muz diyeceğim şimdi bırak muzu elma bile lüks oldu.
bahsedilen her item bende vardı çocukken. orta direk sanıyordum bizi ama bildiğin zenginmişiz, keşke o zamanlar farkında olsaydım da şımarık bir piç gibi tuttursaydım her şeyi.
yazlık ev.
avrupaya tatile gitmek.
jeep kullanmak.
özel okulda okumak.
maalesef çocukluğum nişantaşı'nda geçti.
alman çikolatası.
bekir diye gurbetçi bir arkadaş vardı. kendisiyle sokakta oynarken beni bir kenara çağırıp elindeki tablet çikolatadan kırıp bana ikram etmişti. bekir terbiyeli bir çocuktu, sadece bir yaz görüşebilmiştik. zengin olduğunu düşünmüştüm ki belki de gerçekten zengindiler, bilemiyorum 5-6 yaşlarındaydım.
(bkz:
walkman)
çocukluğumda, iphone gibi herkesin elinde değildi.
(bkz:
sucuk)
ortalama bir memur çocuğu olarak sucuk zengin işi gelir her ay alınamazdı.
çocukken bizim evimizde sucuk yemezdik pek, karadeniz mutfağıyla büyüdüğümüz için öyle bir alışkanlığımız yoktu yani. çok nadirdi aklımıza gelip de eve girdiği. (evlendikten sonra eşim sayesinde soframıza dahil ettik).. vaktin birinde abime çalıştığı yerden personele dağıtılan kumanya paketlerinden birini vermişler, pakette de sucuk ve salam varmış. o zaman 4 yaşlarında olan yeğenim:
-yaşasıın, zengin olduk.. diye bağırmıştı.. onun da kafasındaki kriter oymuş demek ki.
benim için güzel ve ilgili bir aileye sahip olmaktı, hoş hala öyle.
muz, muz alabilen zengindi