kate price'in muhte$em $arkisi, deep hearts core albumunden.

arkadaki ingiliz kornosu'nun hastasi olur insan. (enstrumanin dogru adi icin riemann'a te$ekkurler)

(bkz: journeyman)

goran bregovic'in irish songs albumunde de acilis parcasi olarak yer bulmus rahatlatici, akici parca.

irish songs versiyonunda kendinizi uçsuz bucaksız düzlüklerde, kapalı ama bir türlü yağmura dönmeyen bir havada, esen hafif rüzgarla beraber, hiç istemediğiniz halde, sevgilinize son bir veda konuşması yapıyormuşsunuz hissi verir. bitmesin istersiniz, o da birşeyler söylesin, "git artık" desin istersiniz, ellerini bırakabilmek istersiniz, kokusuna muhtaç olmadığınıza kendinizi inandırmak istersiniz, gözleri sizinkilerden bir an için bile olsa ayrılsın istersiniz, pes etmek istersiniz, tanrıya küfretmek istersiniz, tanrıya şükretmek istersiniz, gülümsemek istersiniz, gülümsemesin istersiniz, ağlamak istersiniz, ağlamasın istersiniz, artık yağmur yağsın istersiniz, daha bir sürü şey istersiniz, hiçbiri gerçekleşmez.. üzüntülü bir anınızda dinlerseniz gözyaşları durmaz, sel olur..

across the southern hills
we journey once again
to travel thus has always been our way
to winter in the south
and summer in the north
and so we traveled on another day

for life lays out before us
like a sparrow in the dawn
when winter snows approach we move on

little can we carry
little do we own
we live but for the mother's gentle grace
often do we toil
but often life is sweet
and when we go we leave without a trace

for life lays out before us
as we head towards the warm
to live we must find shelter from the storm

midway through the cross
i heard her call my name
and turned to see her rested by a tree
no further could she walk
no more could we delay
but as i stopped these words i heard her say

you must go on alone now
you must walk with the free
the western gate has opened now for me
for life lays out before you
as the raven beckons on
my days are gone, now you must carry on

many years have passed
and my time now grows short
the journey beckons harder every year
i know the day will come
when i will be the one
who's left behind by those who i hold dear

and life will lay before them
and life will carry on
when my days are done they will carry on
when the western gate has opened
she will call me to her breast
and it's in my mother's arms i will rest

hayatımın şarkısı

ilk duyduğumda 20 yaşlarındaydım sanırım.. sancılı bir karakter yaratım sürecinin sonunda yeşerttiğim, bu güne kadar ürettiğim karakterler içinde benden en çok rayiha taşıyan dura'nın son rötuşlarını yapmakla meşgul iken karışık bir irlanda folk müziği cd'sinin içinden çıkıverdi bu şarkı.. duyar duymaz aşık etti kendine.. dura'nın hikayesi ve karakterin tüm arkaplan kurgusunu, mekanları, yan karakterleri vs bitirdiğimde dura'nın fon müziği oluvermişti "journey on".. hiç hissettirmeden..

şans eseri rastlanan şeyler, zaman içinde temel taşı olabiliyor insan hayatının..

"...we must find shelter from the storm"

yıllar sonra bu şarkıyı çok seven bir arkadaşımla yollarda bol bol dinledik. ne kadar özel, ne kadar derin bir şarkı olduğunu yeniden hatırladım baştan keşfettim. huzuru ancak gezginlikte ve yer değiştirmede bulan ruhların şarkısı.

güzel bir kate price şarkısı.