kitapta bir ara kahramanların yolu kars'a düşüyor mahir ünsal zeki demirkubuz'un bekir'ine selam çakıyor. filmde herkesin inandığı bir şey var bu amına koduğum dünyasında benimki de sensin diyen delikanlının geçtiği köprüden geçtiklerini söylüyor.arada böyle şık hareketler bekliyoruz mahir.

seksenli yılların ilk yarısında doğmuş güzide öykücülerin içinde yeri şimdiden bir başka olmuş adamın, mahir ünsal eriş'in, bir güzel anlatısı.

--- spoiler ---
özellikle ilk iki bölüm o kadar güzel ve etkileyici bir kurguya sahip ki; gelmeyen güneş'le başlayan ve herkesin başını derde sokan define kazısıyla biten her bölüm, beklentilerimizi epey yükseltmiş olacak ki; bambaşka bir güneş-define-insanlar üçgenine kendimizi hazırlamış olduğumuzu fark ediyoruz sayfaların bitiminde. üstelik kitap çok güzel imgeler barındırıyor; ancak bunların en güzeli hiç şüphesiz ki beyaz hırkalı kadınlardı.
--- spoiler ---

söylemiştim değil mi; çok yaşayın e mi, siz sevgili ilkseksen'e borçlu olduğumuz anlatıcılar.

tutunamayanların kahramanlarına selam çakan, küçücük dünyamızda herkesin bir şekilde birbirine dokunduğu naif bir serüveni anlatan güzel bir kitap. önceki kitaplarına nazaran olay örgüsünün ince ince işlendiği bir mahir ünsal eriş kitabı.

hos kitap.

bugun internette bir resim gormustum. bir tane kadin, belki yillarca tirnaklarini kesmemis. nerdeyse boyundan uzun. kivrila kivrila tuhaf bir sarmala donmustu kadinin goruntusu. bir parmaktan cikan tirnagin nereye gittigi anlasilmiyordu.

aha bu kitap da oyle.

yazarin olaylari anlatim tarzi cok guzel. okuyani sıkmıyor, bunaltmıyor, tatminsiz de birakacak kadar sığ degil. detaylari yakalayarak kitabin tamamina yaymasi guzel. okurken eger biraz kafami kurcalasin, *lan bu kimdi, bu ne zamandi?" gibi seyler dusunmek istiyorsaniz daha da guzel. farkli karakterler gormek istiyorsaniz bence guzel. yanindan gecip gittiginiz insanlara daha dikkatli bakip onlarin hayatlarini merak etmek istiyorsaniz, bicilmis kaftan.

bu yazari ilk kez deniyorum. nazarimda gecer notu fazlasiyla hak etti kendisi. bu arada -eger olmezsem-, mosyo turan'la rehber karisimi bir sey olacagim 20 sene sonra.

ben beğendim bu romanı. okurken aklıma crash filmi geldi. ayrıca kader filmine, sevgi soysal'a ve oğuz atay'a roman kurgusu içinde selam çakması güzel geldi.

bir çırpıda okuyup tadı damakta bırakan enfes mahir ünsal kitabı. tam roman denir mi emin değilim. buna dair de detay bilgim yok ama içinde bolca sevgi soysal göndermesi olan bu kitap beni son derece etkiledi.

kağıt kalemle okunması gereken ve hayran kalınası bir roman. eriş'in kahramanları ve hikayeleri birbirine bağlayışı o kadar ustaca ki insanın ağzı açık kalıyor. bu kitabı okurken yapılması gereken şey elinize bir kağıt kalem alıp karakterleri ve bağlantılarını yazmak. bu şekilde entellektüel okuma yaptığınızda yazarın ustalığı iyice ortaya çıkıyor. kafa dağıtmak için değil de kafa çalıştırmak için kitap okumak isteyen herkesin okuması gereken bir roman.

teşekkürler mahir ünsal eriş...

mahir ünsal eriş'in 2015'te ilk basımı yapılmış ve iletişim yayınlarından çıkan ilk romanı. daha önce yazdığı iki öykü kitabını da okumuştum. çok güzellerdi. bu roman da fikrimce çok başarılı.

roman, kahramandan kahramana geçiş yaparken peşi sıra türkiye'nin yakın tarihini de sürüklüyor. ya da türkiyenin yakın tarihini sırtlamış, karakterler elden ele oynuyor. aldığım notlar; kore savaşı, solcular ve sağcılar ile 70'ler. darbe, 80'ler ve mahallerlerden apartmanlara taşınan, kitaplardan da korkan halkımızın evleri doldurmak için bulduğu yeni kaynak: ansiklopediler dönemi. toplumsal çöküş- müteahhitsel yükseliş dönemi. ardından dershaneler furyası. deprem. doğudan göç. taşı toprağı altın istanbul'un felaketi, ki bunu çok güzel tanımlamış; ''sanki o yokken birileri kamyon kamyon insanı getirip istanbul'un kaldırımlarına döküp gitmişti.''

ayrıca başka romanlara da göndermeler dikkatimi çekti. bir filiz vardı veya yeni şehirde bir öğle vakti ile başlayan cümleler, ansızın turgut ve selim'i görmek, selim'in tam da oğuz atay'ın betimlediği gibi biraz fazlaca duygulu ve hassas karakteri insana eski bir tanıdıkla karşılaşmış hissi veriyor. 99 depremini betimlediği gece mutsuz kadın tournierin veda yemeğini okuyor ve ''gerçekte bizde eksik olan, birlikte oturacağımız sözcüklerden yapılmış bir evdi.'' diyen bu kitap sanıyorum o gece sabaha karşı yok olan bütün evlere gönderme...

bir kaç alıntı;

''solcular yoku yok denecek kadar az'a çoğaltmayı iyi biliyorlardı.

''...üstelik dantel tarihti. kadın, danteli işlerken hayat da devam ettiği için, yapıp bitirlmiş her şeyde kendi kişisel tarihini biriktirirdi.''

güzel roman. okunur, sevilir.

öbürküler, sarıyaz, kara yarısı'ndan sonra okumaya başladığım dördüncü mahir ünsal eriş kitabıdır.

roman denmiş ama kendisine ait hikaye kitaplarından pek bir farkı yok. ayrıca çok ağır ilerliyor.

kendimi karakterlerin ardı sıra esen bir rüzgar olarak hissettiğim, sanki hiç sahne geçişi yokmuş da uzun çekim bir film izliyormuşum hissi veren güzide mahir ünsal eriş kitabı.

"burası dünya ya hu, burası bu kadar işte!"