ekmek elden su gölden ekmek alınteri su beden teri :)
20'li yaşlarda daldan dala atlamak, vakit geçirmek, insanlarla samimi olmak kolaydır. hayatı öğrenme yaşıdır, okuma, birikim yaşıdır. gücün kuvvetin yerindedir, aslan gibisindir ama öğlen simitle idare etmek kaçınılmazdır..
30'a doğru bu davranışlar yerini daha az insanla samimi olunan sakin, stabil bir hayata bırakır ve enerji yavaş yavaş tükenir. böyle böyle bi yaralı parmağa işemeden göçüp gideceğiz işte. sikeyim böyle hayatı.
bel ağrısıdır. bir de diz ağrısı.
edit: aşağıda başka biri daha belirtince hatırladım. kesinlikle arkadaşlık. üniversitede herhangi birine git selam ver bir saat konuş onun arkadaşı gelsin bir saat de onunla konuş sonra senin başka arkadaşın gelsin onunla konuş... sosyalliğin sınırı yok. otuzdan sonra eskiden en yakın arkadaşın sandığın kişiyle yılda bir görüşürsen şanslısın, o sırada da bir yandan seninle konuşup diğer yandan çocuğuyla ilgilenir. yeni arkadaş bulmak ise imkansız.
south park'ın çok eski bir bölümünde chef'in dediği gibi, her şeyin bir yeri ve zamanı var ve ona üniversite deniyor.
fakiran hayat enerjisi vs iş güç sahibi dinginliği
kilo, bel ağrısı, hafiften gelmeye başlayan pişmanlıklar, daha olgun olma hali ve sakinlik.
tanışabildiğiniz insan sayısı.
20'li yaşlarımda çok geçimsiz birisi olsam da çok daha fazla insanla tanışabiliyordum. tabii o dönemlerde biraz ruhsal sıkıntılarım da olduğundan böyle oldu orası ayrı.
30'lu yaşlarımda ise çok az insan hayatıma girer oldu. muhtemelen benim kuşağın çoluk çocuğa karışması yüzünden olsa gerek.
ben de isterdim evlenmeyi de, seven çıkmadı işte yapacak bir şey yok...
20lerinde insan çocuktur.30larında daha az çok çocuktur azizim.
30 ile 40 arasındaki fark kadar olmaz.40-50'yi deneyimlemedim henüz.