duracell pil.

ortadirek femıli çocuğu için ayrı bir etkisi vardı. lüks araç, lüks mobilya, lüks ev anlayamazdık biz. çocuktuk neticede, körpeydik, bilemezdik lüks ne. ama pili bilirdik, pil candı, pil çocuğun bel kemiğiydi. bizim de pilli oyuncaklarımız oldu. akülü olmadı belki ama pilli oldu. pillerimiz oldu bizim. rengarenk, yarım saatte biten pillerimiz. iki dk daha iş görsün diye ekmek gibi ısırdığımız, fare gibi kemirdiğimiz. daha uzaktan kumandalı arabanın ne olduğunu anlamadan biten piller. adı batasıcalar.

bizim ömrümüz varta ile panasonic'le geçmiş. o yüzden oyuncağımız da bizim gibi ortadirekti. bir anda karşımıza o bronzlu siyahlı zengin pili olduğu tipinden belli olan çipil çipil duracell çıkınca bir şaşırıyorduk. bir bakakalıyorduk. hop bakalım bi durun diyorduk. ev sahibine dönüp "bayım sanırım siz zengin bi insansınız piliniz öyle gösteriyor" deyiveriyorduk. o pilin bitmişi, bizim pillerin sıfırından daha canlı, daha coşumluydu. o pili bizim oyuncaklara takabilseydik, bizim gariban bünyeli oyuncaklar ne çılgın atacaktı, ne hünerlerini sergileyecekti belki de. geçen tv kumandasının pili bitmişti de, çocukluğumun hırsıyla paraya kıydım internetten 50 tane alıverdim. eyyy gidi duracell, artık sen de herkes gibisin.

90’ların yüksek enflasyon dönemine rahmet okutan bir süreçten geçtiğimiz için çoğu bugün de maalesef zenginlik göstergesidir.

2019 gibi bi abimiz türkiye döngüsel bir iktisadi yapıya sahiptir, hayatta kalabilmek için tekrarlayan krizlere ve enflasyona ihtiyaç duyar, 2008’de bunu pas geçtik demişti.

götümüzde patladı tek seferde.

akülü araba.
sucuklu yumurta.
kaliteli ayakkabı.

bilge adam reis - vay dünya vay

adidas ayakkabı, sony walkman, sega megadrive konsol.

monami pastel boya,
maymunlu lcw poşeti,
muz, çilek ve kivi,
akülü araba,
tatilya,
her hafta sonu aileyle mcdonalds,
ışıklı spor ayakkabı,
72 ekran tüplü tv,
18 vites bisiklet,
atari değil playstation sahipliği,
kendine özel çocuk odası,
kaloriferli ev,
pimapen camlı ev,
tofaş dışında bir arabaya sahip olmak,
faturalı cep telefonu hattı,
bilgisayar,
sinema, tiyatro vs gitmek,
tatile gitmek amk

aklıma geldikçe güncellerim.

18 vitesli bisiklet, sega atari, paten gibi şeylerdi ama o zaman bu tip şeylere sahip olmak şimdiki çocukların zenginlik olarak gördükleri şeylere sahip olmaktan çok farklıydı. o zaman biz de bunları bir zenginlik göstergesi olarak görürdük ama ulaşılması imkansız değildi. kimi erken sahip olurdu, kimi biraz geç ama bir şekilde olurdu. şimdi ise çocukların istedikleri şeylere asgari ücretli bir ailenin ulaşması imkansız. fark tam olarak burada. o zaman farkına varamadık ama en büyük zenginlik o yıllarda yaşamak, o samimiyeti doyasıya hissetmekti.

(bkz: monami) pastel boya takımı. hep (bkz: goyal) pastel boya alindi..

otelde kalmak

mahallede arkadaşımın dayısının romanya'da olması,
başka bir arkadaşımın evinde babasına ait isminin yazılı plaketin olması,
bakkaldaki kutuyla rafta olan her abur cuburun evde de kutuyla olması.

75 den fazla ülkede bulundum. hemen her yerde insanlar para kazanmak, zengin olmak istiyor ama bizde dizilerden mi, kültürümüzden mi bilemiyorum artık insanların büyük kısmı kafayı zenginlikle bozmuş durumda. az biraz salın kendinizi rahat olun. kimse zengin olmak zorunda değil.