yaş aldıkça daha çok sevmeye başladığım mevsimdir efenim. belki sona kalanın kıymetini öğrenmemdendir, belki de artık pastel tonların bağırmayan güzelliğini fark edebilmemden…
benim için sonbahar bir matem değil.
aksine, yenilenmenin zarif bir önsözüdür. çünkü biliyorum; yeniden yeşerebilmek için önce solmak, zamanı gelenle vedalaşmak gerekir. o yüzden en çok bu mevsimde durulur içim. ne tamamen hüzün, ne de umut… ikisi arasında salınan dingin bir kabulleniş hali.