boktan devrimizin, boktan sonuç zincirindeki son halka. artık küfürüm kalmadı. ulan keşke 50'lerde filan doğmuş olsaydım da, şu an geberiyor olaydım.

bugün resmî olarak maddi yetersizliklerin neticesiyle kapanacağını açıklamışlar. insanın boğazında yutkunmaya engel olan bir düğüm oluşuyor.

popüler kültürün ve tek renk olma varlığının neticeleri içinde kaybolup gidiyor teker teker değerli kaleler.

beyoğlu sineması'nın "modern" salonlar gibi konforlu olmayışını ve hizmet açısından sıkıntılarını dile getirip kapanmasının olumlu yanlarını sayacak olan ve fakat hiç kapısını çalmamış olanlar çıkacaktır. sen dostunun ayağa kalkabilmesi için hiç bir şey yapmadan onu hastalığa terkedip ölümünün üzerine "kurtulmuş oldu" dersen, konuşmanın varlığının gereksizliğini sana söyleyenler olacaktır.

yaşatamıyoruz ve sadece arkalarından göz yaşı döküyoruz.

emek sineması'na bir kere bile gitmeyip yıkılmasına karşı çıkıp eylem yapanlara selam olsun.

zamanında "oooo vip koltukmuş ya" diye tırt avm sinemalarındaki (çoğunlukla avam) filmlere gidersiniz sonra emek kapanınca öhüüü, beyoğlu kapanınca nasıl olur. e siz buna müstehaksınız.

yeri gelmişken bir başka mesele de şu ki, sığır gibi bi kuşak yetişiyor. ne tiyatroya gider, ne müze gezer, ne konser, ne kitap... hiçbir şey. ancak nargile kafede boş yapsın. böyle bi kitleden sinemanın, şehrin rengi olan küçük salonların kıymetini bilmesini beklemek de bizim saflığımız olsun.

son olarak: rexx seviliyorsun kardeşim.

ekleme: başka sinema, son yıllarda sinema adına bu ülkenin başına gelmiş en güzel şeylerden biri. neredeyse her hafta izlenecek harikulade filmler oluyor gösterimde. bu oluşumda emeği geçen herkese çok teşekkürler. umarım uzun yıllar sürdürülebilir. bari buna destek verin. hem bir yerden bal bulaşır belki.

beyoğlu'nun son kalelerinden biri daha veda ediyor.

2013 yılında mali sorunlar yaşayan beyoğlu sineması, m3 film’in kariyo, ababay vakfı ile oluşturulan "başka sinema" platformu aracılığıyla desteklenmişti. yeni yapılan açıklamayla beyoğlu sineması'nın 30 haziran 2017 tarihinde seyircilerine veda etmek zorunda olacağı belirtildi. açıklama şu şekilde:

“uzun zamandır; tekelleşen dağıtım ve gösterim zincirleri arasında, bağımsız kalarak ayakta durmaya çalıştık” diye başlayan açıklamada şöyle dendi: “sabit giderlerimizi karşılayamaz hale geldiğimiz dönemde, değişen sinema teknolojisini kurmamız mümkün olmadığından beyoğlu sineması 2013 yılında kapanıyordu. başka sinema, destek oldu ve fedakarlık yaptı. bugünlere geldik. ama hala sabit giderlerimizi karşılayamıyoruz. sponsor aradık, bulamadık. giderleri düşürmeye çalıştık, olmadı. bu koşullarda, 1989’dan beri beyoğlu sineması ile bir renk katma çabamızı sürdürmek imkansız hale geldi. 30 haziran’da beyoğlu sineması kapanıyor. kabullenmemizin mümkün olmadığı, tek renkliliğe gidişten kurtulmanın yolunu bulanlar da olacaktır, umarız.”

http://www.beyoglusinemasi.com.tr/

sinemanın avmlere hapsolacağının ayak sesleri iyide iyiye yükselmeye başladığı olaydır. tüketimin merkezinde olan avm'lerde yer alan her şey tüketilmeue mahkumdur.

