bugun benim dogum gunum. su yasima gelmisim, hic bir zaman, cocuklugumda dahi dogum gunum kutlanmazdi ve boyle de buyumusum ve alismisim. birkac gundur de hastayim, yataktan cikamiyordum, ustelik diyetteydim de uzun zamandir ama bugun bu donguyu kendim icin hastaligima ve diger herseye ragmen kirmaya karar verdim. sabah 5:30da kalktim, hazirlandim ve saat 8:20de arkadaslarimi evlerinden aldim ve kahvaltiya goturdum, sabah erkenden kutladik boylece, eve 2 gibi gelmisim. biraz dinlenip, aksam da eve sevdigim yemekleri siparis ettim ve sevdigim sarap esliginde guzel bir aksam gecirdim. kutlama mesajlarini tek tek cevapladim ve de kutlamayi unutan arkadaslarima da kendim mesaj atip kendimi hatirlattim, guzel dilekleri icin tesekkur ettim.

bu başlığa yazacağımı hiç düşünmezdim.
aslında dün yaptım ama şimdi yazayım bari.

star wars karakterlerinden darth vader figürü aldım kitaplığımın bir köşesine koydum. ışın kılıcı da var çok tatlı.
çocuklar arada "annecim oynayabilir miyim, bakabilir miyim lütfeen" dediklerinde içimden "inşallah kırmazlar düşüncesiyle" izin veriyorum. şu anlık sağlam bakalım.

" anne kendine oyuncak almış."
evet aldım, çok mutluyum ;)

edit: debe için teşekkür ederim (sürpriz oldu).
yoğun istek üzerine ;)
görsel

akrabalar arası altın gününe gittim. sonuçta kadın olmanın olmazsa olmazlarından biridir bu.

bebeksi bünyeme kısır, börek, brovni vb. altın günü ögeleri yüklendi. gün mensuplarıyla şuursuzca dedikodu yapıp olaysız dağıldık.

mutluyum. mutluluk bu kadar basit. herkesin altın günü olsa prozac fabrikası batar amk.

edit: mesajla gelen :)) görsel @paw of eagle teşekkürler :)

bu hafta; kuaför saçımın katını güzel veremedi, en güzel köşesinde yer bulup oturduğum şehir manzaralı cafe'de lattem bir dikişte bitirilecek kadar soğuk geldi, bir arkadaş paylaştığım özgün fikrimi bana sormadan aldı, kullandı, sergiledi; hiç bir şey demedim. saçlarım gür ve dalgalı, kat hatası göstermez, manzaram harika tadımı bozamaz, fikirlerim gırla bende tükenmez. bugün için ne mi yaptım? olup biten basit aksiliklere şöyle bir bakıp, size verecek kuruşum yok dedim, yine sinirlenemedim sözlük. herkesin, her şeyin hata payını baştan kabullenmişim. gün sonunda elinde kalanı mükemmelleştirmeye çalışmanın içindeki yıkıcılığı, marazı görmüşüm, hataların, aksiliklerin de hayatta bir yeri var ki karşımıza çıkıp duruyorlar, bununla savaşamam demişim. o hatayı genel kompozisyonda önemsiz ama gerekli bir detaya çevirmek elimde, öğrenmişim. saçımın katını güzel kesememişmiş, gidip şikayet edecekmişim. bu tip şeylerin hangi birini şikayet edeceğiz? sana da teslimim ağzı iyi laf yapan eli beceriksiz kuaför, sana da teslimim. çünkü zaten zor beğenirim ve kendimi iyi ifade etmemiş olabilirim. bir dahakine başka yeri denerim. cafe latte'mi 60 derecede değil 45 derecede yapıp getiren (ben de yaptığım için anlayabiliyorum) ama sıcacık karşılayan başı kalabalık barista. razıyım senden, manzaram güzel. ikinci gelişimde “extra hot” derim. “bu fikri senin şu şu paylaşımından aldım” demeye gerek duymayan arkadaş. sadece gülümsettin. senin bunu biliyor olman yeter, kendi muhasebeni yapmışsındır illa ki. ben çatışmayı bilmiyorum. öğretmemişim kendime. alın her gurur, her yarış, her başarı sizin olsun.

tanrım büyük ve mümkünse orta seviyede de aksilik göstermesin, gerisi siz sadece gülün diye. bazen kahkahayla bazen müstehzi.

