her gün birileri " brooks was here" yazmak zorunda kalıyor. "so was red" yazmak istemelerine rağmen.

mutsuzluk diye bir şey yoktur, mutluluğun yokluğu vardır. kapkara duvarlara bakan birinden masmavi gökyüzü çizebilmesini bekleyemezsiniz.

annen ve baban yaptıkları veya yapmadıkları ile sende travma yaratmış olabilir fakat onları suçlamayı bırakıp kendini tamir etmeye başla.

birini gerektiğinden fazla sevmek sanılanın aksine karşı tarafı size yakınlaştırmaz aksine daha da uzaklaştırır herkesin hakettiği bir sevgi ve saygı var fazlası sadece insanın güçlü ve vazgeçilmez hissetmesine neden olur.

herkes, her şeyin farkında.

hayatta bir çok şeyin, insanların kendi çıkarları doğrultusunda aldığı kararlar olduğunu farkına varmak.
bunun için kimseye kızmayıp, anlayışla karşılayabilmek, yıllların insanı olgunlaştırması demektir.

kimse seni olduğun gibi sevmek zorunda değil. evet kimse. kimse sana koşullu sevgi vermek zorunda değil. evet kimse.

çünkü sen de kimseyi olduğu gibi sevmiyor, kimseye koşulsuz sevgi vermiyorsun.

insanların işine yaradığın kadar varsın. sadece anneler belli bir yaşa kadar koşulsuz sevebilir. ama sonra onlar da vay efendim beni üzme, benim istediğim gibi ol vs. tanıdık geldi mi.

insanoğlu her zaman kendine hizmet edermiş. çok acı. korkunç bir yalnızlığın içinde iş-güç, aile, maslowun çeşitli ihtiyaçları ^{* * *} falan ömür öyle geçiyo. yalnız doğduk, yalnız yaşıyoruz, yalnız öleceğiz, yalnız mezara gireceğiz.

taşıma suyla değirmen dönmez, başkasından gördüğümüz değerle kendimizi değerli hisseden bir default mode'umuz var. hataları var herkesin.. ama kendimize karşı bu acımasızlık neden?

olay hep, özsaygı özsevgi özşefkat özdeğer mevzusuna geliyor. özgüven de, sınırlarını kendini bilen, kendine yeteri kadar değer veren, özüyle güçlü bağ kurabilen kişinin yaptığı şey. yoksa çok özgüvenli kişi de savaş çıksa eli ayağı titrer silahlı çatışmada. kolay değil. ama görev bilinci ve adanmışlıkla savaşmış insanoğlu ölümüne. bak demek ki özü ile ilişkisi iyiymiş. vay be.

hayat sana bir şeyleri acı çektirmeden öğretmez. acını çeke çeke öğreneceksin her şeyi.

acıda bu hayatın en büyük gerçeği. kabullendin, acını çektin. sana kattıklarını görebildiysen olgunlaşırsın. göremediysen bile bile içersin yine o zehri.

hayatı hafife almamak gerekir,yaşamak şakaya gelmez demiş şair,hakikaten öyledir.

aldığın kararlar,almadığın kararlar,şüphelerin-keşkelerin vs. bunlar sandığımızdan yüzlerce mislisiyle daha ağır şeyler.barışmak ciddi bir iştir,şakaya gelmez,yoksa dante gibi,hayat yolculuğunun ortasında karanlık bir ormanda bulabilirsin kendini hiç fark etmeden.

insanların senin en çok görülmesini istediğin taraflarınla ilgilenmelerini istiyorsun, yapma. sonra sırf seni gördüklerini düşündüğün için onları bırakacaksın. bu kötü bir oyun. sebebi de korku.