tek çözümü damardan çikolata enjekte etmektir.

(bkz: kriz anında girilen entry)

günün herhangi bir saatinde bünye alışık olduğu günlük çikolata dozunu almaya zorlar sizi. her zamanki gibi buzdolabından bir bar çikolata alınır. geçen birkaç dakika içerisinde bir barın yarısından fazlası bitirilir ve tatlı yeme isteği sona erer normalde. ancak çikolata krizi geçiren kişi beklenildiği gibi barın geri kalan kısmını da bir güzel yer. evet, bu bir çikolata krizi olduğuna göre bu kadarıyla yetinilmez, buzdolabından annenin olası bir kriz anı için her daim hazır bulundurduğu çikolatalı puding alınır, afiyetle yenir. kan şekeri fazlasıyla yükselmiş kişinin gözü dolapta duran 'hanımeliler çokodamla' paketine takılır. paket yırtarcasına açılır, içindekilerin bir kısmı da tüketildikten sonra birden tuzlu bir şeyler yeme isteği duyulur. kişi, midesini az önce gırtlağa kadar doldurmamışcasına bir öğün yemek yer hiç utanmadan. yemek biter. kişinin o lanet olası, tatmin olmayı bir türlü beceremeyen bünyesi tatlı bir şeyler yemek ister yine. buzdolabından kriz sonrasında kalan ve içerisinde kakao bulunduran her türlü şey, yenebilir, hatta yenir. aradan geçen zaman, bir türlü doymak bilmeyen hücrelerinizi glikoza doyurmuştur fazlasıyla. eğildiği an az önce iştahla yediği herşeyi çıkarabilme potansiyeline sahip olduğu kadar mutlu kişi, uzun bir süre mutfağa uğramama düşüncesiyle hayatına devam eder.

ev yapımı bol kakaolu kurabiyelerle çözümlemeyi planladığım kriz. laktoz intoleransım yüzünden içinde süt olan ne yersem yüzüm gözüm sivilce oluyor. böyle hiç değilse laktozsuz süt kullanırım, diğer malzemeler de belli, öyle çok zararlı bir şey yok. öbür türlü trans yağ mı glikoz şurubu mu, kim bilir neler yiyoruz. madem krizi engelleyemiyorum, hiç değilse çözümüm daha sağlıklı olsun.

edit: çikolataya alerjim var demiştim ama pek doğru ifade edemedim. benim sıkıntım aslında alerji değil laktoz intoleransı. yani sıkıntım kakao ile değil, sütle^*.

sadece çikolata yeme isteği ile sınırlı kalmayan, çikolata havuzlarında yüzmek, çikolata tozundan kaleler yapmak hatta çüküne şokella sürüp sokaklarda anadan üryan koşmak gibi önüne geçilmez istekler de yaratabilen krizdir..

ayda bir başıma geldiğini varsayarsak senede 12 kere çikolatanın bunyeme girmesini sağlayan hede. önce mutlu, sonra pişman eder. genelde tatlı ihtiyacını ballı süt, muz, granola bar gibi sağlıklı şeylerle karşılayan bir bireyseniz, çikolata yemek sizde ihanet tadı bırakır.

kriz anında onun yerini hiçbir şey tutmaz. çikolata maalesef fazla karakterli bir oluşumdur.

bana ciddi ciddi "adsız çokokolikler" benzeri bir destek grubu kurdurmayı düşündüren meret. abuk sabuk sanayi tipi şeyler yapmayayım, kendim yapayım diye çikolatalı kek, kurabiye tarifi bakıyordum. resimlere bakarken ellerimin titrediğini, gözlerimin dolduğunu farkettim. hele destur, noluyorum lan ben böyle? iyisi mi doktora moktora gideyim ben.

edit: efenim gözlerimin dolmasına sebep resim de şudur.

markete gidilir. bir yandan sirtta ve gogus kafesinde olusmus kabarik kirmizi puturcukler kasinirken bir yandan da bademli mi olsun antep fistikli mi diye dusunulur. cepteki paranin tamamina yakini kasada birakilir. paketler kasadan uzaklasmadan acilmistir bile. ordan eczaneye gidilip antihistaminik alinmasi farzdir, krizin yan etkilerini daha az kasintili kilmak acisindan tabii. iste boyle de birseydir cikolata krizi.

evde deli gibi çikolata aratan kriz. bütün çekmeceler altüst edilir, bütün dolaplar didiklenir, bütün çantalar karıştırılır. bulunamayınca da $ekerlik bilgisayarın yanına konur, $eker kemirilirken entry girilir.

abd gibi reeses adlı fıstık ezmeli^* çuklat sahibi olan bir ülkede work and travel ın work kısmı bu reese'sların bolca kullanıldığı bir dondurmacıda icra ediliyorsa, insana 3 ayda 7 kilo aldıran kriz.
o reese's ki, kendimi tutmaya çalışıp yemediğimde anca 5 dk dayanabildiğim;
o reese's ki, düşüncesi bile ağzımı sulandıran;
o reese's ki, bağımlılığımdan kurtulmak amaçlı çivi çiviyi söker hesabı midemi bulandırana, bıkana kadar yememe rağmen eve gelir gelmez eksikliğini hissettiğim çikolata.

yalnız 2 yıl sonra başka bir ülkede karşılaştım bu reese'slan. başta heyecanlandım, izini kaybettiğim sevgilimle karşılaşmış gibi hissettim. korktum da, acaba yeniden bağlanır mıyım diye... hemen aldım birkaç paket. fakat aynı etkiyi yaratmadı inanır mısın? eşe dosta verdim yesinler diye. kafamda bitirmişim bu bağımlılığı, sevindim.

allah kimseyi bu krize sokmasin (bkz: cold turkey) burda ise yaramaz.