beni burada kendisi hakkında saçma sapan şeyler yazdırabilecek insandır.

fıkra desen değil çünkü. anlatılageldiğinden ben de burada anlatayım dedim.

bir gün adamın biri, sinirlendiğinde çok kırıcı olmasına ailesinin tahammülü kalmadığından zorla psikiyatriste götürülmüş. girmiş muayenehaneye, anlatmaya başlamış derdini.

- doktor bey, ben sinirlendiğimde çok kırıcı oluyorum. gözüm hiçbir şey görmüyor. hiç söylenmeyecek laflar ediyorum. karşımdakinin kalbini çok kırıyorum.
- hmmm, peki bunu işyerinizdeki amirlerinize yapıyor musunuz?
- hayır.
- ya pek samimi olmadığınız arkadaşlarınıza?
- hayır.
- komşularınıza?
- hayır.
- yani sadece ailenize ve yakın arkadaşlarınıza karşı mı böyle davranıyorsunuz?
- aaaa, sanırım dediğiniz gibi. hakikaten öyle, şimdi düşündüm de.
- e o zaman siz sinirli değil sadece terbiyesizsiniz.

zor sinirlenir.
sinirlenince de bağırıp çağırmaktan ziyade sakin sakin söylediği tek bir cümleyle maksimum kırılmayı sağlar.
ağzından köpükler çıkarak avaz avaz bağıran adamın söyledikleri çok umursanmaz ama sinirliyken bile sakinliğini koruyabilen kişinin kelimeleri insanın içine oturur.

sinirlendirirken iyi, sonra 'çok kırıcı oluyorsun'. bsg!

tam olarak benim. nedeni de kendini akıl küpü sanıp millete mal ya da hain diyenlerin düşündüğü gibi otokontrol yoksunluğu ya da istenilen seviyede olamamak değil, millete başkalarının etmeyeceği kadar tahammül edip, halen suistimal ya da kasıt olduğundan emin olduktan sonra ortaya çıkan sabır taşmasıdır. benim açımdan iş o aşamaya kadar geldiyse zaten, o kişi artık sabretmeme ve alttan almama değecek biri değildir, dolayısıyla da kırılıp kırılmaması umrumda olmaz, çünkü beni dikkate almayarak aslında kendinin de umursamadığını göstermiştir.

ben ve benim gibilere laf edenler de muhtemelen böyle kırıcı bir karşılığa (karşılık diyorum dikkat ederseniz) denk gelmiş, o yüzden de karşı tarafı mundar ilan etmiştir. halbuki bencil olmakla itham ettikleri o kişilerden çok daha bencildirler belki de.

herşeyi çok bilip sağa sola ahkam kesenlere duyurulur.

henüz , susmayı öğrenecek kadar sevdiği birini kaybetmemiştir.

hulk gibi insandir. sinirlenince bir anda degisir o sevimliliginden eser kalmaz.

bencil insanlardır.

gözlemlemesi bedava. eğer bir insan sinirlendiğinde bir anda tanıyamayacağınız kadar kırıcı olabiliyorsa, kesinlikle kendi çıkarlarını her şeyin üstünde tutan bir insandır. hep "önce ben, ya ben" der tavırlarıyla. sevgiliniz ise şayet bu denli değişen kişi, emin olun, "ya ben ne olacağım, ya benim hislerim, ya benim planlarım?" vs. şeklinde uzatılabilecek binlerce "ben" ile sizi anlamaktan çok uzaktır. eğer buna katlanmayı göze alırsanız, hep onun hayatını, planlarını ve hayallerini yaşamak zorunda kalırsınız; çünkü onu sinirlendirdiğinizde ne olacağı malumdur.

en sevdiğim insan tipidir. herkes böyle net olmalıdır. sizi sinirlendiren, sizi kıran herkesin amına koymalısınız. böyle böyle akıllanır insanoğlu. daha dikkatli olur... sen gel milleti ger, kır, delirt sonra niye anamı siktin? siktir git uzakta kırıl üzül bencil pezevenk.

ben sinirli olduğumda şöyle davranın sakinleşirim mottosuyla hareket eden insanlardır.
yani, bu insanlar için her zaman önemli olan şey, kendilerinin ne yapmak istediğidir. karşısındakinin ne yapmak istediğini zerre umursamaz, esasında kendi istediği yapılmadığı için, ama "beni rahat bırakmadı, üzerime geldi" bahanesiyle karşısındakine hayatı zindan etmekten çekinmez. sonra, bu insan kendisi için önemliyse, bu insanı kaybetmememek için kırdıklarını tamir etmeye çalışır. arkasına sığındığı vicdan dediği şey, esasında o insanı kaybetme korkusudur. yoksa bu tarz insanlar, kendisi için çok önem sarfetmeyen, ve hatta derinlemesine inceleyince, çok ciddi çıkarlarıı olmayan insanları kırdıkları için üzülmezler, bir şeyleri düzeltmek için de uğraşmazlar.
velhasıl, bu tarz insan bencil insandır. arkasına sığındığı bu sözümona kişilik özelliğiyle hayatlarını istedikleri gibi yaşama özgürlüğü elde etmeye çalışırlar. çevresindeki insanların bunu kabullenerek, onlar istedikleri şeyleri yapmasını sağlamaya çalışırlar.
o kadar saydırdım da ben farksız mıyım? her insanın kendince çizdiği, başkalarına kabul ettirmeye çalıştığı ve kendisini de inandırdığı çizgileri vardır. ve bu çizgilerin temelinde, dediğini yaptıracak fırsat yaratma içgüdüsü vardır. "berke bira sevmez, rakı balığa gidelim", "ahmet aniden sinirlenir, üzerine gitmeyelim", "tuğba belaltı espri sevmez, yanında yapmayalım" gibi şeyleri, sürekli çevremizdeki insanların kafasına kazıyarak, dediğimizi yaptırmak için altyapı hazırlarız. bu çizgilerin bazıları zararsızken, bu sinirlendiğinde çok kırıcı olabilen insanlar , 35 yıllık hayatımda gözlemlediğim kadarıyla çok büyük oranda bencildirler.

belli ki kırdıkları tarafından çok sevileni değer verilen insandır
yoksa kimse kimseyi çok kıramaz.