en çok kendime kızgınım.
insan kendine kızgın olduğunu farkedene ve kabul edene kadar kendisi hariç herkese kızgın oluyor. tüm sorun kendim dışımdaki her şeymiş gibi geliyor, bir sürü sebep bulabiliyorum. sorun gerçekten de benim dışımdaki her şey ama o her şey de benim de payım var. sadece hayatla, yaşamakla, insan olmakla, insan ilişkileriyle ilgili bazı gerçeklerin yeni farkına vardım. bir günde değişecek bir şey de değil bu bir süreç. yeni farkındalıklarımla yeni bir zihinle yeni bir bakış açısı ile kendime yeni ve istediğim gibi bir gelecek yaratmak. bu değişim süreci zor geçiyor kızgınlık öfkeye dönüşüyor ve bu da her şeye herkese yansıyor. her şey daha kötü oluyor.
bu yüzden asıl kızgınlığım kendime.
kendimi affedememişim.
bu itirafla affedebilirim artık.