2019 versiyonunu merak ettiğim yollardır. hep bir husursuzluk hep bir iç sıkıntsı, ne yapmalı
ayağa kalkmaya mecali olanlar için hareket ve spor en güzel çıkış yoludur. varoluşun sancısı daha çok gelecek kaygısıyla ilintilidir. spor yaparken sadece o anı yaşarsınız ve salgılanan dopamin sizi geleceği umursamadan yaşamanıza katkı sağlar.
buna verilecek tek bir yanıt yok. nitekim her varoluş bulunduğu coğrafi, kültürel ve sosyal koşullarla belirlenmiştir. soru türkiye'de varoluş sancısıyla başa çıkmanın yoluysa, yanıt çok net bir şeykilde çay içmektir. ancak batının ahlaksızlığı gün geçtikçe bizi bu dermandan uzaklaştırıp, kahve gibi varoluşumuza ve maneviyatımıza ters bir maddiyata esir bırakmaktaktadır. aha bak kafam durdu bile, gidem bi singıl orijin kayfe demleyem usul usul.
birisi de neden sorusundan ziyade nasıl sorusuna daha fazla odaklanmaktır.
neden bu durumda olduğunu boşver nedense neden, nasıl daha iyi bir durumda olursun ona bak.
arayan kişinin hayatı sevdiğinin göstergesi olan yollardır.
sancı olarak bakmanın kimseye bir yararının olmadığının fark edilmesi akabinde "varoluş heyecanı" ya da hiç olmassa "varoluş deneyimi"ne çevrilmeye çalışılması, yapılması mantıklı bir eylemdir.
sancıyı dibine kadar yaşayın... tam ölücekken bi şey oluyor; yaşıyosunuz.
entrylerden anladığım kadarıyla benim önce varoluş olgusunu içselleştirip daha sonra bunun tribine girdiğim sanılmış ama durum tam tersi. yıllardır süregelen huzursuzluğumun bir adı olduğunu yakın zamanda öğrendim, baya baya manyak sanıyordum kendimi halbuki