abur cubur yemeyen biri olarak yememeye devam ederek katıldığım boykottur.

arabaya sürtülen çizikler, dikiz aynasının altından süzülüp geçmeler falan tamam da, asıl mesele o sağdan geçme manyaklığı.
her seferinde “şimdi biri çıkacak” diye içim sıkışıyor, yüreğim ağzıma geliyor.
adam sağdan, kaldırımdan, bazen yaya geçidinden bile geçiyor.
kural yok, refleks yok, “ben motorum geçerim” özgüveni sonsuz.
bir gün biri gerçekten ölecek, biz de “trafikteki motosiklet terörü” diye haber izleyip üzüleceğiz.

mezara. çünkü bazen tek kurtuluş, kendinden kurtulmaktır. çocukluğumu gömerdim; onunla birlikte beni de. belki sonunda biraz sessizlik olurdu.

(bkz: at yalanı sikeyim inananı)

gol beee

not: bjk

edit: maçı kardeşimle izliyoruz. o benden daha koyu beşiktaşlı, ben ise frankfurt'u tutuyorum. çünkü bana göre gese, türkiye futbolunun akp'sine dönüştü. o da bana ülke puanı falan anlatıyor. mesaj kutumu yeşillendiren geseliler, sizleri de annelerinizle birlikte saygıyla selamlıyorum.

(bkz: man seeking woman)

siyasetin uzun yıllarını doldurdu ama ardında tek bir iz bile bırakamadı. umudu temsil ettiğini sandı, ama her seferinde umut edenleri kendi kararsızlıklarına teslim etti. sözü çoktu, vaadi çoktu ama elinde kalan hep boşluk oldu. yol göstermesi gereken yerde bizzat yolun kendisini kaybetti.

seccadeye basma olayı ve aday olma inadını önce sadece beceriksizlik ve gereksiz bir inat sanmıştım; zamanla anladım ki hepsi planlı ve bilinçliydi. saf niyet sandığım davranışların ardında, kendisine inananları bir koltuk hırsı uğruna kandıran gerçek bir hain yatıyordu; hayal kırıklığım burada doruğa ulaştı.

ben hiçbir zaman aday olmasını istemedim, çevremde de bu konuda büyük kavgalar verdim; ama gel gör ki o, kendi koltuk hırsı uğruna herkesi kandırmayı bildi ve bütün bu uyarılara rağmen planlarını uygulamaktan geri durmadı.

bugün adı geçtiğinde akla gelen tek şey kaybetmek. siyasi ömrü, koca bir halkın beklentileriyle arasındaki uçurumun sembolü olarak kaldı. tarih onu bir lider olarak değil, halkı ve kendisine inananları bir koltuk hırsı uğruna aldatmış bir hain olarak hatırlayacak.

edit: imla

bir süredir beklediğim durumdur. yakın çevreme ölümü beklediğimi söylediğimde “ağzından yel alsın, daha yaşın kaç” diyorlar. 41 yaşındayım. mesele yaş değil, yaşanmışlıklarla ilgili. yaşanacak ne varsa yaşadım, payıma düşeni gördüm ve tamamladım. elbette yarım kalanlar, eksikler ve kırgınlıklar oldu ama hayatın verdikleri kadar vermediklerini de uzun süren çalkantılar içinde kabullendim. artık bu hayatta beni tutan bir sebep yok. olacaksa da olabilecek en kısa zamanda olursa, memnuniyetle karşılayacağım durumdur.

edit: youtube linki ekleme

ı'm not here

dünya daha güzel bir yer olurdu.

biri kaçakçı diğeri de toprak ağasıydı. allah rahmet eylesin ikisi de güzel insanlardı.