insanoğlu bir hiçlik içinde kaybolup gidecekse ve her şey tesadüf ise..

o zaman yapılan icatlar, iyilikler, bilgiler, mücadeleler hepsi insanlığın neslini sürdürmesi ve bizden sonra gelenlere bir miras niteliği mi taşıyordu?

bir mükafat alamayacaksam neden bunca iyiliği, icadı yaptım ki?
neden toplumu bu kadar bilgilendirdim ve canlılığın yaşamasına katkı sağladım ki?

çıkarcı mıyım? bilmiyorum ama iyilik yapmak vicdani bir mesele ise tesadüf olarak benliğimize yüklenen bu vicdanı neden bu kadar anlamlandırdık ve kutsallaştırdık ki..

benim hakkımı verecek, yaptıklarımın karşılığını verecek bir güç, bir mekanizma yoksa; yaptığımın doğru olduğuna kim karar veriyor ki?

edit: başlık ve yazılacaklar bir kompozisyon niteliği taşır. amaç insanların bu konuda ne düşündüğü ve nasıl davrandığıdır. aklı sıra laf vuracaklara duyurulur.

(bkz: pascal oyunu)

ekleme falan: @demonsrunwhenagoodmangoestowar uyardı, teşekkürler ona. pascal oyunu daha çok pascal kumarı adı ile biliniyormuş.

ya haksızsa.

inançlılar ve hayatini ona gore sekillendirenler pek bir şey kaybetmez aslinda, belki bazı dünya zevklerinden mahrum kalmış olurlar ama siyah ekran geldikten sonra ne fark edecek?

peki ya inançlılar haklıysa? o zaman sonsuza dek azaplardan azap beğeneceğiz ateist kardeşlerim.

zamanın birinde hz.ali , ‘ ya ahiret yoksa’ diye sorulan sorunun cevabını “eğer sizin dedikleriniz doğru ise benim bir zararım olmaz ya benim dediğim doğru ise, o zaman siz çok zarar edersiniz.” diyerek cevaplamıştır.

eğer yaradan varsa sıçtınız ama yoksa biz birşey kaybetmeyiz kafasından çıkılsın artık. eğer varsa neden bu bokları yedin ve neden bana itaat etmedin dediğinde ona cevaplarım hazır güzelce oturup tartışmak isterim sonra hazımsızlık yapıp kül edebilir beni isterse. tek istediğim aksiyonlu bir son. doğumdan öncesi gibi ölümden sonra da karanlık düşüncesi üzüyor.

biricik varoluşunu bir yalanın peşinde tüketmeyi zarar olarak görmeyenler dinciler.
bunların çakma imanları.
ve bu çakma imandan memuniyet duyduğu iddia edilen bir allah.
bu mudur?

sırf şu "allah yoksa ama ben olmayan bir şeye inanıyorsam zarar etmiş sayılmam" diyenler bile çizginin ne tarafının doğru olduğunu çok net bir şekilde gösteriyor. tüm hayatını bir yalana harcayacaksın ve zarar etmiş sayılmayacaksın öyle mi? işte sana dinlerin kısa özeti.

ateistler haklıysa onlar yegane yaşamlarını gerçeği bilerek geçirmiş olacaklar, geri kalanlar ise bir yalanın peşinde ömür tüketmiş olacaklar. "gerçek umrumda değil, gerçeği bilmemeyi zarar olarak görmem" diyen birisi gerçeğin ne kadar farkında olabilir? gerçeğe ulaşmak konusunda en ufak bir hevesi bile yok, bu mu allahın istediği kul? böyle allah mı olur? siz allah olsanız, böyle kullar ister miydiniz? ben istemezdim.

biri demiş yukarıda "ateizm nefsi doyurmaktan başka bir şey düşünmez". arkadaşa schopenhauer okumayı sonra da etrafındaki dindar geçinenlere bakmalarını öneririm.

varsayalım ki ateistler haklı ne kaybedersin? diyelim ki bu dünyayı. peki ya ne kazanırsın? bu dünyayı. peki ya kazın ayağı öyle değilse ya inananlar haklıysa... yandı gülüm keten helva.

ateistler hakli olup olmayabilir, ama korkmadan iyilik yapabildikleri kesin.