kalbi aynı yerden kırılmış olan detaycı insanlar tarafından duyulur sadece.
boğazdan geçerken takılan yutkunuk sesidir.
ses çıkmaz. avazı çıktığı kadar susar kalp.
hıçkırıklı bir ağlama sesi duyulur; kalpten bağımsız, gözler üzerine alır o kırgınlığı...
ah eder, tüm düşmanlarım öldü!
şey gibi düşünün bir kocaman cam yere düşüyor ama hiç ses çıkarmıyor. işte öyledir kalp kırıklığının sesi. sessiz ama her şey paramparçadır. asıl mesele sizi bu kırıklarla bırakan kişiyi affetmektir. ama bilirsiniz ki sizden ruhunuzu, zamanınızı, umutlarınızı çalan birini affedemezsiniz. çünkü bilirsiniz ki affetmemek kininizden değildir, kendinizi cam kırıklarına basıp daha fazla yaralamamak içindir, kendinizi kurtarmak içindir.
aa ben bu sesi duydum, çat ediyor, ama sonra geçiyor ya, evet.
“kalbinin derinliklerinde bir şey kırıldı, ama bu bir ses değildi; bir sessizlikti, içe çöken bir yankı.”
virginia woolf –
mrs. dalloway