ilk defa doğru düzgün bir yanıt verebileceğimi sandığım bu soru bu sabah iyi hissetmemi sağlayan tek şey.
bugün kar yağıyordu ve ben kendim için işe yürüyerek gittim.
karda mahvolmasın diye makyaj yapmadım.
arabayla dört dakika süren yol kar kıyamette yürüyerek 20 dakikayı buldu.
her tarafım kar oldu, suratım buz tuttu, kayıp düşme tehlikeleriyle pençeleştim.
bacaklarım yeni aldığım ayakkabıya askı olmak dışında bir işe yaradı, saçım savrularak dolaşmak dışında bir işe yaradı, kaşlarım gözlerimi daha güzel gösterecek şekilde durmak dışında bir işe yaradı.
kendim için doğumgünümde en sevdiğim parfümü almaktan, pazar sabahı kahvaltıya gidip dergi okumaktan daha gerçekçi bir iş yaptım.
canlı bir yaratık olduğumu hatırlattım.

gerçi dün yaptım ama, bir kaç saat önce. anca yetişebildim başlığa.
uzun zamandır aklıma olan bir şeyi yaptım gece boyunca.
telefonumda yıllardır duran; birlikte çekilmiş, ara ara görüşemediğimiz zamanlarda birbirimize gönderdiğimiz fotoğraflarını, sevgi ve özlem dolu ya da gülmekten öldüğümüz saçmalama mesaj ss'lerini, doğum günü yazıları notlarını ve en sonunda da yıllardır evet yıllardır silmeye kıyamadığım whatsapp konuşmalarımızı sildim.
sonra rehbere girdim telefonunu silmek için ama, şimdi yanlış bir yere basarım, gece gece arar telefon filan, onu da yarın yaptıktan sonra, en son cüzdanımda taşıdığım, çeşitli zamanlarda çekilmiş vesikalık fotoğraflarını da atıcam.
her fotoğrafta da konuştum biraz onunla.
aslında onu ne kadar özlediğimi, ama bıçkılanmış dal gibi ayrı düştüğümüzü de ve ayrılan yolların, bir daha aslında hiç kesişmediğini de anlattım, dinledi.
ne kadar çok gülmüşüz, karşılıklı küfürleşmişiz, yine gülmüşüz.
artık canımı yakmayan bu hikayenin film şeridi gibi gözümün önünden geçişi ile karşılıklı sevginin, biri tarafından bu kadar sevilmiş ve sevmiş olmanın tadını, yaşarken, daha genç yaşlarımda, şansıma yaşadığım için de biraz hüzünle karışık mutlu hissettim.
artık; hiçbir şeyin ve hiç kimsenin yasını tutacak kadar uzun bir ömrüm yok.
ben geri kalan hayatımı artık, çok sevmiş ve sevilmiş olmanın ruhumda bıraktığı tatlı izleri ile daha huzurlu ve mutlu geçireceğim.
bazı hesaplar kapatıldı.
bazı vedalar edildi.
kendime bugün bu vedayı hediye ettim.
hiçbir pişmanlığa yer bırakmadan; geldin, sevdin, gittin…
burayı da okuduğunu tahmin ediyorum.
her zaman şakayla karışık sana söylediğim gibi;
her şey için teşekkür ederim.
başka bir yer varsa karşılaşırız.
yoksa da, seni tanımak benim cennetimdi…

kızım ve kendim için son 3-4 gündür uygulamaya başladığımız motto..
herkes kendi planını uyguluyor. diğeri destekçi olabiliyor.

1. daha önce denemediğimiz, denemeye cesaret edemediğimiz ya da daha önce başarısız olduğumuz bir konuda bir adım atacağız.
2. başkasının yaptığı bir şeyden bağımsız olarak kendimizi mutlu edecek bir şey yapacağız. kendimizi mutlu etmeyi öğrenmeyi umuyorum.

kızıma ilk anlattığımda çok sevdi ve heyecanlandı. seni ne mutlu eder dediğimde babamın araması dedi. biz de kendimizi mutlu edecek şeyler arayıp bulabiliriz. sen kendini bugün nasıl mutlu edebilirsin dediğimde sevdiği şarkı eşliğinde dans etmeyi istedi. dün okuldan gelir gelmez söyle bakalım bugün kendin için ne yapacaksın dedi.

her günün planını bir deftere not ediyorum. onun için mutlu edecek şeyi, benim içinse geliştirecek şeyi bulmak kolay geliyor. yine de bir şey bulmak ve o gün yapmak zorundayız.

mutluluk, başkalarının ellerine bırakılamayacak kadar değerli ve elde etmesi zor değil.

34 yaşında üniversiteye kayıt yaptım.

köfte yedim.

insanlık için bir hiç, kıyma yiyemeyenler için vav, benim içinse çok büyük bir şey oldu ki ben tadını bilmeden yıllardır pişirir ve severek de yediririm, bugün ilk defa kendi yaptığım köfteyi yedim. aferin bana ne güzel yapmışım, ne güzel de yedim ama! geçen gittiğim kahvaltıda da içinde salam olan börek yedim. öylece düşünmeden… ıyyy iğrenç demeden. o börek de güzeldi mesela. aferin bana, ne güzel de yedim.

