hayal edilen ilişki ve ideal kadın yok.
kendi zihnimde diktiğim elbise, gerçek hayattaki kişiye uymaz.
bundan vazgeçmek, en doğrusu olacak.

insanlar değişmez

şişman ve tipsiz bir erkeksin ve asla sevilmeyeceksin.

ben bugün düştüm sözlük. düşmenin etkisiyle bir kaç damladan azıcık fazla yaş süzüldü gözümden. sonra etrafımda bir sevgi seli oluştu. daha dün işi öğrettiğim benden bir kaç yaş ufak ama bedende çok büyük bebek internlerim etrafımı sarıp sarıldı. " senin de yolun öğretmeyedir" dedi. benden kırk yaş büyük yöneticim elinde en sevdiğim iki şeyi yapıp "zaten gitmene mani olacaktım" diye muzipce gülümsedi. bir kaç gün önce etrafımda hallerime deli diyip gülen de " birlikte kalkacağız sözüm söz" deyip yeni rota çizdi. sesimi duyarsa üzülür diye telefonunu açmadığım, bulunduğum yere gelip bulunduğum yerden çıkarıp yüzümü yaşama çevirdi. çok büyük bi düşüş değildi bu ama ben asıl gerçeğin düşerken ellerini birleştirip etrafımda çember olarak hasar almamı engelleyen insanlar olduğunu anladım. tanrım, yine düşeceğim biliyorum, ama "düşersen kaldırırım, kaldıramazsam yanına uzanırım" ların gerçek zafer olduğunu öğrendim ben, iyi ki..

ilişkinin başladığı yer ve zaman ile, bitişindeki yer ve zamanın benzerliğini fark ettiğinde, acının da şifasında kendi kalbinde olduğunu anlamak.

insan değişiyormuş gibi gözüktüğünde bile değişmez. sıklıkla kendi regresyonlarımıza resetleniriz.

gerçekte iletişim mümkün değildir.

insan davranışları bilinçli değil bilinçdışıdır.

insan bilinçli bir canlı değildir.

tanrı öldü demek insan öldü demektir.

üst insanı yaratmalıyız demek insanı yaratmalıyız demektir.

insan diye bir şey gerçekte yoktur, ancak idealarda vardır.

mesela;
kadınların seni sevmesi için “iyi biri” olman yetmez. hatta çoğu zaman bu, seni görünmez yapar.

ergenliğe kadar uzun bir süre anlamadım bunu. "çok iyi" olmama rağmen neden ilgi duyduğum bir kızın ilgisini göremiyordum.

cevap basitti ama sindirmesi zordu: çekicilik mantıkla çalışmaz.

kadınlar senin ne kadar “doğru” biri olduğunu değil, ne hissettirdiğini hatırlar.

bu acı gerçeği kabullendiğimde bir şey değişti. artık insanların beni sevmesini beklemiyorum.
kendimi seviyorum, kendime değer veriyorum. çünkü ne zaman kendimi seçtim, insanlar da beni seçmeye başladı.

acı ama gerçek:
kendine değer vermeyen biri, başkasından değer bekleyemez.

olgunlaştırdı mı? fazlasıyla.
çünkü artık reddedilmekten değil, kendim olmamaktan korkuyorum.

yapmam dediğin ne varsa bir gün yapacaksın.
kınadığın her şeyi bir bir yaşayacaksın.

çektiğin acılar olgunlaştırıyor…

kadınların erkeklerden hayatları boyunca aslında hiç hoşlanmadığı, sadece aşka aşık oldukları.