özgün ve biricik olan sinema salonları, özellikle büyük şehirlerde, yerini yavaş yavaş frençayzinglere bırakmaya başladı. bu da çok acı çünkü bu fabrikasyon mimari, tek tip film dağıtımına ve bu tek tip dağıtım da tek tip üretime neden olacak, oluyor. tıpkı fast food zincirleri gibi, sinemalar da fast watch zincirleri halini alıyor. ve bu da sanatsal kaygıyı ortadan kaldırıp tecimsel kaygıyı doğuruyor.

çok bıdı bıdı yaptım, olması gereken ve bir o kadar da ütopik olan şey ne peki? çok net: çoğunlukla; düşük bütçeli, sanatsal kaygı güden ve bağımsız filmlerin gösterildiği salonların devlet tarafından desteklenmesi. evet kulağa komik geliyor, ben de farkındayım ama insan istiyor işte. çünkü kapitalizmin mabedi olan çirkin avmlerden kültür doğmaz, doğsa da ertesi gün biter. kültür, kültürün konuşulduğu ve sanatın tüketilmediği yerde doğar.

ütopya portalından geçip, distopyadan hallice dünyamıza dönecek olursak: sanat eserinin tüketim malzemesi haline geldiği ülkenin sanatı da er ya da geç tükenecektir. kahrolmamak elde değil.

edit: avm'ye giden insanlara kızmamak gerekiyor, ki ben de bunlardan biriyim. festivaller bile buraları tercih ediyor artık. belki kliması, belki konforu, bana göre beyoğlu sineması'nın da açıklamasında belirttiği gibi değişen sinema teknolojisi ana bu durumda büyük rol alan ana etkenlerden birkaçı.

çok iç içe olanlar için ifşa olabilir ama babamın yüzündendir. kendisi 25-26 yıl kadar emek sinemasında çalışmış ve kapandığında çıkmıştır. daha sonra çemberlitaş şafak sinemasında 4-5 yıl kadar çalışmış ve kapandığında çıkmıştır. birkaç aydır da beyoğlu sinemasında çalışmaya başladı ve dün itibariyle ay sonu sinemanın kapanacağını öğrenmiştir. kapanmasını istediğiniz bir yer varsa babamı işe aldırın gerisini boş verin.

konuya dönersek böyle tarihi yerlerin bir bir kapanması maalesef çok üzücü. çocukluğumdan beri gittiğim gördüğüm mekanların yerini yeni ve samimiyetsiz binalar aldı. emek sineması, inci pastanesi, rebul eczanesi, vs saymakla bitmeyecek bir anılar topluluğu.

düzeltme: hatalı yazım.

emek sineması kapanırken, sahibi "bugün burada eylem yapanlar sinemaya gelseydi batmazdık. çoğu seanslarımız boş geçiyordu" gibisinden şeyler söylemişti.
bugün bu sinemanın arkasından ağlaşanların büyük bölümü yerini bilmez. türkiye'de dandik entelin hali bu işte.

zaten gidek pek kimse olmadığı için insanların pek takmadığı olay

bugün kedi filmini koca salonda 8 kişi izledik. 1 yaşlı adam tek başına geldi. 1 yaşlı kadın tek başına geldi. 2 genç kız vardı onlarda tek başlarına gelmişlerdi. ben de tek başıma gittim. 3 tane kadın film başladıktan sonra geldi anne kız annane olma ihtimali yüksek. profil buydu. belki bu size bir fikir verir. fular takmakla ya da dişlerinin arasından konuşmakla sanatsever olunmuyor. kimse yalandan dert yanmasın.

önce ağaçlar gitti, sonra betonla doldurdular canım istiklal'i. inci pastanesi, emek sineması, sökülen tramvay derken beyoğlu sinemasıyla birlikte taksim'i taksim yapan hiç bir şey kalmadı.

çok yazık oldu artık taksim resimlerde kaldı.