kişinin genelde kendine ya da tanrıya -ki ikisinin arasında hiç bir fark yoktur- hüzünle yönelttiği, iç sürgüne varabilecek soru^*:
...
umarım her şey umduğun gibi gider sen oradayken; ve aklın ve ruhun ve gözlerin durulur. biliyor musun, ben yalnızlıktan hiçbir zaman şikayet etmedim, en vefalı yarimdi o benim. yara. ama şimdi sensizlik, sensiz kalacağım fikri o kadar korkutuyor ki aptal gibi hissediyorum sanki hayatımın başından beri varmışsın emeklemeyi öğrenirken bile yardım ediyormuşsun gibi. oysa gerçekte yoktun biliyorum. ama bilgi, kalbim yalanlarken bir işe yaramıyor işte. "hayır!" diyor; ordaydı halı dizlerini acıtırdı sen emeklerken o da gelir öperdi, yürümeye başladığında yoldan geçen arabadan korkunca sen, seni kucağına almıştı sen de sakinleşmiştin.

şimdi sen kalkıp gidiyorsun, git. gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. gitsinler...

"peki şimdi ben ne yapacağım?"

şimdi işte, hüznün isyan olur...