bir şeyleri genelde amaçsızca biriktirmek, bir araya toplamak ve bir yerden sonra da rafa kaldırmak anlamına gelen zamana yayılmış insan edimi.

aslında, mesela cep telefonunu ya da arabanı^* değiştirmekten, art arda değişik kadınlarla birlikte olmaktan ya da durup dururken masturbasyon yapmaktan farklı değildir. çünkü son tahlilde bu da bir nevi "boş adamın işi"dir. daha akla yatkın olan, bir şeyleri biriktimek değil o şeyleri ve o şeylerin bir şekilde varolmalarının nedenini anlamaya çalışmaktır^*.

bunun dijital olanı oldukça manasız. kast ettiğim harici disklere böyle film arşivi yapanlar. hiç bir değeri ve kıymeti olmayan, zaten internette her aradığında bulabileceğin filmleri hamal gibi harici disklere kaydedip bir de koleksiyonist bir tavra bürünmeleri komik doğrusu.

10 tane film olsun ama orijinal dvdsi olsun kitaplığında. o daha değerli benim için.

anlamsız ve çoğu durumda gereksiz olan bir alışkanlıktır.

tabii eskiden böyle düşünen biri değildim, cd'lerle başlayıp, dvd'lerle devam edip, harddisklerle (şimdilik) devam ettiriyordum bu alışkanlığı. programlar, müzikler, filmler, diziler, kitaplar... birkaç ay evvel bir aydınlanma yaşadım. istemeden oldu bu aydınlanma, zaten çoğu zaman, yahu bir aydınlanma yaşamam lazım diyerek aydınlanmayız, genelde ansızın olur bu tür şeyler. kendi aydınlanmamı tetikleyen şey ise hdd'deki vista programları klasörü oldu. bir yılı aşkın bir süredir windows 7 kullanıyorum ve bu oluşturduğum klasörün içindeki programları bulmak, denemek, kurmak ve işe yarayanları ayırmak için saatlerce zaman harcamıştım ve artık bu klasördeki programların çoğunu kullanmayacağımı fark ederek klasörün tamamını sildim.^*

daha sonra pek de kurcalamadığım harddiskteki diğer klasörlere baktım. içinde adobe programlarının çok eski versiyonlarının kurulum dosyalarını ve her bilgisayar kullanıcısının sıklıkla kullandığı programların mazide kalmış sürümlerinin bulunduğunu görerek duygulandım. geçmişi anımsadım. windows 98 kullandığım günleri, disket sesini, dial-up bağlantı vızıltısını filan işittim kullaklarımda, gözlerimden yaşlar gelmeye başladı. ne oldu ağlıyor musun? diye sordu biri. hayır, gözüme anılarım kaçtı o yüzden biraz yaşardı, çok ıslak bir geçmişim var, diye cevap verdim. sonra kendimi toparlayarak, başlarım senin aşkına da ızdırabına da diye diye bütün klasörleri geri dönüşüm kutusuna yolladım. ^*

günümüzde işletim sistemleri ve diğer bütün programlar o kadar hızla değişiyor ki, bunların bir kopyasını bulundurmanın bir manası yok artık. şu an windows 7 programları isimli bir klasörüm var. içinde de kullandığım programlar. olası bir çökme veya format sonrasında kullanılmayı bekliyorlar. windows 8 yüklediğim zaman ise gidecekleri yer maalesef belli. ^*

genlerimizde bulunan avcılık ve toplayıcılık özelliğimizin çağımızda kabul gören şeklidir arşivlemek. kullanmadığımız programları, dinlemeyeceğimiz müzikleri, bir daha izleyemeyeceğimiz filmleri - dizileri, bir daha okumayacağımız kitapları biriktirmenin alemi yok sözlük. arkadaşa veya çocuğuma veririm filan diyorsan o ayrı. benim tavsiyem arşiv vereceğine, arşiv yapmayı öğret bile değil sözlük. gereken şeyleri gerektiği gibi kullan. kitap yüklü eşek neyse, bu da o. ^*

kib.
hoşçakal.

gezi'den sonra edindiğim alışkanlık.

fotoğraf, video, yazı vs ne varsa. hepsini internette arayıp bulabileceğim halde bir seferde açıp hepsini tek tek görmek daha mantıklı geliyor. hem insanlara da faydası oluyor ya, fena mı.

kendi hafızanı yaratmaktır.

muthis keyifli istir. mesela ben su anda kendimce bir blog hazirladim ve 2002 den bugune siyasi bir arsiv hazirliyorum. bunu yaparken de gazetelerin 2002 yilindan beri yayinlanan eski sayilarini okuyorum. cok acayip haberlere, kisilere rastliyorum. vay be diyorum simdi nerde acaba bu insalar diyorum. ya da mesela sabah gazetesi nin 2003 yili nushalarini agzim acik okuyorum. cidden habercilik yapiyorlarmis o zamanlar. bakalim ilerleyen zamanlarda daha ne haberler gorecegim.