arabaya sürtülen çizikler, dikiz aynasının altından süzülüp geçmeler falan tamam da, asıl mesele o sağdan geçme manyaklığı.
her seferinde “şimdi biri çıkacak” diye içim sıkışıyor, yüreğim ağzıma geliyor.
adam sağdan, kaldırımdan, bazen yaya geçidinden bile geçiyor.
kural yok, refleks yok, “ben motorum geçerim” özgüveni sonsuz.
bir gün biri gerçekten ölecek, biz de “trafikteki motosiklet terörü” diye haber izleyip üzüleceğiz.