daha iyi bir fikri olan!?

öncelikle francala 'ya teşekkürler, esaslı bir yazı kaleme almış. muhteşem.

kendisi eğitimli biri olduğu için ayrımları ve detayları irdeleyebilmiş.

yazı başlığı her ne kadar eğitimse de konu içerikte komplike unsurlar taşıyor, örneğin örtülü bir tüketim eleştirisi de var gibi.

var olan araç (eğitim) kötü işletilirse bu tür nitelikli eleştiriler yerindedir ve düzeltme çabası taşır. allah'a şükür memlekette insan gibi düşünenler de varmış.

(bkz: beyaz zambaklar ülkesinde)

simdi bir hastalıgımız var diyelim (elbetteki ihtiyaç ama teşbih yerini bulsun diye yazdim) bu hastaligin da bin yillardir kullanilan bir ilaci var ancak ilacimiz maalesef yillar icinde gelisen teknolojinin aksine gereken guncellemeyi almiyor, icerigi olması gereken kadar kesinlikle degismiyor, insan omru uzuyor, yiyecek aliskanliklari degisior ve hatta cinsiyet farkliliklari hastaligi etkiliyor ama degisiklik sifira yakin, yok. ilacı receteleyen kisiler ise elinde yalnizca o ilacin adi olan kagitlara coktan mahkum edilmis, baska tedavi tavsiyesinde bulunmalari ve yahut farkli ilac yazmalari onlari yonetenlerce engellenmis. hastalara gelince ilactan doktordan yoneticiden coktan gecmis kendilerini internet carelerine adamis , ilaca duyarsiz, doktora öfkeli. daha da kotusu receteleyenleri yonetenler de ilacin etkisinin kalmadiginin farkinda ama yeni ilaclar uretmek, mevcut ilaci guncellemek yerine ' oo filanca(finlandiya) su saatte kullanmis daha etkili olmus hadi biz de oyle yapalim, oo fişmanca (norvec) su yemekten sonra kullanmis bir de onu deneyelim' diyerek surekli beyhude mudahalelerde bilunuyor.

iyilesmiyor aksine gunden gune daha da kotulesiyoruz.

bu haliyle bu ilactan medet umabilir miyiz?

peki sorun yalnizca ilaçta mi?

bir ülkenin düzelebilmesi için kişilerin düzelmesi gereklidir belirli bir yaşa gelmiş, belirli bir görüş dışındaki her şeye kapalı gruplarda etkili olamayacağını düşünüyorum. yeni jenerasyonlardan başlayarak hem evrensel, hem kişiye özel hem de coğrafyaya özel tasarlanmalıdır. kesinlikle zorlayıcı aşırı sorumluluk yükleyici, yarıştırır bir yapıda olmamalıdır. doğal bir gelişme şeklinde olursa kesinlikle bir ülke için kurtarıcı olabilir.

eğitimin bir çözüm olmadığı aşikar. ülkenin belli başlı okullarında okumuş ailecek iyi eğitimli ne insanlar toplumsal hassasiyetler, görgü, incelik ve zerafet duyguları gibi konularda genelde sınıfta kalıyor. ama bu tarz duygular ve hassasiyetler, muhakeme algısı bir insanın kendi içinde zaten varsa vasat bir eğitimle de bu özelliklerini belli ediyor. hatta "çok iyi eğitim" dediğimiz olgu ne yazık ki bir insanın içindeki kibir ve kompleksi daha da çok ortaya çıkarıyor.

az gelişmiş ülkelerin geri kalma nedenleri incelendiğinde insanların ulusal ve çağdaş ihtiyaçlara göre eğitilmemiş olduğu görülür.
kalkınmış ulusların gücü ekonomi, endüstri ve ticaretteki başarılarından çok eğitilmiş kadrolarından ileri gelir.
çünkü maddi güçler bir gün kaybedilebilir.
almanya'da 2. dünya savaşı'ndan sonra taş taş üstünde kalmadığını ancak almanya'nın kısa sürede dirildiğini, ayağa kalktığını unutmayalım.

ne demiş atalar; okumak cahilliği alır, eşeklik baki kalır. eğitim ve öğretim kelimesi bizde sadece öğretim olarak görülüyor. eğitim, kişinin duygusal ve ahlaki olarak da geliştirilmesi anlamına gelmeli.

en baştan insanlar toplulukta nasıl davranacağını bilmiyor. bunu dersem üzülür mü, kırılır mı diye düşünmüyor. otobüse binerken sıraya girene enayi gözüyle bakılıyor. umumi tuvalet bedavaysa afedersiniz köpek bile sıçmaz oraya. cami tuvaletleri bile leş gibi. daha hiç tuvalet kağıdı görmediğimden bahsetmiyorum bile.

haksız kazanç, torpil gibi konular uyanıklık olarak değerlendiriliyor. bu tür davranışları kınıyoruz ama kendi başımıza gelince pozitif ayrımcılığın dibine vuruyoruz. adını da akrabayı kayırma koyup geçiyoruz.

bunlar ailede öğretilmeli diyebilirsiniz. bu bana kalırsa sağlıklı bir nesilden sonraki aşama. bir çocuğun ailesi bile sokağa çöp atıyorsa çocuğa atmamayı nasıl öğretsin, öyle değil mi? her bireyin tornasından geçtiği okulda bunların ayrıntılı anlatılması, uyulmaması durumunda ceza ile bile değil belki, konuşarak halledilmeli. rehber öğretmenler herkese ders çalışma programı haricinde şeyler de yapmalı belki. tabi tüm bunlar için de ortada insanları dindar yapmaya değil ahlaklı, eğitimli yapmak isteyen bir yönetim ve kadro olmalı.

atasözüyle başladı, atasözüyle bitsin; balık baştan kokarmış. eline gücü geçiren çalıp çırpmaya başlarsa toplumdan da başka bir şey beklemek hayaldir.

peki bir ülkenin düzelmesi için eğitimden medet ummayalım da neyden medet umalım?