nick hornby'nin diger romanlarina göre daha zayif kalan, karakterlerin fazlasiyla
stereotype ve klise olduklari kitabi. sürükleyici mi peki? ehh, insan yarida birakmiyor en azindan. bir adet "plajda yatarken hic bisi düsünmek istemiyorum" kitabidir kendisi, arada güldürüyor da, sirin.
bir "hayatimin kitabi" olmadigi gibi,
nick hornby'nin basyapiti da degil belki.. ama her
nick hornby romani gibi zeki, eglenceli, komik, diyaloglari saglam, karakterleri zaman zaman belli kaliplarda kliselestirilmeye yaklassalar da yine de ince cizilmis, iyi dusunulmus, ve siyah&beyaz'liktan uzak..
bi solukta ve pek keyifle okunuyor ama sanki bir sey eksik, sevilmek icin yeterli ama hayran olunmaktan uzak..
daha taslak metin halinde iken
johnny depp tarafından film hakları satın alınmıs
nick hornby romanı.
sel yayıncılık tarafından
düşerken adıyla piyasaya sürülen son
nick hornby romanı.
hornby'nin daha ilk bölümünde her zamanki ilginc bakis acisini gosterip elininizden kitabi birakamamanizi sagladigi eseridir.
"i'd spent the previous couple of months looking up suicide inquests on the internet, just out of curiosity. and nearly every single time, the coroner says the same thing: "he took his own life while the balance of his mind was disturbed." and then you read the story about the poor bastard: his wife was sleeping with his best friend, he'd lost his job, his daughter had been killed in a road accident some months before.... hello, mr coroner? anyone at home? i'm sorry, but there's no disturbed mental balance here, my friend. i'd say he got it just right. bad thing upon bad thing upon bad thing until you can't take any more, and then it's off to the nearest multi-storey car park in the family hatchback with a length of rubber tubing. surely that's fair enough? surely the coroner's inquest should read, "he took his own life after sober and careful contemplation of the fucking shambles it had become"?
not once did i read a newspaper report, which convinced me that the deceased was off the old trolley. you know: "the manchester united forward, who was engaged to the current miss sweden, had recently achieved a unique double: he is the only man ever to have won the fa cup and an oscar for best actor in the same year. the rights to his first novel had just been bought for an undisclosed sum by stephen spielberg. he was found hanging from a beam in his stables by a member of his staff." now, i've never seen a coroner's report like that, but if there were cases in which happy, successful, talented people took their own lives, one could safely come to the conclusion that the old balance was indeed wonky. and i'm not saying that being engaged to miss sweden, playing for manchester united and winning oscars inoculates you against depression - i'm sure it doesn't. i'm just saying that these things help. look at the statistics. you're more likely to top yourself if you've just gone through a divorce. or if you're anorexic. or if you're unemployed. or if you're a prostitute. or if you've fought in a war, or if you've been raped, or if you've lost somebody..... there are lots and lots of factors that push people over the edge; none of these factors are likely to make you feel anything but fucking miserable. "
hayatının (kritik) bir dönemini kuzey londra'da geçirmiş,
holloway road civarını ve kuzey hattı trenlerini ve 19 numaralı battersea-finsbury otobüsünü ve ıslington upper st. starbuckslarını yeterince eskitmiş okurlar için ayrıca özel ve çok nostaljik olabilen hornby romanı. filmi --okurken tecessüm edebiliyor, doğru, ama depp faktöründen ötürü merakla beklenen... karakterleri yine sıkıca kucaklanası.. gün içinde, hatta gecenin bir vakti mutfakta, misal, muz yerken hatırlanası..
jj üzerinden giden eğlenceli amerika eleştirisiyle alkışlanası....
sinema için yazıldığı çok belli olan roman. misal aynı yazarın high fidelity romanı sonradan sinemaya cuk oturmuştur, ama bu niyetle yazılmadığı çok aşikardır. a long way down naçizane kanaatimce high fidelity'nin uyandırdığı bu samimiyeti veremiyor, daha çok proje aşamasındaki kalburüstü bir hollywood filmi duygusu uyandırıyor. sıkmadan, yormadan, eğlenceli bir okuma serüveni sağlıyor mu sağlıyor, ama bir edebiyat olayı olarak vasat bir yerde duruyor. bununla birlikte 21. yy'ın iyiden iyiye daralan zamanlarında roman, ikinci bir romanla değil sinemayla rekabet ettiği için sinematografik olmak zorunda evet, bunun da farkındayım. ama bu kadar mı orası tartışılmalı? okunur mu? bana kalırsa kesinlikle. sevilir mi? bana kalırsa oeh. high fidelity kadar iyi mi? bana kalırsa kesinlikle değil.
"elinde bir kullanma kılavuzu olmadan, en önemli parçaların nereye yerleştirilmesi gerektiğini bilmeden, benliğinin etrafa saçılmış yüzlerce parçasını yeniden bir araya getirmek çok zor."
toppers binasının catisinda oturup
londra'yi seyretmek
baslangici (ki sanirim okudugum en guzel roman girisi buydu) ile sonu arasinda grafigin nasil dustugunu ciplak gozle gorebilecegimiz bir nick hornby romani. elden birakilmayacak kadar olmasa da bir oturusta 2-3 saatin nasil gectigi anlasilmiyor.