cnbc-e'de yayınlanan konseri çok güzel olan, iyice yaşlanmış olmasına rağmen hala süper olan adam...comfortably numb'ın bazı bölümlerini söyleyen sahne kenarında oturan gözlüklü noel baba amca robert wyatt'mış...

artık baya yaşlanmış göründü bana.. bb king'den aşina olduğumuz, "gitar askısının gitarın tam göbekte durmasına müsaade etmemesi" durumuna çeyrek kalmış.. iri bi göbek, dökülen saçlar, göz altı torbaları, zaman zaman titreme eilimi gösteren eller..

amaaaa.. oturup gecenin birinde "allaım yaa.." die dolu dolu gözlerle seyrettirio mu kendini? bitmiştir olay.. gençken yakışıklı ve iyi bi gitaristti.. şimdi adeta gandalf gibi olmuş.. sesi hala güzel.. çalmasıyla söylemesiyle huzur dolduruyo tüm vücuduma ve ruhuma.. tek bi adam bi insanın hayatını deiştirir mi?
bu adam işte, waters'ın da katkılarıyla, benimkini deiştirdi taaa ilkokulda.. azılı da bi barrett fanıyım.. ama gilmour apayrı bi insan.. tamamen rastsal ve o günün şartlarının gerektirdiği bi şekilde kesişti barrett ile yolları.. o yüzden karşılaştırıldılar hep.. hiç de içime sinmedi..
neyse entryi bağlayalım.. gecenin köründe "vay be babacım.. eline sağlık allah uzun ömürler versin sana.." diosanız televizyon ekranına, o ekrandaki adam bişeyleri haketmiş demektir..

öyle yaşlanmış olarak görünce gözlerim dolduran ustamız. genede hala müziği aynı kalitede. şimdikiler eline su bile dökemez.

cnbc-e deki yarmış konseri david gilmour in concert adı ile dvd formatında türkiyede de yayınlanmış, arşivimizin baş köşesine oturmuş olup, her gün iki rekat seyredilmeyi haketmektedir. adam gibi müzisyen nasi olur sorusunun canlı cevabı .

son konserinde maalesef kırmızı fenderinden vazgecmis, siyah bir gretsch ile yola devam etmeye karar vermis kisilik.. ama burada ne diyoruz, gilmour portakal kasası ile de atabilir o soloları, şaşırmayız diyoruz..

demokratlarin baskan adayinin elinden vakti zamaninda sevgilisini calmis karizmatik adam. (bkz: paparazzi). simdiye kadar gordugum en karizmatik haline live at pompei de kavusmus adam. (bkz: echoes)

david gilmour gibi insanları düşündükçe her zaman yoğun bir aşağılık duygusuna kapılıyorum. yıllardır uğraşıp hala gitar bile çalmayı beceremeyen beni örnek alalım mesela, 40 yıl uğraşsaydım da shine on'un giriş notalarını bestelemeyi başarsaydım^* götüm tavana vururdu, kendimi ilahların arasına koyar, besteci kimliğimi yüceltir, gitaristliğimle övünürdüm. demem o ki, bu şeref, haz, doygunluk bana yıllar boyu yeterdi. bu üç-beş notanın üzerine yatar, işin kaymağını yemeye bakardım. bir de gilmour'a bakıyorum, daha ben vitamin bile değilken dünya üzerinde yürüyen en büyük gitaristlerden biriydi o, e ürettikçe üretti, çıtayı yüklettikçe yükseltti, yardıkça yardı.. shine on'u dinliyosun, sora bakıyosun dogs'a, ordan comfortably numb çıkıyo, e echoes var, high hopes var, hey you var, sorrow var, var oglu var anasını satiyim.

insan bu kadar başarıdan patlar be.

ben anlamıyorum böyle insanları kardeşim, ben mi çok acizim bu adamlar mı tanrısal çözemiyorum...

slide guitar profesoru. one of these days ve high hopes gibi klasiklerde costurmustur aleti.

pink floyd u pink floyd yapan adamdir bence her ne kadar iyi sarkilarin hemen hepsi roger waters dan cikmis olsa da..

1984'te çıkmış about face isimli bir albümü de mevcut. tracklist'i şu şekilde.

01. until we sleep (5:10)
02. murder (4:55)
03. love on the air (4:15)
04. blue light (4:31)
05. out of the blue (3:32)
06. all lovers are darrenged (3:13)
07. you know, i'm right (5:02)
08. cruise (4:37)
09. let's get metaphysical (4:05)
10. near the end (5:33)

total time: 44:53