cimri deyince insanın aklına hep parasal konular geliyor ama sevgi, merhamet, anlayış gibi insani değerler de cimrilik kapsamına rahatlıkla giriyor bence. hatta bu konuda cimrilik, paradan çok daha öte bir mesele. mesela, birine destek olman gereken bir anda görmezden gelmek… işte bu da cimrilik değil mi? hatta bazen hiçbirşey yapmaya gerek yok sadece “senin yanındayım” demek yeterli ama nedense bunu söylemek için bile epey tereddüt yaşıyoruz. neden?

sevgi göstermeye gelelim, çoğu zaman bir tebessümle sınırlandırıyoruz şanslıysak yanında bir iki güzel söz. halbuki yıllar önce bunu asya'dan net bir şekilde öğrendik 'sevgi emekti'. belki “ iyi davranıyor, kesin bir çıkarı vardır” düşüncesiyle karşılaşma ihtimali insanı cimrileştiriyor olabilir ama çoğunlukla sevgiyi göstermek, karşındakine taviz vermek gibi algılandığı için göstermiyoruz. sevgi gösterirsen sanki güç dengesini kaybedecek, karşındaki şımaracak diye bir endişe hâkim. bu durum, muhtaç bırakarak borusunu öttürme çabası ise orda gerçek sevgiden söz edilebilir mi? bir de '-fazla ilgi göstermek şımartır' klişesi var ki, sevgiden çalarak kazanç elde eden daha görmedim hepsinin sonu yalnızlığa doğru giden bir yolculuk.

sonuç olarak sevgi cimriliği, aslında bir tür duygusal fakirliktir. kötü haber şu ki; kalbinin kasasındaki sevgiyi harcamayanlar, gün gelir o kasayı açacak kimseyi bulamazlar.

çok sevince de kaçıyorlar ya da seni çantada keklik olarak görüyorlar bu seferde sevgin heba oluyor kimse %100 güvenemiyorsun kendini teslim ve emanet edemiyorsun bu cimrilik değil sadece temkinli yaklaşmak çünkü her an sabah kalktığında ben artık devam edemiyorum mesajı gelebilir maalesef şu anki düzen bu

ağzına fırın değil, inşaat küreğiyle vurulası insandır.

nasıl yapıyorsunuz? vay amk ya benim içimde kettle kaynıyor sevince.

sevgiyi göstermek konusunda cimrilik yoktur. aslında kabul edilmesi gereken tek gerçek vardır "sevilmiyor olduğunuzu kabul etmek" olay aslında çoğu zaman bu kadar basittir. sevgiyi göstermek konusunda büyük şeylere ihtiyaç yoktur bazen bir insanın sizin için endişe etmesi, bazen sizi düşünerek ufacık bir şey yapması, bazen "buradayım ben" demesi bile sevgisini anlamanız için yeterlidir. çünkü sevgi eninde sonunda davranışlara yansıyacaktır. eğer ki bir insan bir şeyler yapmıyorsa sevgi göstermek konusunda cimri falan değildir sizi, duygularınızı, düşüncelerinizi, kalbinizi zerre kadar bile umursamıyor demektir. sevmeyi bilmeyen, gerçek bir sevgiyle sevilmemiş, gerçek sevgi konusunda bilgisi olmayan insanlara sevgiyi göstermeye çalışmak ise sadece size zarar verecektir.

kimse yeni tanıştığı ya da kısa bir süre geçirdiği bir insana sevgi gösterileri yapamaz ki bu zaten inandırıcı da olmaz ama belli bir zaman geçirdikten sonra eğer ki ortada sevgi söz konusu ise artık bazı şeylerin ortaya çıkması gerekir. çıkmıyorsa da bahane bulmaya gerek yoktur. sizden küçücük şeyleri bile esirgeyen bir insan zor koşullar ya da daha büyük şeyler söz konusu olduğu anda arkasına bile bakmadan gidecektir. bu yüzden hayatta hiçbir konuda cimrilik yoktur sadece sevilmiyor olduğunuz, umursanmıyor olduğunuz gerçeği vardır o kadar.

mal gibi bir durumdur.

övünülecek bir yanı yoktur.

şöyle cümleler duyuyorum, özellikle kadınlardan, "benim babam şöyle adamdır sevgisini göstermez ama içten sever."

hastır lan.

türk insanı olarak sevgi göstermede maalesef cimriyiz fakat iş öfke ve eleştireye gelince fazla cömert oluyoruz.

baba yanında evlat sevilmez saçmalığıyla sevgi görmeden büyüyen adam çocuk sahibi olunca evladını yeterince sevemiyor. herif hiç sevilmemiş ki sevmeyi nereden bilsin. zaten çoğumuz öyle veya böyle babamızla geçmişten gelen kırgınlıklar üzerine sağlıksız bir iletişim halindeyiz. onlara da kızamıyorum çünkü onlar da babalarından azar ve eleştiriden başka bir şey görmemişler.

konuyu annemin, babası tarafından ne kadar sevildiğini anlattığı bir hikayeyle bitiriyorum.

7 yaşında ilkokul 1'e giderken bütün köye bir hastalık dadanıyor. annemin sınıfındaki çocuklar birer birer ölüyorlar ki zaten bütün köyün çocukları tek sınıfta okuyor. annem de hasta ve sobanın yanına kıvrılmış yatıyor. çocuk aklıyla öleceği anı bekliyor. hiç unutmam babam ayağıyla beni dürtüp "hasta mı oldun kıı?" diye sordu. orada babamın beni ne kadar sevdiğini anladım dedi.

çok üzülmüştüm bu hikayeyi dinlediğimde.

anlaşamayacağım insan stili. sevgi söz konusu olunca oyunlar yapanla olmaz.

sevgi konusunda insanlar cimri olmamali. ne geliyirsa ya da oluyirsa sevgisizlikten olmuyor mu zaten

o kadar olmasın sevgisi? sevse duramaz söyler, hissettirir, gösterirdi.
sevilmediğini kabul etmek zordur elbette ama en başından kabullenmek çok daha az kırar ve de yorar.