(bkz:
ankara kalesi'nden ankara manzarası)
kaleye çıktığımda hep gelir aklıma bu düşünce. bence tam olarak budur canım ülkemin şu andaki hali. ne doğulu bir manzaradır bu ne batılı. arada kalmıştır.
sıkış sıkıştır, yamru yumru binalar arasında zarif cami kubbeleri görürsün. küçük yeşil alanların çevresini bir hastalık gibi beton sarmıştır dört bir yandan. bir olmamışlık, bir eksiklik duygusu sinmiştir her yana, bir huzursuzluk..
o beton yığınından kafani çevirip diğer yana bakıyım dersin oralar da neredeyse hiç el değmemiştir. şaşar kalırsın bu derin tezata.
ankara aslında küçük türkiye'dir. biz de bence kendi içimizde küçük ankaralar taşıyarak hayatlarımızı idame ettiriyoruz.
bir taraftan diyalektik, epistemoloji, yönetişim gibi havalı kavramlar kullanıyoruz ama diğer taraftan bu kavramları tartıştığımız insanların memleketlerini merak ediyoruz mesela. belki de öğrenince içten içe oranın insanından hayır gelmez diyoruz yahut oralıysa güvenilirdir vs. ankara kalesine çıkıp kafamızı şöyle bir çevirmekmiş gibi pek çok şeyimiz. mış gibilik sinmiş anlayacağınız üstümüze.