1 hafta önce ya onu da öyle kabul ettik dediğim arkadaşıma, üç gün önce hoşça kal diyebildim mesela. sırf evimi apart otele benzettiği için. çünkü çok yakın zamanda o da gelip kaldı ve büyük bir saygısızlık edip gitmesine rağmen ona canım diyebilmeyi sürdürmüştüm. ve evet yaptığına kesinlikle kızmıştım ama sevgim öfkemden büyüktü. evimden giderken bir teşekkür ederim demeyi çok gören insandı nihayetinde, meğer otel olarak kullanmış. bilemezdim.

dün de bir adım attım, hiç evden çıkasım yokken(çünkü canım evim) sadece dinlemek için arkadaşlarımla görüştüm. ve evet gerçekten yorgundum ve ağrılarım vardı. herkesin anlatacak bir şeyleri var ama dinleyecek kimsesi yok çünkü.

beni fiziksel ve mental olarak yoran bir şeyden bu ayın başında çekilme kararı aldım. ve evet bu karar da sülale içinde büyük bir kaos yaratacak ben çekildiğimde herkes sudan çıkmış balık gibi kalacak ama herkesin ne düşündüğü ve ne hissettiği de o kadar önemli değil artık. ben kaldırabildiysem onlar da kaldırır, ben yapabildiysem onlar da yapabilir.

birkaç kere sesli şekilde kallavi küfürler ettim iyi hissettirmediği noktada bıraktım hevesimi aldım artık yapmam.

haziran 1 için bugün ömrümün ilk günü demiştim. her başlangıç gibi sancılı geçti tek istediğim evde dertsiz tasasız yatmaktı ama inatla daha sosyal, oradan oraya koşturmalı oldu ve belki bazı sancılar geçmedi ama artık ben geçmiyor diye birden fazla ağrı kesici içmek yerine ağrının neyden kaynaklandığını ve kaynaklandığı şey benimle ilgili değilse direkt o parçayı söküp almakla ilgileniyorum. yine canım acıyor. ki ben yani, seversem son nefesim hariç her şeyimi iste veririm. uyuşursa kanımı iste, ciğerimden bir parça iste, bir böbreğimi iste, iliğimi iste, hastayım gel bana bak de, hatta sen isteme sadece benim bundan haberim olsun… ama benim kalbimi kırma, beni aptal yerine koyma, beni kullanma.

aslında uzun süredir yapmadığım şeyleri şu sıra yapıyorum son birkaç aydır.

alınan bir diğer karar da ağustos ayında istanbul’a gitmek mesela. aklım çıkar benim istanbula gitmeyi düşününce bile, deprem olur da ölürüm diye değil. herhangi bir uzvumu kaybederim diye. ağustos ayında istanbulda yaprak titrerse bilin ki oradayım :) benim yüzümden diye çığlık atıyor olurum muhtemelen.

geçen yıl eskişehir için yağmur yağdırandım. hava durumunda yağmur olasılığı olmayan günlerde dışarı çıkıp yağmur yağdırma özelliğim vardı :p yağmur yağınca telefonum çalar “sen yine dışarıda mısın?” denirdi. dışarı çıkacağım öğrenilince de dikkat et yağmur yağdırma uyarısı alırdım. sonra bu özelliğimi benden aldı veren. güzel kullanamadım herhalde olur olmadık yağmur yağdırmayı. şakası bir yana gerçekten böyle şeyler yaşandı, şahitlerim var hsjakdjd.

anlayacağınız bugün değil her gün kendim için bir şeyler yapıyorum küçük ya da büyük. hiçbir şey yapamıyorsam oturup gerçekleştirebileceğim kararlar alıyor ve onları en kısa sürede uyguluyorum.

konfor alanımdan çıkmış sayılmam henüz ama bunu yapmak için verdiğim mücadeleden keyif alıyorum. değişmek o kadar da kötü değil hatta keyifli bile.

hem ne demişler; sen değiş, dünyan değişsin.

o yüzden kara köprü narlıktır le hdjsjsjs. bunu da bir anda söylemeye başlayınca ortam şenleniyor.

ya batarız ya çıkarız sonuçta çok da seçenek yok. yine çok yazdım ya hüf. susun en çok ben konuşcam!

kendimi önemsedim. kendimi değersiz hissettiren insanlardan uzaklaşıp daha iyi hissettiren insanların yanında olmaya karar verdim. böyle mutlu olunuyormus. denedim.