türk insanı olarak sevgi göstermede maalesef cimriyiz fakat iş öfke ve eleştireye gelince fazla cömert oluyoruz.

baba yanında evlat sevilmez saçmalığıyla sevgi görmeden büyüyen adam çocuk sahibi olunca evladını yeterince sevemiyor. herif hiç sevilmemiş ki sevmeyi nereden bilsin. zaten çoğumuz öyle veya böyle babamızla geçmişten gelen kırgınlıklar üzerine sağlıksız bir iletişim halindeyiz. onlara da kızamıyorum çünkü onlar da babalarından azar ve eleştiriden başka bir şey görmemişler.

konuyu annemin, babası tarafından ne kadar sevildiğini anlattığı bir hikayeyle bitiriyorum.

7 yaşında ilkokul 1'e giderken bütün köye bir hastalık dadanıyor. annemin sınıfındaki çocuklar birer birer ölüyorlar ki zaten bütün köyün çocukları tek sınıfta okuyor. annem de hasta ve sobanın yanına kıvrılmış yatıyor. çocuk aklıyla öleceği anı bekliyor. hiç unutmam babam ayağıyla beni dürtüp "hasta mı oldun kıı?" diye sordu. orada babamın beni ne kadar sevdiğini anladım dedi.

çok üzülmüştüm bu hikayeyi dinlediğimde.