'lik kısım içinse bir tercihtir.

yapı meselesi

kader insanın suçu tanrıya yıkma sanatı olduğundan tercihtir.

- ne görüşeceğim lan onla, tipini sevmedim
- işyerinden insana güvenilmez, herkes çıkar üzerine ilişkiler kuruyor
- tinder, okcupid, bumble, instagram, ekşi sözlük hepsi et pazarı
- ne gideceğim lan dans kursuna, dil kursuna
- komşuyla yüz göz olmaya gerek yok
- yurtdışında türkle yüz göz olmayacan

modern zamanlar, insanın kolaylıkla bulunabilip insanın insanı kolaylıkla hiçe saydığı zamanlar. bence bu cehennemi yaratan yukarıda örnek verdiğim zihniyet. bu aslında bizim toplumsal özgüvensizliğimiz. geleneksel değerleri çöpe atıp bir yandan batılılaşırken birey de olamamanın yarattığı bir savrulma hali. bu haliyle istatistiki olarak toplumsal seçim, ve bu seçimin bireylerdeki projeksiyonu da kısmen kader. yapılacak en iyi şey, insanla derdi olan insanlarla vakit kaybetmemek ve insana olan muhtaciyetini, acizleşmeden farkında olarak yaşayan insanlarla yakınlaşmak.