kişinin genelde kendine ya da tanrıya -ki ikisinin arasında hiç bir fark yoktur- hüzünle yönelttiği, iç sürgüne varabilecek soru^*:
...
umarım her şey umduğun gibi gider sen oradayken; ve aklın ve ruhun ve gözlerin durulur. biliyor musun, ben yalnızlıktan hiçbir zaman şikayet etmedim, en vefalı yarimdi o benim. yara. ama şimdi sensizlik, sensiz kalacağım fikri o kadar korkutuyor ki aptal gibi hissediyorum sanki hayatımın başından beri varmışsın emeklemeyi öğrenirken bile yardım ediyormuşsun gibi. oysa gerçekte yoktun biliyorum. ama bilgi, kalbim yalanlarken bir işe yaramıyor işte. "hayır!" diyor; ordaydı halı dizlerini acıtırdı sen emeklerken o da gelir öperdi, yürümeye başladığında yoldan geçen arabadan korkunca sen, seni kucağına almıştı sen de sakinleşmiştin.

şimdi sen kalkıp gidiyorsun, git. gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. gitsinler...

"peki şimdi ben ne yapacağım?"

şimdi işte, hüznün isyan olur...

(bkz: bir yardimci olsaniz mehmet ali bey)

(bkz: çaresizlik)

(bkz: geri git ne bileyim)

(bkz: ben simdi napicam)

pekisiz hali için
(bkz: ben şimdi ne yapacağım)

her insanın hayatı boyunca çok kez düştüğü, çaresizliği anlatan durumdur.

öyle bir duruma düşersin ki çıkmazdasındır. derin bir kuyuda sanki iki kol uzunluğunu çıkıp, tutunamayıp yere düşmesi gibidir. çıkamadıkça o kuyu daha da derinleşir ve dipsiz olur. süresiz düşme başlar, taa ki hayat bir yerlerde elini uzatıp çıkarıp çekene kadar. böyle bir durumu anlatır işte.

insanın kendisine "ya da" bir başkasına sorduğu soru.hayatımda ilk defa peki ben şimdi ne yapacağım diye sordum. bir de google a yazayım dedim bunun bile konusu varmış ekşide.benim için bu sorunun cevabı yok.sadece allah cevap verebilir.yani bana cevap değil cevab lazım