tartışma, yanılıyor olabileceğine inanan insanlar arasında olur. yanılıyor olabileceğine ihtimal vermeyen insanlarla tartışılmaz çünkü insan bildiğini zannettiği bir şeyi asla öğrenemez.

schopenhauer ikili ilişkilerde; taraflar arasında herhangi bir sebepten meydana gelebilecek tartışmanın da bir adabı olduğunu, herkesle tartışmanın doğru olmadığını, tartışılan insan ile aramızda az çok bir denklik olması gerektiğini söylüyor. ona göre yapılan eylemin adı tartışma dahi olsa, bize olumlu yönde kazanım sağlayabilir.

"ilk karşına çıkanla tartışma; yalnızca iyi tanıdığın, saçma sapan şeyleri savunmayacak kadar anlama yetisine sahip olduğunu ve utanılacak durumlara düşmeyeceğini bildiğin kişilerle tartış; otoritenin dikte ettiklerine göre değil, nedenlere, gerekçelere dayanarak tartışmayı bilenlerle; sunulan nedenleri dinleyip dikkate alanlarla; ve nihayet, gerçeğe değer veren, karşı tarafın ağzından bile olsa iyi nedenleri memnuniyetle dinleyen ve doğruyu karşı taraf söylediğinde, yani kendisi haksız olduğunda da bunu hazmedebilecek kadar adalet duygusuna sahip olanlarla tartış. demek ki yüz kişi içinde tartışmaya layık bir kişi bile zor çıkar. geri kalanı ise bırakın ne isterlerse onu konuşsunlar, çünkü aristoteles için (desipere est juris gentium) ''budalalık insan hakkıdır.'' voltaire’in dediğini de hatırlayalım: ''barış gerçekten daha değerlidir.'' ve bir arap atasözü: "susma ağacının meyvesi barıştır." aslında akılların karşılaşması, çarpışması olarak tartışma çoğu zaman karşılıklı yarar sağlar; kendi düşüncelerimizi düzeltmeye, yeni görüşler üretmeye olanak verir. ama bunun için, tartışmacıların bilgi ve zihin gücü bakımından birbirine oldukça yakın düzeyde bulunması gereklidir. birinin bilgisi eksikse, her şeyi anlayamaz, seviyeli değildir. zihin gücü yetersizse, bunun getirdiği kızgınlık onu sahtekarlığa, hilekarlığa veya kabalığa sürükleyecektir."

(eristik diyalektik)

son günlerde türkiye'de yapabileceğin en aptalca şeydir. sabit fikirliler ülkesine hoş geldiniz.

bunu karşı cinsle yaptığın zaman flört oluyor. kızlar için bu tabi... erkek zaten mal gibi anlamıyor, ciddi ciddi tartışıyor. genelde kısa kesiyor. ya bırak tartış işte allah kahretmesin. hoşlanıyorum ben bundan. zaten sonunda senin dediğini haklı çıkarıcam ben, merak etme.

abi seviyorum ben bunu. dahil olmaya çalışan insanları izlemeyi de çok seviyorum. 7-8 kişilik bir ortamda amdan götten bir konu üzerinde insanların çaresizce fikirlerini anlatması, başka fikirlere baskı uygularcasına kendi fikirlerini üstüne basa basa söylemesi çok hoşuma gidiyor. ama kafalar hafiften kıyak olmalı.

zaten hakikatin bilgisine sahip olduğunu düşünen biriyle, gerçeği ararken işbirliği yapılamaz.

internet üzerinden fazlaca yürütülmemesi gereken aktivite. zira el-kol hareketleri, mimikler ve ses devrede olmadığından bu akademik bi tartışma bile olsa yannış anlaşılmalara yol açabilir, açmıştır da.

tartı$manın iki yolu vardır:

(bkz: münazara)
(bkz: münaka$a)

konsensüsün tümleyeni.
fikir birliği firarı.
ivmelenen gürültü.
ve şu fetret günlerinde, heyhat ki, anayasamıza konudur.

herkesin pek meraklı olduğu olay. ulan bi kişi de "dur tartışalım tartışalım diyoruz ama, bi bakalım tartışmak için gerekli donanımımız var mı, okuduk gezdik araştırdık mı, yoksa doluya boşa sıkacak mıyız?" demiyor ki. hani bir laf vardır, "ağzı olan konuşuyor" diye, aynen öyle. ver konuyu tartışalım, kimin ne bildiği önemli değil. yeter ki herkes kendi görüşünü yüceltirken karşındaki insanı hor görüp aşağılasın.
bilgi üniversitesi yayınları'ndan çıkan çok güzel bi kitap vardı, habermas ile bir başkasının düşünce atışmaları, demokrasi üzerine.
çok, çok güzeldi. hani bir tartışma nasıl olur, nasıl olmalı sorularına cevap niteliğindeydi.
elinize geçerse bir bakın derim. benim çok aklım kalmıştı.