hayatta bir çok şeyin, insanların kendi çıkarları doğrultusunda aldığı kararlar olduğunu farkına varmak.
bunun için kimseye kızmayıp, anlayışla karşılayabilmek, yıllların insanı olgunlaştırması demektir.

kimse seni olduğun gibi sevmek zorunda değil. evet kimse. kimse sana koşullu sevgi vermek zorunda değil. evet kimse.

çünkü sen de kimseyi olduğu gibi sevmiyor, kimseye koşulsuz sevgi vermiyorsun.

insanların işine yaradığın kadar varsın. sadece anneler belli bir yaşa kadar koşulsuz sevebilir. ama sonra onlar da vay efendim beni üzme, benim istediğim gibi ol vs. tanıdık geldi mi.

insanoğlu her zaman kendine hizmet edermiş. çok acı. korkunç bir yalnızlığın içinde iş-güç, aile, maslowun çeşitli ihtiyaçları ^{* * *} falan ömür öyle geçiyo. yalnız doğduk, yalnız yaşıyoruz, yalnız öleceğiz, yalnız mezara gireceğiz.

taşıma suyla değirmen dönmez, başkasından gördüğümüz değerle kendimizi değerli hisseden bir default mode'umuz var. hataları var herkesin.. ama kendimize karşı bu acımasızlık neden?

olay hep, özsaygı özsevgi özşefkat özdeğer mevzusuna geliyor. özgüven de, sınırlarını kendini bilen, kendine yeteri kadar değer veren, özüyle güçlü bağ kurabilen kişinin yaptığı şey. yoksa çok özgüvenli kişi de savaş çıksa eli ayağı titrer silahlı çatışmada. kolay değil. ama görev bilinci ve adanmışlıkla savaşmış insanoğlu ölümüne. bak demek ki özü ile ilişkisi iyiymiş. vay be.

hayat sana bir şeyleri acı çektirmeden öğretmez. acını çeke çeke öğreneceksin her şeyi.

acıda bu hayatın en büyük gerçeği. kabullendin, acını çektin. sana kattıklarını görebildiysen olgunlaşırsın. göremediysen bile bile içersin yine o zehri.

bir insan birseyi bir kez yaptiysa bir daha yapar.
birseyi baskasina yaptiysa sana da yapar.
sadece uygun zamanin gelmesini bekler.

bir insani iliski icinde degil gecmisinde yaptiklari ile tanirsiniz.

bitmeyecek sevgi sadakat ve baglilik yoktur. sadece zamani vardir.

her yara iyilesmez bazen sadece acisini unutsunuz.

bu saydiklarim aci ama gercektir.

hayatı hafife almamak gerekir,yaşamak şakaya gelmez demiş şair,hakikaten öyledir.

aldığın kararlar,almadığın kararlar,şüphelerin-keşkelerin vs. bunlar sandığımızdan yüzlerce mislisiyle daha ağır şeyler.barışmak ciddi bir iştir,şakaya gelmez,yoksa dante gibi,hayat yolculuğunun ortasında karanlık bir ormanda bulabilirsin kendini hiç fark etmeden.

kızmaya hakkın yok, hatalı tercihlerinin bedelini ödüyorsun. kızılacak tek bir kişi var.

insanların senin en çok görülmesini istediğin taraflarınla ilgilenmelerini istiyorsun, yapma. sonra sırf seni gördüklerini düşündüğün için onları bırakacaksın. bu kötü bir oyun. sebebi de korku.

insanlara güvenmekten inanmaktan vazgeçmek lazım aslında, kimse seni sensin diye önemsemek düşünmek değer vermek zorunda değil ki sen de değilsin....

geri kalmış bir ülkede yaşıyor oluşumuz.

yerimin kolayca doldurulabilecek olması.
baştan egoma mı yenik düşüyordum bilmem, yerimde birini görünce küplere binip üzülüyordum ama artık alıştım.
bugün ölsek, 7 gün sonra mazide kalacağız, yerimizi dolduracak biri mutlaka olacak.

artık kabullendim, bir laf var ya "dünya, bensiz de dünyaydı" diye. onu kendime hep hatırlatıyorum.
şöyle ki, insan kendinden başkasını o kadar çok umursamıyor, kendi penceremizden bakıyoruz olaylara. bu yüzden, başkasının yeri doldurulunca fark etmeyiz pek. adam gibi adamlar da var fark eden ama çok nadir, bu devirde hep çıkar ilişkileri.

nasıl ki, başkası gidince ben o kadar umursamıyorum, e ben gidince de çok fark edilmemesini kabullendim. hayat böyle, zamanla ortamlar, insanlar değişir.