red dead redemption 2 oynadıktan sonra hiç bir oyundan keyif alamama durumuna naçizane verdiğim isimdir.

(bkz: red dead depression)

kesinlikle ve kesinlikle katıldığım başlıktır. oyun bittikten sonra kısa bir süre depresyona girdim. tekrar başladım; ama o ilk heyecanı vermemişti.
bu oyun sayesinde ingilizcem gelişmişti. bazen tıkandığım yerlerde alt yazıların ekran görüntüsünü alıp her kelimesini çevirip ondan sonra tekrar devam ediyordum.
ve hatta bazen başka karakterlerle atın üzerinde giderken yapılan sohbeti bile çeviriyordum. tıkandığım bilmediğim her kelimeyi öğrenmem gerekiyor hissine kapılıyordum; çünkü oyunun bir başka güzelliği de o ayrıntılardı.

ahh be arthur neden be neden... bir dönem tek gerçek dostumdun lan.

kutulu oyununu 6 ay önce alıp dolaba attığım, gün gelip bir gün başlayacağım oyunun sendromu, herkes böyle methettikçe daha da oynayasım gelmiyor, sanki o dolapta oynanmamış duran hali daha keyifli.

yaşadığım sendrom en az 4 oyun duruyor kenarda sıkılıp bıraktım, rdr 2'den sonra tatmin etmedi. nolur taşlamayın ama biri de witcher 3

benim de yaşadığım sendrom. sadece witcher 3’ten tam keyif alabildim bu oyun bitikten sonra. çıtayı öyle bir noktaya çıkarmışlar ki 7 sene önce bitirdiğim gta 5’i yeniden oynamayı bile düşünüyorum artık çaresizlikten.

açık dünyası, 40 saniye kuralının en iyi uygulamalarından biridir. meşhur 40 saniye kuralı, yaklaşık bir miktar olup, oyuncuların açık dünyada ilerlerken rastlayacağı ögelerin sıklığını belirler. red dead redemption 2, bu konuda gerçekten farklı bir lezzet sunuyor.

avlanacak hayvanlardan, yardıma ihtiyacı olan (ya da ihtiyacı varmış gibi yapan) npc'ler, kendi hikayesine sahip yan görevler vesaire derken, bahmışın gine ahşam olmuş^*.

ayrıca görevlerde girdiğimiz ortamları, mekan ve karakter tasarımlarını düşünüyorum da, hakikaten her detayında birer sanat yönetimi başarısı gizli. otör yönetmenin elinden çıkma, uzun yıllar harcanmış ve epey kafa patlatılmış bir televizyon dizisi izlemek gibi bu oyunu oynamak.

rockstar games, sırf take two interactive gibi açgözlülüğün kitabını yazmış bir şirketin bünyesindeyken bu kadar kaliteli bir oyun çıkardığı için bile alkışlanmalıdır. şu an gta+ gibi abidik gubidik şeylerle uğraşıyorlar, umarım bunlar gta vi'ya kötü yansımaz.

neyse amma övdüm, içimde bir fanboy gizliymiş meğerse.

(bkz: assassin's creed valhalla) oynayarak çözeceğiniz problem. açık dünya oyunlarındaki tekrar etme problemini (kojima'dan kopya çekerek) işi diziye dökerek çözmüştür bu oyun. nokta. detaylı bilgi için işin uzmanlarına havale edelim

origins ve odyssey'deki tipik rpg level zırvası işkencesini de çekmezsiniz bölge bölge gideceğiniz için. yani rdr 2 gibi oynayabilirsiniz bu oyunu. ve de eğer diziseverseniz piyasadaki sayılı işten biridir.

the last of us part ii ile atlattığım beni yaklaşık 2 yıl boyunca çıldırtan sendrom.

böyle bir şey gerçekten var galiba. ben de rdr2'nin malum bir görevini bitirdikten sonra konsolu ve televizyonu kapatıp bir süre ekranın karanlığına bakmıştım. oyuna devam edebilmem uzun zamanımı almıştı. sonrasındaki -şu an içinde bulunduğumuz- aylarda da içimde oyun oynama isteğini bulamaz oldum. ki ben, haftaiçi-haftasonu tüm boş anlarımda oyun oynayan biriydim.

sanırım bir süre daha böyle devam eder, sonrasında rdr2'ye yeni bir başlangıç yaparım gibi.

aslında, oyun-bilgisayar bağımlılığı olan arkadaşlar bu oyunu oynamalı denebilir.

öyle bir oyundur ki, bittiğinden beri oyun-konsol açmayan bana, konsolu satmayı düşündürür.