hayat bazen ikilemler arasında karar vermeyi gerektirir. bu karar başkalarınca tartışılmadığında da vicdanen rahat ederiz. her devrin zaman içinde şekillenen ve topluma etki eden doğruları vardır, o doğrular da bir zaman sonra toplumdaki herkes için meşrulaşır. vicdan lüzumsuz bir teferruat ve romantik bir lakırdı olarak geçer gider…

toplum kurallarına uyan kararların adil olduğunu varsayarız, peki ya kararı vicdanımız verseydi? vicdanla verilen her karar adil olur muydu?

not: çaylak entry’leri bir günlüğüne bu başlık altında görünür olacak.

vicdan ve adalet bir arada bulunamaz.
adalet ve eşitlik bir arada bulunamaz.
vicdan ve mantık eninde sonunda çatışır; vicdan kazanırsa adalet, mantık kazanırsa eşitlik olmaz.

mantık bir yasama, yönetim ve yargı biçimi olmalıdır. tek gerçek, tek değişmez, tek kural mantık olmalıdır. lakin bizde^* ne mantık, ne vicdan, ne adalet, ne eşitlik var, uzun bir süre de olmayacak.

bir soru cümlesi.

cevabı ise; her zaman adil olmadığıdır. aile bağları arasında verilen kararların çoğunluğu(olayın bir tarafında çekirdek aile tarafından birinin olduğu karar) adil olmayabiliyor. her zaman aile düşünülüyor.

(bkz: anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı)

bu sorunun cevabı %90 anne oluyor. burada insanlar vicdanla karar veriyor ama cevabın adil olmadığı aşikar. (not: bu paragraftan annemi çok sevmediğim çıkmasın ortaya.)

tanım: sözlük formatına uygun olmayan soru cümlesi.

forum yorumu: doğrular kişiden kişiye göre değişen bir yapıdadır, pragmatizmde tek bir doğrunun olmadığı doğrunun farklı koşullarda farklı seçenekler olduğundan bahsedilir. herkes için tek bir doğrunun olmadığı bir dünyada evrensel vicdan görüsünün olmayacağını düşünüyorum. kişinin kendi vicdanıyla verdiği kararlar değil her zaman çoğunlukla doğru değildir desem çok da saçmalamış olmam, toplumun vicdanıyla verilen kararlar ise en azından o toplum için doğru olacaktır.

vicdan, sosyolojik birikimin çıktısı olup merhametle ilişkilidir. toplumdan topluma değişir. eğitim veya kültürel seviye vicdanı belirler ki direk insani gelişmişlik endeksi vicdanı şekillendirir diyebiliriz.
oysa adalet göze göz dişe diştir. katıdır. esnetilemez.
fraksiyonların olduğu yerde haksızlık olmasından çekinen insanlar adalet isterler. akp nin yanlı davranması ihtimalinden dolayı, yargılanacak bir akpli davasında, mahkemelerin adil olması ancak diğer partilerin de temsil edilmesinden veya tamamen tarafsız olmasından geçer. adalet bu noktada şarttır.
oysa parti içi yargılama olacaksa veya suç partiye karşı işlenmişse, parti başkanı adil davranmak yerine merhametli davranmayı tercih edebilir. profesyonel davranmaktan ziyade duygusal bir karardır.
suç işlemiş kişinin duyduğu suçluluk duygusu da vicdandır. merhametin vicdana cevap olması zorunlu değildir. bazen merhamet de vicdanı tetikleyebilir. sefillerde şamdanları çalan jan valjean da olduğu gibi.

vicdanın sahibine göre değişir

vicdanınızın ne kadar vicdanlı olduğuna bağlıdır

her zaman olmayabilir. bunu en çok bu sene yaşıyorum. sınıfımda bedensel engelli ve türkçe bilmeyen bir öğrencim var. 40 kişilik birinci sınıfımda bazen onunla ilgilendiğim için diğerleriyle tam randımanlı ilgilenemiyorum. bazen de onun ilgi için yaptıklarını görmezden gelip diğerlerine bakıyorum. bu durumda da ona üzülüp vicdan azabı çekiyorum. hangisi adil bilmiyorum. sınıfta zaten her dakika meşgulüm. fazladan ayıracak bir vaktim yok. ama hem kalbim hem beynim bölünmüş durumda. özel eğitim öğretmeni olup onunla nasıl ilişki kurup sınıfa adapte edebileceğimi bilen varsa aranızda yeşillendirirse sevinirim.

(bkz: soru başlığa cevap entry festivali)

başlığın sbce dolacağını adları gibi bildikleri halde böyle bir reklam başlığı açıp gözleri önünde sözlüğün seviyesinin sıfırın altına inmesini izleyen, para gelecek yerden kural, kaide, düzen esirgemeyen sözlük yönetimini kınıyorum.

insanoğlu çiğ süt emmiştir efendim. çok fazla günahkar olan bir kimse bile cehenneme gideceğini içten içe kabul etmez. kimse kolay kolay vicdansız olduğunuda kabul etmez. bu yüzden olmayan vicdanına güvenip verilen kararlar adil değildir.