daha iyi bir başlık olamazdı.
son zamanlarda insanın çıkıp bağırası, haykırası geliyor. toplum olarak nasıl bu noktaya geldik aklım almıyor, yoksa bu toplum hep mi böyleydi? biz bunun içine doğduk da bazı şeyleri yeni mi idrak ediyoruz?
kendi vatandaşımdan utanır oldum. cehaletin, kıskançlığın, aç gözlülüğün acısını çekiyoruz ve sadece durup geçmesini bekliyoruz. ne olacak da kurtulacağız biz? kim her şeyi normale döndürecek? biz neyi bekliyoruz? nasıl herkes bu şekilde davranabiliyor akıl alır gibi değil? neden erken seçimi gündeme getirecek kadar bir tepki gösteremiyoruz? daha ne olması? neden organize olamıyoruz? nerede bastırıldık biz? ne zaman vazgeçtik? içinde bulunduğumuz durumu değiştirebilmekten aciz zavallı bir toplumuz. bu da bizim cezamız galiba. sessizliğin, tepkisizliğin, bastırılmışlığın karşılığı.
sosyal medyalar yüzünden bir sike yaramaz insanlara dönüştük. ne geçmişimizi hatırlıyoruz ne geleceği öngörebiliyoruz ot gibi davranan bir insan sürüsü. bir hayvanın şu tip insandan daha çok yararı var doğaya. bizim de savaşımız bunlarla ve kaybediyoruz.
içimizi boşalttığımıza göre kurtarıcımızı beklemeye devam edebiliriz.

epeydir yazmıyordum bugün de kafam bi değişik.
kendi çapımdaki farkındalıklarımı bu başlığa yazıyorum. benim itiraf edebileceğim şeyler böyle şeyler. zaten buraya seks hikayesi okumaya gelen, okumasın.

hayatta bir eşik var herkes hayatının farklı döneminde farklı zamanında yaşıyor bunu. herkesin bu eşiği geçme sebepi farklı olabilir. bunun yaşanılan ile ilgisi yok kişinin yaşadığı şeye karşı zihninde ve hayatında verdiği tepki, bu eşiği geçiriyor. bu gençken de olabilir yaşlıyken de. bu eşiği geçtikten sonra kişi hayatının kontrülünü eline alabiliyor ve kendi kaderini belirleyebiliyor yoksa yaşadığı her şeye kader diyip geçiyor. kontrolümüzün olmadığı şeye kader diyoruz oysa dönüp geçmişe baksak şu anki hayatımızdan daha iyisine sahip olabilmek için bi şey yapmış mıyız? hayatımız yollarda, sokaklarda, işte geçiyor. kendimiz için bile uyuyamıyoruz artık yarın bi şey olduğu için uyuyoruz. nefesi otomatik alıyoruz, aldığımız için veriyoruz. aldığı nefesin farkında olmayan biri kendi kaderine yön verebilir mi?

40 yaşına kadar olgunlaşamamış insanlar 40 yaşından sonra olgunlaşırken sorun yaşıyorlar, geç kaldıklarını hissediyolar. bu yolun sonunda kimse de 'ah canım sen hiç yaşamamışsın seni bi daha gönderelim' demiyor ama biz diyoruz ki neyse cennet var. nerden biliyoruz çocukken öyle anlattılar ve inandık çünkü çok güzel.

düşüncelerimiz bile bize ait değil neredeyse, başkalarının düşüncelerini, ideolojilerini benimsiyoruz. işimize gelenleri kabul ediyoruz gelmeyeni düşünmüyoruz bile. öyle bir dönemdeyiz ki üstelik insanlar, bu noktaya nerelerden geldiğimizi daha öğrenemeden unuttu.

şöyle bi bakınca geçmişten bugüne. insanoğlunun kendi içsel yolculuğundan en uzaklaştığı bir zamandayız. dünya o kadar gelişti ki biz gelişmeyi unuttuk. meditasyon, yoga artık aktivite olmuş.

ölümü bekleyen kurbanlıklardan farkımız yok. en azından kurbanlıklar bir amaca hizmet ediyor herkes bundan faydalanıyor. insanlar boşuna yaşayıp boşuna ölüyor.

içinizi kararttıysam dert etmeyin yarın pazartesi unutursunuz hatta yarına bile kalmaz bu sayfadan çıktığınızda hepsi geçecek. okumaya kaydırmaya yaşamaya kaldığınız yerden devam edeceksiniz.

afedersiniz ama yemeyin

çıkana kadar böyle bir fobi hissedilebilir çıkınca da istabbul a dönme fobisi yaşanabilir.

bazen insan sadece sevişmeye ihtiyacı olduğunu bilir, bazen aradığı duygusuz bir seks, tatmin olma hissi ve zevktir ama yapamaz da.

sadece sevişmeye ihtiyacınız olduğu zamanlarda biriyle olmak yerine mastürbasyona yöneliyor musunuz?

merak ediyorum buradan sevişenler oluyor mu yoksa sadece fantezi mi?

her erkek bir kadının unutamadığı erkek olabilir ama her kadının unutamadığı nadir olur. kim kime kendisini iyi hissettirirse unutulmuyor, saf sevgi unutulmuyor.(her kadının unutamadığı erkek)

bunu daha kötüye götürecek şey de istediğimiz şekilde gitmeyişine verdiğimiz tepkiler. benim o kadar istediğim şekilde gitmiyor ki artık alıştım. nasıl değiştirebileceğimi düşünüyorum. hayal ettiğimiz gibi gitmemesi hayal kırıklığı olmuyor mu zaten. bu açıdan bakarsak yaşam, yol boyunca hayal kırıklığı demek ama hayalleri kuran da biziz. her şeye rağmen her şey yolunda demesini bilmeliyiz.

iç çekiyorlar bazen. iç çekmek her cinste aynıdır diye düşünüyorum.

en çok kendime kızgınım.
insan kendine kızgın olduğunu farkedene ve kabul edene kadar kendisi hariç herkese kızgın oluyor. tüm sorun kendim dışımdaki her şeymiş gibi geliyor, bir sürü sebep bulabiliyorum. sorun gerçekten de benim dışımdaki her şey ama o her şey de benim de payım var. sadece hayatla, yaşamakla, insan olmakla, insan ilişkileriyle ilgili bazı gerçeklerin yeni farkına vardım. bir günde değişecek bir şey de değil bu bir süreç. yeni farkındalıklarımla yeni bir zihinle yeni bir bakış açısı ile kendime yeni ve istediğim gibi bir gelecek yaratmak. bu değişim süreci zor geçiyor kızgınlık öfkeye dönüşüyor ve bu da her şeye herkese yansıyor. her şey daha kötü oluyor.
bu yüzden asıl kızgınlığım kendime.
kendimi affedememişim.
bu itirafla affedebilirim artık.