çünkü kendi gerçekliğimizle yüzleşme cesaretimiz yok. kendi gerçekliğimiz yerine umduğumuz şeyi yani aslında olmayan bir şeyi düşünce konusu yapıyoruz. bu da hamaset ve edebiyat üretiyor felsefe değil. kendi felsefemiz kendi gerçekliğimizin yine bizim tarafımızdan akılda yeniden üretilmiş olmasından ibarettir. bu yüzleşme gerçekleşmeden bizden felsefe de çıkmaz filozof da.
türkiye’de felsefe, hayata dokunmayan, kimseyi rahatsız etmeyen, steril bir duygusal edebiyat türüne indirgenmiş durumdadır.
bu ülkede toplum, ezberini bozan iki cümle duyduğu anda düşünsel bir tartışma yürütmek yerine, "ühühü değerlerimize saldırılıyor, kutsallarımıza hakaret ediliyor." ağıdına sarılır.
bu ülkede toplum, tck’yı bu kırılganlık tiyatrosuna göre biçimlendiren siyasetçilere oy verir.
bu ülkede toplum, "devlet" kelimesini kutsallaştırıp liberalizme sövmeyi meziyet zanneder.
bu ülkede toplum, ifade özgürlüğünü "elbette sınırları olmalı canım." klişesinin arkasına gömüp rahatlar.
bu ülkede toplum, yüzyıllardır aynı hastalıktan muzdariptir: duygulara, hakikatten daha fazla önem vermek.
duygularını hakikatin önüne koyan bir toplumda felsefe olmaz.
gerçeğe değil, hislerine tapan bir toplumun felsefe adı altında üreteceği şey düşünce değil, duygusal gürültüdür.
önce hakikati dramalara meze etmeden taşımayı öğrenin. siyasilerden doğru dürüst bir ifade özgürlüğü talep edin.
bu toplumun, bu siyasi atmosferde çektiği mental açlık için yas tutma hakkını elde edebilmesi için bile yemesi gereken kırk fırın ekmek var.
bence yanlış bilinen bir durum. keşfedilmemiş kendi halinde yaşamaya devam eden ufuk açıcı düşünceleri ve bakış açıları olan nice insanlar var. sadece bilinmiyor. bilinse, topluma ışık tutsa güzel olur tabii.