(bkz: the wooden box)
(bkz: olenin arkasindan konusulmaz)

yönetmenliğini juan carlos falcon 'un yaptığı 2006 yapımı ispanyol filmi. 60'lı yıllarda bi' balıkçı köyünde herkesin nefret ettiği don lucio'nun ölmesinin ardından gelişen olayları anlatır.
bu adamdan nefret eden herkes, merhumun arkasından konuşmayı bırak, zavallı lucio'ya neredeyse her şeyi yaparlar.. dilini falan kesiyorlardı lan ve dahası.

2021 yapımı meksika filmi ama yönetmeni lorenzo vigas venezuelalı. 2021'de altın aslan için venedik'te yarışmıştı. bu yıl da venezuela'nın oscar aday adayı olarak seçildi. sıradan, vasat bir filmle karşılaşacağımı düşünmüştüm ama dram/gerilim tadında oldukça başarılı bir yönetmenlikle karşılaştım ve çok şaşırdım. venezuela sinemasından izlediğim üçüncü örnek ve açık ara bu film gerçekten tur bindiriyor hepsine. vicdan, aile, intikam vs. birçok yere temas ediyor, gücünü minimalliğinden alıyor. yönetmenlik gerçekten başarılı. film beklemediğim kadar iz bıraktı bende. muhakkak şans verilmeli.

venezüellalı sinemacı lorenzo vigas tarafından yönetilen 2021 gerilim drama filmi. 78. venedik uluslararası film festivali'nde altın aslan için yarışmak ve 95. akademi ödülleri'nde en iyi uluslararası uzun metraj film için venezüella adayı olarak seçildi.

rotten tomatoes'un hakkında ''"mükemmel derecede rahatsız edici bir film olan the box, hassas temalarını zeka ve empati ile ele alıyor." yorum yaptığı film the match factory / mubi tarafından satın alındı.

hala festivallerde koşturan film ülkemizde mubi üzerinden 4k olarak yayında ...

filmde tema edilen çöl aslında kahramanımızın yolculuğa çıkmasına sebep olan duyguların çölüdür.

meksika'da toplu mezarlara gömülen pek çok isimsiz ölüden biri olan sözde ölmüş babasının kalıntılarını toplayan bir oğlun boşluğudur...

''ölüm hayatın içindedir, hayat ölümün içindedir.'' atasözünü hissetiren filmde başrol oyuncusu hatzin navarrete mükemmel bir oyunculuk performansı sergiliyor...

emeğin kolayca alınıp satıldığı, insan hayatının zerre değer taşımadığı bir coğrafyadan, venezuela’dan, suç ve dramın iç içe geçtiği çarpıcı bir hikâye la caja. babasının cesedinden kalanları teslim almak üzere çıktığı yolculukta tesadüfen karşılaştığı ve filmin sonuna kadar babası olup olmadığını öğrenemediğimiz ona tıpatıp benzettiği bir adamın ardına inatla takılan ketum bir çocuğun suça bulaşık hikâyesini anlatıyor film. insan hayatının en ufak bir başkaldırı sonunda dahi gözden çıkarılabildiği bir ülkenin sosyo-politik alt yapısını arka planına alan la caja, anlatısını peşine takıldığı adamın tanık ve ortak olduğu karanlık işleri sonucunda içsel çelişkiler yaşayan ve kabullenme/kabullenememe arasında bocalayan sıra dışı bir ergen karakteri üzerine kuruyor. kendisi her ne kadar emin olsa da babası olduğunu kabul etmeyen bir adam ile aradığı babayı çok farklı bir kimlikte bulan gencin ilişkisi üzerinden ilerleyen film; faili meçhuller üzerine oturttuğu kurgusunu umduğundan çok farklı bir baba figürüyle karşılaşan gencin yaşadığı hayal kırıklığı ile sonlandırıyor. “bir baba figürünün olmaması, bazen olmasından daha mı iyidir? sorusuyla seyirciyi sınayan venezuela’nın 2021 oscar aday adayı film; özgün kurgusu, ülkesine dair verdiği sosyal mesajlar bir yana genç oyuncu hatzín navarrete’in performansı için dahi izlenebilir.

2021 yapımı meksika tarzı gerçekçiliğin çok güzel bir örneği. bu filmin yapımcısı da olan michel franco bu tarzın en güzel filmlerini çekmiştir. şımarıkça metaforlara başvurmadan çekilen bu filmler sinemanın ağır abileridirler.

2021 venezuela yapımı, oldukça dokunaklı, politik bir film.

babasının küllerini almak için yola çıkan bir çocuğun, orada karşılaştığı biriyle kurduğu ilişki üzerinden ilerleyen hikayede; yıldızlı geceler, çöl manzaraları ve müzikler anlatıya tamamlayıcı ögeler olarak eşlik ediyor. baba figürü, çocuğun kurduğu ilişkiler ve olaylar karşısında sergilediği tutum, yabancılaşma ve sonrasındaki sorgulamaları, yalnızca bireysel bir yolculuğu değil, içinde bulunulan toplumsal durumu da yansıtıyor. faili meçhuller ve bunların sistematik hale gelişi ise olayların akışı içinde başarılı bir şekilde aktarılmış. film aynı zamana toplumsal çürümeyi de oldukça net bir biçimde ve sadelikle aktarıyor.

izlemeden önce sinopsisine baktığımda, anlatının bu kadar derinlikli olacağını düşünmemiştim; fakat film birçok açıdan düşündürücü ve başarılıydı.

lorenzo vigas'ın 2021 yapımı meksika filmi. venedik film festivali'nde yarıştı, sinemaya biraz mesafeli duran ama bence dert anlatmayı bilen bir film.
konusu kısa: ölen babasının eşyalarını teslim almak için yola çıkan bir çocuk. ama bu yolculuk, “aile”, “kimlik” ve “sisteme dahil olma” gibi meselelerle yavaş yavaş gölgeleniyor.

filmin temposu düşük. hatta yer yer durağan. ama bu bilinçli bir tercih bence. kameranın hep uzaktan bakması, karakterlerle aramıza bir mesafe koyuyor. yaklaşmıyor çünkü taraf tutmuyor. sen ne izliyorsan, sadece onu biliyorsun. açıklama yok, müzikle duygu yönlendirmesi yok. bir yoksulluk anlatısı var ama gözyaşı sömürüsü sıfır. çocuk karakterin yüzünde bile bir duyguya yer yok; sanki film boyunca her şey eksik bırakılarak tamamlanmak istenmiş gibi.

sinematografisi neredeyse belgesel tadında. kadroda profesyonel olmayan oyuncular var ve bu da gerçeklik hissini artırıyor. ama gerçeklik dediğimiz şey burada konforlu değil; tersine, rahatsız edici. film bir yandan fabrikalaşmış iş gücü sistemini, göçmenlik temasını ve görünmez sınıfı anlatıyor ama bunu slogan atar gibi yapmıyor.
tam tersi: “bak sen gör bunu, ama ne hissettiğine ben karışmam.” ve galiba o yüzden insanın içini kazıyan bir film oluyor. çünkü duygusal tepkileri sen veriyorsun, film senden bunu bekliyor ama izlerken hissetmiyorsun. bir noktadan sonra olayları değil, karakterin içine işleyen boşluğu farkediyorsun. izledikten sonra şunu düşündürüyor. bazı filmler hikâye anlatmaz, atmosfer inşa eder.
film bittiğinde bir şey çözülmüyor. çünkü hayat da öyle. bazı şeyler yaşanıyor sadece. anlamı da yok, açıklaması da.