geçenlerde dedem(85) hastaneye yattı. enfeksiyondan dolayı bir ay kaldı. bir sürü evlat torun torba adamla ilgilendik ve sonunda hastaneden çıktı. şu an normal hayatına devam ediyor. biz olmasaydık şimdi çoktan göç etmişti öte dünyaya, hem de acı çekerek. ileri yaşlarda hastanede refakatçi bulamazsanız evde de bakan birileri olmazsa kendinizi ölüme terk edersiniz. cesediniz içerde kalıp şişer.
40 yaşına geldiğinizde azrail yaşam ağacınızı şiddetle sallamaya başlayacak.
evde otururken telefon çalacak “şu ölmüş” mesaj gelecek “ölen şu kişinin cenazesi yarın”
işe gideceksiniz “x abi ölmüş” diyecekler. “bizim samet vardı ya ölmüş”
“dedeniz öldü, teyzeniz öldü, bakkalınız öldü”.
televizyonu açacaksınız “o sevdiğiniz sanatçı öldü”.
sanki bir silgi varmış, yaşamdan siz dahil size dair her şeyi siliyormuş gibi.
“hassiktir noluyo lan” diyeceksiniz. ebeveynlerinize, çevrenize, size doğru daralan çemberi hissedeceksiniz.
e kendi kurduğunuz bir aileniz de yok. sizi yaşama bağlayacak evladınız da yok.
yalnızsınız amq, yaşamda ne zaman yalnız olduğunuzu düşündüyseniz onu binle çarpacak kadar yalnızsınız.
sonra günlüğünüzü açar okursunuz: “evlilik bir başarı değildir, toplumun bir dayatmasıdır”.
ne zaman menfaat temelli düşünmeyi bırakır bu toplum bilmiyorum ama sırf yaşlandığımda bana baksın düşüncesiyle evlenmek veya çocuk yapmak bana tiksinç geliyor.
yaşlandığımda da tek yaşayabilirim, yanında yine yalnız hissedeceğim birilerindense adam gibi yalnız kalırım daha iyi bence. hem nerden biliyorsun yaşlılıkta bakıma muhtaç olacak kişinin senin olacağını. belki sırf yalnız kalmayayım diye evlendiğin kişiye sen bakmak zorunda kalırsın.
bazı yolculuklar gerçekten de tek kişilik efenim. yaşlılık deyince benim aklıma yalnızlık değil, dinginlik geliyor. sessiz bir ev, güneş alan bir pencere, saksıda sardunyalar, duvarlarda kitap kokusu… sabah kahvesiyle başlayan, gün batımıyla biten sade ama dolu günler.
belki arada birkaç dost, birlikte oyunlar oynanır, konferanslara gidilir, tiyatrolarda aynı koltuk paylaşılır. ama içinde bir partner yok, sanırım huzuru kalabalıkta değil, sükûnette arıyorum artık. yaşlanmak bana göre yavaşlamak değil; tadını çıkarmayı öğrenmek gibi bir şey. bir yemeği aceleyle yutmakla, her lokmayı hissederek çiğnemek arasındaki fark…
heh, tabii bu benim senaryom.
bir başkasınınki kahkaha dolu bir evdir belki. sonuçta herkes kendi yaşlılığının mimarı oluyor.
3 aylık evli biri olarak, tazeyim daha anlamadım anlamlandırıyorum diye söylüyorum. hayatım boyunca evlenme ve çocuk yapma uzak geldi. çünkü bu sorumluluklar, toplumdaki eşitsizlik, çevremde örnek almadığım evlilikler bana bunu düşündürdü. yani bu birlikte bir süreç, çok birlikte bir süreç. iki kişiyi aşan yine iki kişiye bağlanan. ama bence bu başlıkta yazdığı gibi kimse sadece yalnız ölücem mantığıyla evlenmez gibi geliyor. çılgınlık çünkü bu. kendinizden kaçıyorsanız, toplumun istediği düğün dernek, evlilik tamamsa hanım evde oturur halısahaya giderim iki de seks patlatsam kendimden güzelce kaçarım derseniz yardırın, hayır ölürken bile benleyim acıda sancıda derseniz uzak durun. yanınızdaki kim olursa olsun başınızı yastığa koyduğunuzda gözünüzü kapayınca kendinizle kalıyorsunuz
seyahat edeceksin, özgürlüğün keyfini çıkaracaksın, farklı insanlarla tanışacak güzel anılar biriktireceksin.
in the end yaşlı bakımevi diye bi
dünya bu bölümü vardı bence öyle takılırız ful time viagra sponsorluğunda
curcuna
paranız olursa bu sorunun cevabını düşünmenize gerek yok..
paranız yoksa eğer o zaman sıkıntı..
evlenince ne yapılıyorsa onu yapacaksınız efendim.
yaşlanınca bize baksın diye mi çocuk sahibi oluyorsunuz? sonra bencilsiniz deyince kızmak yok ama!
bununla birlikte yalnız yaşayamam diyorsanız çok güzel huzur evleri var.
emekli maaşını bağlarsınız, mis gibi yaşıtlarınızla sohbet muhabbet takılırsınız.
ben muhtemelen öyle yapacağım, ayrıca huzur evlerini dramatize etmeye de gerek yok.
herkesin bir zamanı var.