ankara'nın 63 yıllık güzide sineması.

son yıllarda kapanmamak için yeterince direnen, hatta bu uğurda piyasa filmler göstermek zorunda bile kalan, başkentimizin kültür-sanat belleğinin mühim yapı taşlarındandır.

avm sinemalarına ve iktidarın kültür-sanat politikalarına ne yazık ki ancak bu noktaya kadar direnebilen kurumlardan yalnızca biri..

ankaralılar kızılırmak sineması'na veda etti.

koskoca başkent ankara'da taşınabilecek bir bina bulamamışlar. geçici olarak çalıştırmak için dört şehir belirlemişler, bunlardan birisine taşıyacaklarmış 60 yıllık sinemayı.

kızılırmak sineması, ankara'nın son kalan mahalle içi sinemalarındandı. o da böyle veda ettiriliyor.

bu ayıp herkesin.

çok anım vardı bu tarihe kadar ayakta kalması bile mucize.

uc boyutlu olarak gosterilen elm sokaginda kabus filmini izlemistim orada. gencligimizin guzel anilarinda kalacak bir deger.

artik tamamiyle tarih olmustur.
anilarimiz da...

bulundugu bina geri donusum icin yikilmistir.

dün yıkıldı. 65 yaşında bir yapıydı.

isviçre'de mimarlık okumuş feyyaz köksal tarafından, zürih'in mahalle sinemalarından ilham alınarak gerçekleştirilmiş. yetmişlerin ortasına dek amerikan kültür merkezi olarak hizmet vermiş. bir katı kütüphane, bir katı da kiliseymiş. bu tarihlerde sinemaya evrilmiş. ne var ki, önce televizyonun sonra da videonun yaygınlaşmasıyla - dönemin furyası olan seks filmlerini de göstermediği için - işleri azalmış. seksenlerin ortalarından doksanların ortalarına dek bunalımlı türk filmlerini ve avrupa sineması örneklerini göstermiş. bu dönemin ikinci yarısı benim de şahitliğimde geçti. doksanlar ortası türk sineması hareketlenince, 3 olan salonların sayısını 4 yapmış, bunların birinde türk, birinde nitelikli amerikan, birinde avrupa festival, birinde de vizyon filmlerini oynatmıştı.

30 yıl boyunca, pandemiye dek bu asil sinemanın müdavimiydim. kızılay sinemalarla doluydu. artık bir tek büyülü fener kaldı geriye.

güle güle kızılırmak sineması.

artık genç değilim.

ankara'yı ankara yapan 65 senelik bir devin yok oluşu kahretti.
bir şehrin kültürü bir şehri sehir yapan ögelerin yok olması ne kadar acı.
kızılırmak sineması dik duruş ve bir kültür abidesi olarak yüreklerde her daim kalacaktır.

gençliğime ait önemli bir anı daha yitip gitti. boktan, ruhsuz avm sinemalarına mahkum olduk, eskinin üç film gösteren pornocu sinemaları bile daha iyiydi.

askerlikte kafa dağıtmak için çarşı izninde buraya giderdim. bazen tek bazen bir kaç kişi küf kokusu içinde gündüz kuşağında takilirdik. ekşi elmaları burada izlediğimi hatırlıyorum. başka sinemanin da ankara ayağında önemli yeri vardı.