inceden inceden karakterlerin felsefe yaptığı, hoşuma giden, klasik ama bir o kadar da samimi roman. aldatma-aldatılma-evlilik kurumu-medeniyet-geri kafalılık-aşk-hayat felsefesi ve acı arasında gidip geliyor ki iç dünyalarını iyi betimlemiş hüseyin rahmi karakterlerinin.
acı gülüş adıyla modernleştirilmiştir ismi, ki ben 1973 yılında basılmışını okudum ve ağır kelimeler fazlaca yok.
ama beni en çok etkileyen önsözüdür. istanbul aksaray'da çıkan yangın sonucu kiralık evinde birçok değerli kitabını kaybeden yazarın üzüldüğünü gören arkadaşı onu teselli etmek için bi fikir ortaya atar, yangında kurtarılan kitaplar arasında 1899 yılının almanach hachette'sinden rastgele bir sayfayı açıp ordan seçtiği bir cümleyle ilgili roman yazmasını ister hüseyin rahmi'den. ve cümleyi aynen aktarıyorum kitaptan:
felakete uğramış biri için ümitsizliğin en acı manzarası göz yaşlarından ziyade kendinin "tebessüm-i elemini" görmektir.