"bu ülkeye ve bu hayata dair hiçbir şeyin, hiçbir zaman benim dilediğim gibi olmayacağını biliyor, artık bundan acı duymuyorum" bu sözlerle zeki demirkubuz noktayı koymuştur benim için. huzursuzluğuma isim koyamıyordum. zeki abi geldi ismini koydu, kulağına ezanı okudu.

hayat büyüdükçe, yaş aldıkça zorlaşıyor, zevk alınan şeyler azalmay başlıyor, hayatın soğuk yüzü kendisini daha çok hissettirmeye başlıyor, sevdiklerinizin sağlık sorunları başlıyor, kayıplar başlıyor, filmin sonunda da kendi sağlık sorunların ve ölüm. hani lisede okula gidip geldiğin, sınavlardan yakındığın, annenin, babanın sağlıklı ve genç olduğu dönem, anneannenin,babaannenin, dedenin, amcanın teyzenin de hayatta olduğu dönem,bir pazar sabahı annenin seni nis gibi bir kahvaltı sofrasına oturtmak için yataktan kaldırışı, işte o yataktan kalkarken söylendiğin an var ya, hayatının en güzel anı…şu an hiç olmadığın kadar yaşlı, ama ileride hiçbir zaman olamayacağın kadar gençsin.

masumiyetinizi paylaştığınız herkesi kaybedersiniz.

benim acı gerçeklerim tanrının ve adaletin olmamasını kabullenmektir.

bazıları sanıyor ki ateist veya dinsiz olmak keyfi bir şımarıklıktan, züppelikten... eğer adil bir yaratıcının varlığına ikna olsaydım bugün dindar geçinen hiç kimse elime su bile dökemezdi. sırf ilahi adalet duygusunun huzuru için ömrümü adayabilirdim. ama maalesef, bu inanca sahip değilim. ve bu bana acı veriyor. bütün bunların yokluğuna karşın, iyiyi ve adil olanı ummak, bunları hayatın merkezinde aramak ise olgunlaşmaya değil, olgunlaşamadan çürümeye neden oluyor.

çok çalışıp emek verdiğin, çoğu zaman uğruna yıllarını harcadığın işe bir başkası hiç zahmetsiz yorulmadan sahip olacaktır. emeğin, alın terinin karşılığını alamamak insan için en acı şeylerden biridir bana göre.

aileden yana pek şansın olmaması.

herkes coğrafya kader diyor. kısmen katılıyorum. ama aslı aile kaderdir.

mutlu ve huzurlu bir ailede yetişen kişi, hayatta hep bir adım öndedir.

aslında kimsen yok ve sandığın kadar değerli değilsin.

herkes bu hayatı ilk defa yaşıyor.

ilk duyduğunda acı gelmeyebilir ama biraz düşününce şans dediğimiz kavramın herkese eşit dağılmadığını fark ediyorsun. kimimiz daha avantajlı başlıyor, kimimiz en temel şeyler için bile mücadele veriyor.

hayatta çoğu şeyi ilk defa yapıyoruz; prova şansımız yok. o yüzden hata yapmamız, bocalamamız, hatta altından kalkamamamız çok normal. üniversite sınavından kötü bir puan alabilirsin. uzun yıllar işsiz kalabilirsin. 5 yaşından beri süren bir hastalığın yükünü taşıyorken pes edebilirsin. ailen sana arka çıkmadığında kadere isyan edebilirsin. aldatılabilir, aldatabilirsin. aç kaldığında hırsızlık yapabilirsin.

bunların hiçbirini “doğrudur” diye söylemiyorum. sadece nedenini anlayabildiğimi ifade ediyorum. çünkü hayat yolculuğunda bir rehbere sahip olmak herkesin erişebildiği bir lüks değil. çoğu zaman karanlıkta el yordamıyla ilerliyoruz.

o yüzden, “batırdım” diye düşündüğün anlarda rahatla. sadece deniyorsun. kesin olarak doğru bir yol yok; herkes kendi doğrusunu kendi buluyor. önemli olan düşmek değil, düştüğünde kalkmayı öğrenmek.

anne baba dışında herkesin boş ve geçici olması, kimsenin senin iyiliğini gerçek anlamda istememesi

iyi veya kötü insan yoktur. bencil ve çok bencil insanlar vardır.