(bkz: istenmiyorum)

görmemek için gözlerinizi, duymamak için kulaklarınızı, anlamamak için zihninizi de kapatsanız hissetmemek için kalbinize ambargo koyamazsınız.
zira oradadır
duvar gibidir
iter.

gidilmez, dönülmez, konuşulmaz durumdur.
acıtır.

eşi kayıp çorap teki gibi bırakır insanı. bir de hep yeni çoraplara olur bu, yırtık pırtıklar çekmecede mutlu mesuttur. daha tiftiklenecek zaman olmadan terk edilmek nedir ya? başka bir çorap tekiyle de olmaz soytarı gibi, olm hagaden bu hale düşeceğine ölsen daha iyi. ama ölsen ölünmez şimdi, çoraplar yıpranmak için.

(bkz: aşık olunan kişiyle beraber olamama sebepleri/@iz)

insana kendini tüy gibi hissettirir.

(bkz: istenmeyen tüy)

düşünmesi bile istenmemeyi tetikler.

istenmemek beklenti içerisinde olanın beklenti içerisinde olduğu ile arasındaki istek ayrılığıdır. beklenti içerisinde olan ne kadar istenmediğini düşünürse, en az o kadar istenmez.

daha kötüsü için; (bkz: istenmediğini düşünmek)

yalnızlığı bu kadar çok severken ilk kez yalnız hissetmektir.

yırtılmış kitap sayfaları gibi o bölümü yok oluverir içinizin, kopartılır ve alınır sizden.

ne okuyabilirsiniz artık, ne de yürüyebilir o sayfaları. sessiz şiirler olur içinizde asla sorulamayacak olanlar ki müebbettirler...

çok acıtır.

çağrılmadığında "iyi ki gelmemişsin zaten berbat bi gündü" tesellisi karşısında berbat bi gün geçirmelerine sevinmek zorunda kalmak.

kabul etmesi en zor olan.

neden? sorusu içini kemirir durur. kendine defalarca vurur, defalarca savunursun. onun gibi bakmaya çalışırsın, başka biri gibi kendine bakmaya çalıştıkça, o başka birine cevaplar verirsin.
bu durumu kabul etmemek en güzeli aslında, neden istenmediğini bilince, kendinle yüzleşince acın daha da artar.
ya çözeceksin kendini yeni baştan öreceksin, ya gideceksin kendinden hepten biteceksin...

insanlara bakıp hayret etmemek mümkün değil. şuncacık gerçeği kendilerine konduramayanlar var. oha.
mevzu bahisim aşk değil ama. elbette insanın aşık olduğu insan tarafından öyle ya da böyle istenmiyor olması çok can yakar. ama günlük hayatta, arkadaşlık ilişkilerinde, arkadaşlık bile olmayan tanıdıklık ilişkilerinde istenmediğini anlayamayan insanlar var. ve ben onlara inanamıyorum.
yahu çok basit bir şey. o kadar basit ki anlaşılmasına bile gerek yok, çünkü hissedilebiliyor. "aa bu beni istemiyo galiba da kibarlığından belli etmiyo" bak. gördün mü.
ama öyle bir ego var ki insanlarda kendisi için böyle bir şeyin mümkün olabileceği ihtimali bile yok kafasında. yani onun için onun istenmediği bi dünya yok. herkes onu dinlemek ister tabii ki. neden istemesin ki? hm.. neden istesin ki?
böyle insanları gördükçe ağzımı büzüp "pathetic"^* dememek için kendimi zor tutuyorum açıkçası. öyle dememeliyim çünkü ayıp. ama insanlar da öyle bi göklerdeler ki onlara küfretmediğin müddetçe senin hal ve tavırlarından anlamıyorlar onları istemediğini. çok acayip lan. ne egoymuş ama.
yani.. oturup tane tane anlatmak istiyorum onlara;
"bakın, kimse sizi istemek zorunda değil. kimse sizin anlattıklarınızı dinlemek istemek zorunda değil. kimse sizinle oturup kalkmak istemek zorunda değil. kimse sizinle birşeyler paylaşmak istemek zorunda değil. şimdi biraz büyüyoruz ve bu basit gerçeği kabulleniyoruz. birisi bizimle olmak istemediğini kibarca hissettirdiği zaman onun üstüne yapışıp kalmıyoruz. üstelik bizi istemedi diye de onu suçlamıyoruz. çünkü niye? çünkü bu bir suç değil. bizi istememeleri bir suç değil. nedenli olsun nedensiz olsun, insanlar bizi istemeyebilir. bu, dünyanın sonu değildir. hatta hiç kötü bir şey değildir. normal bir şeydir. tamam mı canım?"
ki bu entiri katıldığımız tur boyunca beni kızlarının yanına oturtmaya çalışan, ben sürekli kızlarından uzak bir yere oturduğum halde onları istemediğimi anlamayan, en sonunda anladığında da ortalığa söylenir gibi bana laf sokmaya çalışan teyzeye gelsin. ee meraba teyze. üzgünüm ama istenmediğiniz bir dünya mümkün. ah ayrıca, senin de sayın okuyucu. senin de istenmediğin bir dünya mümkün. unutmayalım unutturmayalım çok rica edicem.