sanıyorum ki annesi vefat etmiş olanların zaman zaman yaşadığı bir durumdur bu.
ben de biraz evvel şöyle bir şey yaşadım:
üst evin ya da alt evin mutfağından bardak kaşık sesleri geliyordu. bizim mutfaktan geliyor sandım bir an. demin uyanınca bir an için annem mutfakta sandım. birazdan adımızı seslenip kahvaltıya kaldıracakmış gibi.
çok kısa bir andı.
patates kızartması kokusunu duymayınca hatırladım.
yeni demlenmiş çay kokusu ve annemin sesinin rüyalarımdan arta kalan resimleri süpürüp gözlerimin kapaklarını yavaşça açmasını özledim.
mutluluğun, bir pazar sabahı sevdiğiniz birinin zaten var ve öteki odada uyuyor olduğunu bilmekle ilgisi olabilir.
sabah uyanırken hala yan odada yattığını zannetmek. çünkü o an aynı güneş vurur, aynı aydınlık vardır, aynı kuş sesleri... ama o yoktur...
benim için ancak rüyalarımda mümkün olan durumlar. yoksa unutmak mümkün değil böyle bir acıyı.
uzakta olursan hep orada diye düşünüyorsun.. beynin kabul etmiyor yokluklarını.. ta ki anne baba evine gidince anlıyorsun tekrar tekrar artık olmadıklarını
bazen de arayıp bir sesini duyayım dersin, sonra acı gerçeği fark edersin.
aynen yaşanan hatıralarıyla gözlerimi dolduran başlık, hay yapacağınız işe sizin..
yurt dışında olduğumdan istanbula her geldiğimde bodrum'da olmalarından dolayı göremeyip kısa bir süre sonra yanlarına gider hasret giderirdik.
yine aynı rutinde olsak da son senelerde bodrum günleri hep yarım, hep eksik, tatsız ve tuzsuz.
çocukken beni bacaklarının arasına alıp, bir eliyle çenemi tutarken diğer eliyle saçlarımı taramasını ve yanlarına gittiğimde yatağıma gelip hadi kalk ayvalık tostun hazır ( ayvalıklıdır) deyişine ömrümü veririm.
ben onu hala hep mutfakta olduğunu sanıyorum.
mutfakta sanmıyorum ama 10 sene sonra hala, böyle saniyelik bir anda telefon etmek istiyorum. sonra hemen aklıma geliyor tabi.
bazen böyle araba kullanırken kendi kendime "annemi de aramadım kaç gündür, sesini duymadım, dur bi' arayayım" diye beynimden saniyelik gerçiyor.
sonradan kaç yıldır sesini duyamadığım gerçeğini fark ediyorum.
canım benim.
başlığı görünce bile ürperdim. anneler ölmesin...
bir an için anneni gördüğünü sanıyorsun, sonra gerçeği fark edip kalbin sıkışıyor. o boşluk ve hüzün bir anda her şeyi kaplıyor.