ilginç bir soru.

şimdi felsefik olarak bir anda bir cevap bulmak gerekirse aklıma şöyle bir şeyler geliyor:

düşünün ki sadece bir kul olarak bile bir çok insan tarihin çeşitli aşamalarında elde ettiği saltanat ve iktidar gücü sayesinde tanrılık iddiasında bulunabiliyor. mısırda firavunlar, çeşitli krallar, büyük zenginlik verilmiş insanlar gibi.

sonuçta bu yaratılış itibariyle insana verilmiş bir duygu ve beklenti. her insan kendisinden biraz daha güçsüz birini veya bir canlıyı bulunca etkisi altında almaya,kullanmaya, hırpalamaya ezmeye kalkar.

bir makama kavuşmuş insan başında bulunduğu, yönettiği kurumdaki kişiler kendisine saygı duysun, itibar göstersin, yüceltsin ve hatta öyle güç zehirlenmeleri yaşar ki tapsın dahi ister.

işte bu nedenledir ki allah; insanın, kendisini bir yaratan olduğunu unutmaması için sürekli kendisini hatırlatır ve yeryüzündeki nimetleri, imkanları kendisine vermiş olmasına rağmen bunların kendisinin değil bir yaratıcının lütfu olduğunu unutmamasını ister.

işte allah, insanı o kadar geniş bir özgürlükle yaratmıştır ki yarattığı insana kendisi tanrı zannını da bahşetmiş olmasına rağmen yine de başı boş bırakmamıştır.

neticede allah'ın kendisine tapınılmasına ihtiyacı yoktur, kendisine tapınılmasını istemesi yine kulun iyiliği içindir, yani verdiği sınırsız özgür düşüncede şirke düşmemesi için.

bir nevi, otoyoldaki hız uyarı levhası gibi de düşünebilirsiniz en basitinden. yani ne diyor, esasında yol müsait arabana ve sürücülüğüne güveniyorsan bas basabildiğin kadar ama unutma azami hız sınırı 120 km, yolun bir yerinde süratten savrulabilirsin gibi!