şu güzelim hayatı kendimi kimseyle kıyaslamadan, kimseyle rekabet etmeden, kimseye haset etmeden ve kimseye bile isteye zarar vermeden, kendi halimde yaşayıp gidiyor olmam.

bir kuş tüyü gibi uçuyorum hayatın içinde. hürüm.

rönesans adamları gibi, elini hangi işe attıysa onu hakkıyla başarmış bir insandı. bunları tek tek sayıp dökmek gereksiz. daha da mühimi, kendini topluma sevdirip saydırmış bir kişiydi. onu en uzun zamandır tanıyanımız bile upuzun hayatının en fazla son 25 yılına tanık olmuş olabilse de ve onu ancak 65 yaşından itibaren tanıyabilsek de, canlandırdığı babacan, azıcık aksi ve otoriter, tatlı sert ama iyi kalpli tiplemelerle benimsedik ve çok sevdik.

en sevdiğim dizi olan yeditepe istanbul ile tam çeyrek asır önce tanıştığım ve neredeyse tüm işlerini seyretmiş olduğum saygıdeğer arif erkin güzelbeyoğlu'nun kaybıyla içim buruldu. her ölüm erken ölümdür.

her daim gülümseyen beyaz pos bıyığını hiç unutmayacağım dev sanatçı.

güle güle.

senin dudakların pembe

ellerin beyaz

al tut ellerimi bebek

tut biraz

benim doğduğum köylerde

ceviz ağaçları yoktu

ben bu yüzden serinliğe hasretim

okşa biraz

benim doğduğum köylerde

buğday tarlaları yoktu

dağıt saçlarını bebek

savur biraz

benim doğduğum köyleri

akşamları eşkıyalar basardı

ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem

konuş biraz

benim doğduğum köylerde

kuzey rüzgârları eserdi

ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır

öp biraz

sen türkiye gibi aydınlık ve güzelsin

benim doğduğum köyler de güzeldi

sen de anlat doğduğun yerleri

anlat biraz

(bkz: hikaye)
(bkz: cahit külebi)

fenerbahçe orduevi'nin önünden başlayan meyilden dalyan'a inip, caddebostan yalısındaki köşkleri seyrede ede, erenköy önlerindeki banklarda da az soluklanıp suadiye kumsalının külüstür çay bahçelerinde demli çay içmeyi, bostancı'da ada vapuruna sıçrayıp kınalıada'ya gitmeyi, orada bahar pastanesi'nde oturmayı, tevazu sahibi bir sokak meyhanesinde güneşi batırıp gece vapuruyla evime dönmeyi hep çok sevmiş çok yapmışımdır.

seksenlerin ortasında süreyya plajında denize girmiştim, o zaman anadolu yakası sahilinin dolgu yolu yoktu. şimdi 100 metre içeride kalan köşkler lebideryadaydı.

ender balkır biraderimin su gibi akan, dertli sesinden dinleyelim. gecenin türküsü.

https://youtu.be/ck8amio0icu?si=vnd8rduhmlxe3tzz

bugün bodrum sarı yazının hafif hafif esintili gönençli havası, mavi çuhadan semasına serpişmiş tüyden bulutları ve saldır şah tepesinde toplanmış bir avuç insanı sıcacık ısıtan altından top güneşin altında, bodrum'a gelişinin 100. yılında halikarnas balıkçısı'nı sevgiyle, sevdiği klasik müziği dinleyerek, kurumuş koskocaman bir narthex'e sarılarak andık.

sürgüne yollandığı kendi halindeki fakir sahil kasabasını abad eden, bir başına ekip dikip yetiştirdiği tropikal çiçek, ağaç ve bitkilerle florasını baştan yarattığı, insanlarına insanüstü gayreti ve insanseverliği ile nice yardımlarda bulunduğu, balıkçılık, süngercilik, narenciye yetiştiriciliği ve botanik alanlarında ileri taşıdığı, mavi yolculuk denilen cennet mefhumunu icat ettiği, tarihinde ve mitolojisinde uzman olduğu, hakkında yazdığı yüzlerce yazıyla yurda ve dünyaya tanıttığı, bugün yerkürenin sayılı turizm odaklarından olmasına ön ayak olduğu, canı kadar canından çok sevip aziz bildiği bodrum'u ona borçlu olduğumuzu bir kez daha hatırladık. balıkçımızı bağrımıza bastık, kalbimize bastırdık. kente diktiği tüm ağaçlarla çevrili, arşipel manzaralı makamına begonviller koyduk, taşını okşadık. unutmadık.

benim güzel balıkçım. bugün yine annemle geldim sana. mirasın bende. sen bendesin balıkçı! senin delice coşkun, kırmızı kırmızı çakan tutkun, mavi mavi yanan hürriyetin, bembeyaz bembeyaz fikrin, hepsi bende. sen varsın balıkçı hep varsın. bodrum'da, bende, bizde. varsın.

begonvilyalar, grevilyalar, mimozalar, aloeveralar, okaliptuslar, körekler, sabırlıklar arasındasın. dostlar, sevginle dolu insanlar arasından merhaba sana balıkçım, merhaba!

gümbet, 13 ekim 2025

son yıllarda en çok hıdrellez sonrasından yaz başına kadar, o 40 gün boyunca yağıyor.

ama ne yağmak! gökgürültülü, şimşekli, yerden toz kaldırmalı, semayı kapkaranlığa boyamalı, acı mı acı bir fırtınalı, koyu yeşilleri getirmeli, toprak kokusunun en güzel parfüm olduğunu hatırlatan, pencereleri zangırdatan, arap kızı olup camdan baktıran, tüm alemi devasa bir akvaryuma döndüren, salyangozlar çıkartan, bir anda doluya dönüşüp spektakülerleşen, yıldırımlar çaktıran, otomobillerin sileceklerini bozan, trafik lambalarını flulaştıran, şemsiyesiz talihsizleri sırılsıklam yapan, şemsiyeleri kıran, dünyanın zamanını adeta durdurup "bu benim anım" diyen, pek gösterişli, frapan, bardaktan boşanırcasına yağdıkça yağan, uçtukça uçan, leylakları erguvanları sokaklara döken, o 40 gün boyunca, gönlünce, aklına her estikçe ortaya çıkan delimsirek, mağrur, pervasız, merhametsiz yağmur.

zamansız. yağmur.

mazlumlar muhallebicisi'nde gelincik suyu ile servis yapılıyor.

galiba enfüzyon ile imal edilen bu kıpkızıl mai, geleneksel olarak şekersiz ve sütsüz (nişasta ve su ile) hazırlanıp pudra şekeri ve gül suyu ile sunulan bu latif, hafif ve solgun görünüşlü tatlıya afacan rengiyle albeni katıyor.

eskişehir'in efsane muhallebicisinden, radyasyon kırmızısı bir su muhallebisi.

derinden bakınca gözlerinize, neden başınızı öne eğdiniz?

"başını öne eğdiği filan yok ya..." diye iç geçirir muhsin bey, aşık olduğu güzel sevda hanımı düşünerek şarkının bu sözlerini mırıldanırken.

souza
imeri - ajeti - ali - cenk
musah
gökdeniz - pedro - fredy - ege
seferi

astigmatım bana olduğumdan uzun boyluymuşum ve hatchback bir otomobil kullandığım halde suv kullanıyormuşum hissi veriyor gözlük takınca.