sıradan ve basit birisiyim. derinlemesine bir konuyu analiz edemem. yüzeysel ve sıradan ilişkiler kuruyorum. hiç kimse için bişiy ifade etmiyorum. basit ve pragmatik düşünüyorum. hiç bir özelliğim yok. insanlığa en ufak bir katkım yok. arkadaşlarımın olmazsa olmazı değilim. bunları ara ara düşünmek bana çok iyi geliyor. iyi günner.
sulanarak büyüyen bir çiçek olmasam da her insan gibi ilgiye ve sevgiye ihtiyacım var ve bu sadece hasta olduğum zamanlarla sınırlı olmak zorunda değil :')
bizler yalnızız. düşüncelerde, fikirlerde, duygularda yalnızız. arada ses olsun diye birileri ile görüşmek zorunda kalıyoruz.
yalnızsın. eninde sonunda çevrende ki bütün o kuru kalabalık gittiğinde, kendinle başbaşa kalıyorsun. kabullen ve kendini yalnızlığınla sevdiğinde her şey o kadar aşılamaz ve zor gelmemeye başlıyor.
benim için ölümdür. çabaladığım herşeyin aslında günün sonunda manasız bir amacı olduğunu fark etmeme sebebiyet vermiştir... ölümün olduğu yerde daha ciddi hiçbirşey yokmuş.
"kimse sana düşman değil, herkes kendinden yana"
insanların sandığın kadar iyi veya kötü olmadığını, çoğunun sadece kendi çıkarları ve korkuları doğrultusunda hareket ettiğini anladığın an.
hiçbir şey ve hiç kimse vazgeçilmez değildir. yeri geldiğinde herkes her şeyden ve herkesten vazgeçebilir. bu durum illa ki kötü bir yerden olmak zorunda da değildir. dünyanın düzeni bu, her şey bir şekilde devam eder.
dolayısıyla hayatınızı ait olduğunuzu düşündüğünüz zümrelere beğendirmeye çalışırken, ne kadar eğilip büküldüğünüze bu durumu göz önüne alarak karar vermeniz, vazgeçildiğinizde daha kolay kabullenmenize yardımcı olur.
edit : imla
bazen olmaz, hic olmaz, hayatinizda ki her sey. olur diye niyetlendigin her seyin sonu husran olabilir. kabul etmek gerekir, herkesin hata yapabilecegini, yalan soyleyebilecegini. bir seyi bir kez yapanin, uygun yer ve vakitte bunu tekrar yapabilecegini.
kimse ilk bakışta karakterinizle ilgilenmez; istisnalar hariç, ben böyle düşünüyorum.