red dead redemption 2 oynadıktan sonra hiç bir oyundan keyif alamama durumuna naçizane verdiğim isimdir.

kesinlikle ve kesinlikle katıldığım başlıktır. oyun bittikten sonra kısa bir süre depresyona girdim. tekrar başladım; ama o ilk heyecanı vermemişti.
bu oyun sayesinde ingilizcem gelişmişti. bazen tıkandığım yerlerde alt yazıların ekran görüntüsünü alıp her kelimesini çevirip ondan sonra tekrar devam ediyordum.
ve hatta bazen başka karakterlerle atın üzerinde giderken yapılan sohbeti bile çeviriyordum. tıkandığım bilmediğim her kelimeyi öğrenmem gerekiyor hissine kapılıyordum; çünkü oyunun bir başka güzelliği de o ayrıntılardı.

ahh be arthur neden be neden... bir dönem tek gerçek dostumdun lan.

yaşadığım sendrom en az 4 oyun duruyor kenarda sıkılıp bıraktım, rdr 2'den sonra tatmin etmedi. nolur taşlamayın ama biri de witcher 3

benim de yaşadığım sendrom. sadece witcher 3’ten tam keyif alabildim bu oyun bitikten sonra. çıtayı öyle bir noktaya çıkarmışlar ki 7 sene önce bitirdiğim gta 5’i yeniden oynamayı bile düşünüyorum artık çaresizlikten.

açık dünyası, 40 saniye kuralının en iyi uygulamalarından biridir. meşhur 40 saniye kuralı, yaklaşık bir miktar olup, oyuncuların açık dünyada ilerlerken rastlayacağı ögelerin sıklığını belirler. red dead redemption 2, bu konuda gerçekten farklı bir lezzet sunuyor.

avlanacak hayvanlardan, yardıma ihtiyacı olan (ya da ihtiyacı varmış gibi yapan) npc'ler, kendi hikayesine sahip yan görevler vesaire derken, bahmışın gine ahşam olmuş^*.

ayrıca görevlerde girdiğimiz ortamları, mekan ve karakter tasarımlarını düşünüyorum da, hakikaten her detayında birer sanat yönetimi başarısı gizli. otör yönetmenin elinden çıkma, uzun yıllar harcanmış ve epey kafa patlatılmış bir televizyon dizisi izlemek gibi bu oyunu oynamak.

rockstar games, sırf take two interactive gibi açgözlülüğün kitabını yazmış bir şirketin bünyesindeyken bu kadar kaliteli bir oyun çıkardığı için bile alkışlanmalıdır. şu an gta+ gibi abidik gubidik şeylerle uğraşıyorlar, umarım bunlar gta vi'ya kötü yansımaz.

neyse amma övdüm, içimde bir fanboy gizliymiş meğerse.

(bkz: red dead depression)

böyle bir şey gerçekten var galiba. ben de rdr2'nin malum bir görevini bitirdikten sonra konsolu ve televizyonu kapatıp bir süre ekranın karanlığına bakmıştım. oyuna devam edebilmem uzun zamanımı almıştı. sonrasındaki -şu an içinde bulunduğumuz- aylarda da içimde oyun oynama isteğini bulamaz oldum. ki ben, haftaiçi-haftasonu tüm boş anlarımda oyun oynayan biriydim.

sanırım bir süre daha böyle devam eder, sonrasında rdr2'ye yeni bir başlangıç yaparım gibi.

aslında, oyun-bilgisayar bağımlılığı olan arkadaşlar bu oyunu oynamalı denebilir.

öyle bir oyundur ki, bittiğinden beri oyun-konsol açmayan bana, konsolu satmayı düşündürür.

(bkz: immortals fenyx rising) ile tanışmamış genç dimağların yaşadığı sıkıntı.

42 yaşında bir abiniz olarak bana güvenin diyor, athena's vault'de uğraşmaya devam ediyorum.

not : yunan mitolojisine hayransanız ve kusurları / güvensizlikleri olan kahramanlar hoşunuza gidiyorsa kaçırmayın derim.

ciddi psikolojik rahatsızlıkların tanısında kullanan “sendrom” ifadesinin ergen z kuşağı tarafından nasıl ele ayağa düşürüldüğünü göstermesi açısından önemli olan vasat sendrom. red dead redemption 2 berbat bir oyun olmasına rağmen rockstar fanboyları tarafından ölümüne savunulan çöp oğlu çöp bir oyundur. 20 yıl önce yapılan san andreas bile çok daha kaliteli ve oynanabilir bir oyundur. seviyeli ve kaliteli bir rdr2 eleştirisi;

(bkz: #135325515)

sözlükte yapılmış olan neçe tespitten daha yahşi tespittir.

bu oyunun size sunduğu bir dünya var sahiden de ve gerçekten de o dünyada özgürsünüz. bu yalnız başına ne görsellikle ne hikayeyle ne de diğer detaylarla alakalı bir durum. bu her parçası ile adeta bir bütün diyebiliriz.

25 yıldan fazladır video oyunu oynarım ama sanırım tek duygusal bağ kurduğum oyun bu oyun. belki yaşım belki de hayatımda oynadığım dönemle alakalı bilmiyorum.

oyunun detayları, ana ve ara hikaye akışları, büyük küçük tüm karakterlerin arka plan hikayeleri sahiden de bu karakterleri canlı kılıyor.

çocukken atarimi her kapattığımda aklıma takılan bir düşünce; "şimdi acaba hırsız polis oyunundakiler durdu beni mi bekliyor yoksa birbirlerini kovalamaya devam mı ediyorlar" olurdu ve rdr2 25 yıl sonra sahiden de bana bu hissi yeniden yaşatıyor. ^*