fiskiye ya da modern adıyla
el duşu.
evet fiskiyedir. daha bu sabah evden çıkarken, baktım ki saçlarım yağlanmış ama gideceğim yere geç kalmamam gerekiyordu. hemen, güneş enerjisinden gelen suyla açtım fiskiyeyi tek başıma kellemi yıkadım. yıkarken aklıma geldi; köyde iken kelleden kafayı yıkamak istediğinizde ibriğe su doldurur, yeşil arap sabununu alır öylece banyoya geçersiniz. ama illa birisi gelir ya bir arkadaş ya annen ya da evden biri... ibriği alır ve yavaş yavaş başına döker. işte o zaman yalnız olmadığınızı anlarsınız. paylaşmanın, yardımlaşmanın hazzını yaşarsınız. gel gör ki teknolojik gelişmeler her ne kadar rahatlığımızı arttırsa da bizleri yanlızlığa itiyor. çünkü teknoloji dediğimiz şey makineleşmedir. makineleşme ise bir çok insanın birlikte yaptığı işi tek bir kişinin yapmasıdır. yani yalnızlıktır.
evet, bu sabah yalnız başıma yağdan bukleleri iyice belirgin olmuş saçlarımı yıkarken, gözüme yeşil sabun kaçtı. eskiden olsa, hemen ibrikle kafanıza suyu döken kişi, ibriğin ucunu gözünüze doğru yanaştırır, bazen çok sıcak bazen de çok soğuk olan o suyu gözünüze tutardı. ama bu sabah gözüm yandı ve ben -yalnız olduğum için- kafamı fiskiyenin altına tuttum.