sözlükte popüler olmaya başlayan x doğumlular şimdi ne yapıyor, x mezunları şimdi ne ediyor gibi başlıkların 93 lüler için olan ayağı.
şahsen bende bir 93lü olarak hayatta kalma mücadelesi veriyorum. söyleyeceklerim bu kadar.
bir baltaya sap olmaya çalışıyor.nefes almaya çalışıyor.
27 yıllık basit tarihinin en zorlu düşmanı ile karşı karşıya: kendisi. ama bu savaşın bir kazananı olmayacağının farkında değil.
hala okumaya çalışıyorum. yalnız ne yapacağımı düşünmeye başlarsam soluğu bakırköyde alabilirim.
delirmemek için bir mücadele içindeyim. 18 yaşından itibaren aileden uzaklaşmalı insan. yoksa ne saygın kalıyor ne saygınlığın ne de sabrın
gençliğimizin en güzel en verimli en önemli döneminin denk geldiği ölümcül deney filmi gibi ortama ve ekonomik krize bakıp, çaresiz çaresiz bekliyoruz.
çocukluğunu sokakta yaşayan son nesil olmanın verdiği yetkiyle şimdiki telefon, tablet bağımlısı, sokak futbolundan habersiz çocuklara bakıp bakıp üzülüyoruz.
ikinci çocuğunu whatsapp profil resmi yapan arkadaşlarımıza bakıp, "ulan bizim daha sevgilimiz bile yok bu ne hız" diyoruz.
hiç ara vermeden, sınıfta kalmadan üniversite sınavına girmiş her 93'lü, 2011'de ygs'deki şifreleme skandalıyla karşılaşmış demektir. daha reşit bile olmadan tekme yemeye, ezilmeye, haksızlığa uğramaya başladık.
psikolog oldum. yüksek lisansımı da yaptım. acaba mühendis mi olsaydım diyorum.
zamanında bilgisayar mühendisliğine girebilecekken girmemiş olmaktan yakınıyorum, uygulamalı psikologluk yapınca yurt dışında ben ne halt edeceğim diye soruyor insan. ikinci dilimle danışan mı göreyim. sürekli "he ne dedin" mi diyeyim. e ama yurt dışına gitmek de istiyorum.
bu tür sorular sormakla, zaman zaman karamsarlık duyguları ve sonu gelmeyen düşünme episodlarıyla geçiriyorum 27. yaşımı.
30'a merdiven dayamış olmanın stresi de var. sanki her ne yapacaksam bir an önce yapmam gerekiyor gibi hissediyorum.
bizim nesle selamlar.