içinden taşanı yaşayabilme kabiliyetine sahip kaç kişiyiz
etraf o kadar yalancı dolmuş ki kendime inanamıyorum bu kadar doğrucu davut kalabildiğime.şehirden köye herkes yalan söylemeyi ne kadar da kolay yapabiliyor.
budala'yı okuduktan sonra
budala olmuş olabilirim. herkese çabuk inanıyorum. bir
insan niye yalan söylesin, seni kandırsın değil mi insan özünde iyidir, bir deneyelim bakalım belki söylediği gibidir diye düşünür ve buna göre hareket ederdim. maalesef çoğunluk beni yanılttı.
en basit haliyle: kendi halinde.
kalbi kırıldığında unutmayan bi insanım,çünkü karşıdaki hangi sebeple ne yapıyosa insan olduğu için yapabiliyo ya,ben de insan olduğum için yapılan şeyleri hiçbişey yokmuş gibi göremem,çünkü bende insanım ve ne sebepten olursa olsun yapılan şey bana birşey yaşatıyor,kendime yapılanı unutmak kendime haksızlık etmek yada kendimi ihmal etmek olur.
yaşanılan şeyi yok saymak,yaşayan şeye zulümdür bence.
insan kendisinin gerçekte nasıl biri olduğunu bilemez. olsa olsa çevremizdeki bizi seven ve sevmeyen kişilerin bizim hakkımızda ne düşündüğünün ortalamasıyızdır muhtemelen.
adil.
ucu kendime varsa bile.
başka şeylerde var tabi.
fakat ben bugün kendimi kötüleme günümde değilim.
övüneceğim az, biraz:)
bence ben gerçekten içinde saf iyiliği koruyan, hatta bunun için ekstra çaba da harcamayan biriyim. yani kimse hakkında kötü düşünmem kolay kolay. ikili ilişkilerde hep hatayı kendimde ararım önce. ( bu konuda oldukça terapi de aldım, ilerleme kaydediyorum )
ama birinde bi çakallık, kıskançlık fesatlık sezersem de benden soğuğu olmaz. işte tam bu noktada ben 2 farklı kişi oluyorum. birinde ki genelde senin soğuk bir duruşun var eleştirisi gelir. azında da çok canayakınsın denir. bu azınlık kısıma nadiren rastlarım, ya da birbirimizi bulmuş oluruz gibi bir şey olur, ya daa sanki seninle eskiden beri tanışıyormuşuz gibi geliyo deriz birbirimize.
bu ilk analizlerin dışında, çok empati yapan, kendinden önce başkalarının ne düşündüğünü önemseyen. yaptığı işim fazlaca sorumluluğunu alan, sevdiklerini kırmamaya çalışan biriyim. kurallara uymayı, toplumsal yaşamda saygılı olunmasını, görgü kurallarını çok önemserim.
ama bu yazdığım her şey fazla yorucu. insanın kendisine iyi gelen özellikler değil. erken yaşlandırıyor bence. keşke ailem biraz da bencilliği öğretseymiş.
bugün bana bu soru yaptığım iki testten sonra adli psikolog tarafından soruldu. insanlar senin hakkında ilk görüşte ne düşünürler diye sordu. zeki olduğumu düşündüklerini düşünüyorum dedim.
bu soru insanın öz farkındalığı için de önemli bir soru. insanın kendine olan bakış açısını anlamasında önemli olduğunu düşünüyorum.