ahmet ve zeynepin karsılıklı mektuplarında ailevi, okulsal, arkadaslar arası sorunları cok guzel anlatılmıstı. keske ilkokul kabusu olan cocuk kalbi yerine bu okutulsaydı bize o yaslardayken.

kitabın sonlarına doğru olan piyes macerası beni hatta tum sulalemi kendilerinden almıştır.
ne zaman aziz nesinden soz açılsa, koşar getiririm herkese okurum piyes bolumunu bir guzel yarılırlar gulmekten yanakları karınları ağrır oyle anardık rahmetliyi. sakalların birbirlerine yapışması, en sonunda mudurun gozluğunu ozenle katlayıp masa ustune koyup eh artık şimdi oluyorum ben demesi ise harika leziz.

daha henüz ilkokuldayken zorla çocuk kalbi, şeker portakalı gibi kitaplar okutulan ve haliyle okumaktan bezen çocuklar için tam bir panzehir. kitap için "gözlerden yaş getirecek kadar komik" tabiri hiç de abartı değildir. zira her bölüm (mektup) ilkokul sıralarında gülmekten anlatılamayan fıkralar kıvamındadır. üstelik sadece komik olaylardan ibaret de değildir. aralara serpiştirilen hayata dair olayları çocuk diliyle öyle ince işler ki aziz nesin^*, o yaşta yüreğiniz burkulur. kitabın sonuna yaklaştıkça içinizi üzüntü ve boşluk hissi kaplamaya başlar, muteakiben her mektupta biraz daha insanlık dolarsınız.
aklıma hemen gelen komik öykülerden yıl sonu müsameresinde "koyun" ve "memleketim" şiirlerinin mısralarını karıştıran çocuk, dramatik öykülerden babası tarafından erkek gibi giydirilip saçları kısa kesilen bir kız çocuğu beni o kadar derinden etkilemiş olacak ki kitabı okumamın üzerinden neredeyse 10 yıl geçmiş olmasına rağmen hala hatrımda
hayırlı bir iş yapın, bir ilkokul öğrencisine sonraki doğumgününde bu kitabı armağan edin. okumayı sevdirin, yaşamını değiştirin.

küçükken okuduğum en güzel kitaplardan biri. ahmet'in mektupları, zeynep'inkilerden daha eğlenceliydi. ahmet'in "eski öğrendiklerinizi unutacaksınız" başlıklı mektubu muhteşemdi. hatırladıkça hala gülmem gelir.

yazildigi zamandan bu zamana hemen hemen her neslin okudugu bir kitap olmustur ki bunu basarabilen kitap sayisi gercekten cok azdir. dolayisiyla bugunlerde sokaklarin bu kadar renkli olmasinin altinda yatan guzel nedenlerden biri de bu kitaptir bana kalirsa.

super kitab. benim gibi hala goz atan suserlerin olmasi beni cok sevindirdi. sona dogru musamereyi anlatan bolum cok komikdir. cok sevmistim ilkokulda. mektublarin 1960li tarihleri oldugunu hatirlatmakda yarar var.

her yaşa iyi gelecek, düşündürürken gülümseten, tebessüm garantili başucu kitabı.
zeynep yalkır ve ahmet tarbay'ın` :yalan yok`` :karakter isimleri dahi çok güzel` çocuk masumiyetindeki mektuplarını okumak, hem mektubun, hem de çocukluğun güzelliğini hatırlatması adına pek güzel...
aziz nesin'e bembeyaz sevgi dileklerimle.

çok sevdiğim ilkokul öğretmenim sayesinde 3. sınıfta her hafta sınıfta bir mektubu okuyarak bitirdiğimiz,hızımı alamayıp bi iki kere de evde okuduğum kitap..o zamanlar kitapta yazanlar bana acayip eğlenceli ve komik gelmişti..çocuk aklımla zeynep ve ahmetin ileride sevgili olabileceklerini düşünmüştüm..

hayatın mutlu olduğu günlere ait bir kitap benim için: televizyonsuz zamanlar idi; dedem ve bazen de babannem bütün aileyi toplar okurdu bu kitabı - yerlere yatardım, kıvranırdım onlar da okuyamazdı gülmekten; herkes kendi köşesinde kıkırdardı, hafiften kriz geçirirdi hatta.

kesinlikle ilkokuldayken okunmasi gereken, aziz nesin'in yarmis kitabi.

yirmi yasindan sonra okuyunca ilkokula donmek istemistim.